กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 714

ชาร์ลีหันไปหาอัลเบิร์ตและถามด้วยความขบขัน “อัลเบิร์ต ในเมื่อมาร์คัส ลอยด์เป็นไอ้ขี้แพ้ที่น่าสมเพช งั้นคุณคิดว่าพ่อของเขาควรเป็นอย่างไร?”

อัลเบิร์ตคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “อืม เนื่องจากลูกชายของเขาเป็นไอ้ขี้แพ้ที่น่าสมเพช… พ่อของเขาควรจะเป็น 'พ่อของไอ้ขี้แพ้ที่น่าสมเพช' ใช่ไหมครับ?”

ชาร์ลีพยักหน้าอย่างพอใจ "ใช่! นายพูดถูก เขาเป็นพ่อของไอ้ขี้แพ้ที่น่าสมเพช”

จากนั้นเขาหันไปหาเคนและถามด้วยรอยยิ้มว่า “เคน ลอยด์ คุณคิดว่าไง?”

เคนพยักหน้าอย่างจริงจัง และพูดด้วยน้ำเสียงที่ประจบประแจงว่า “ใช่ครับ ดอน อัลเบิร์ตพูดถูก ผมเป็นพ่อของไอ้ขี้แพ้ที่น่าสมเพช!”

"ดี" ชาร์ลีพยักหน้าและพูดกับอัลเบิร์ตว่า “เห็นไหม เขายอมรับด้วยตัวเอง ดังนั้นเตรียมปากกาของคุณให้พร้อม”

"ปากกา?" อัลเบิร์ตจ้องเขม็ง และโพล่งขึ้นว่า “ปากกาอะไรครับปรมาจารย์เวด? อยากให้ผมเขียนอะไรไหม?”

ชาร์ลีชี้ไปที่รอยที่แกะสลักบนหน้าผากของมาร์คัสแล้วพูดว่า “เขียนป้ายบนหัวเขาไง ลืมไปแล้วเหรอ?”

อัลเบิร์ตตบหัวด้วยเสียงหัวเราะและกล่าวขอโทษว่า “อ๋าา ผมขอโทษที่พูดตรง ๆ ปรมาจารย์เวด พอดีว่าผมไม่รู้ว่าคุณหมายถึงอะไร!”

เคนอ้าปากค้างด้วยความตกใจสุดขีดในขณะนี้!

เขาใจสลายเมื่อเห็นคำสลักบนหน้าผากของลูกชาย หากพวกเขาต้องการแกะสลักคำว่า 'พ่อของไอ้ขี้แพ้ที่น่าสมเพช' บนหน้าผากของเขา เขายอมตายดีกว่า!

เขาคร่ำครวญ และอ้อนวอนว่า “ปรมาจารย์เวด ได้โปรด ผมแก่แล้ว ได้โปรดช่วยผมด้วย…”

ชาร์ลีพยักหน้าและพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “ผมจะช่วยคุณ และนั่นเป็นเหตุผลที่ผมปล่อยให้อัลเบิร์ตสลักเฉพาะหน้าผากของคุณ ถ้ามันขึ้นอยู่กับผม ผมจะสลักคำที่แก้มทั้งสองข้างของคุณด้วยและทำเช่นเดียวกันกับลูกชายของคุณ ทำให้มันเป็นเหมือนเครื่องแบบของทั้งสองพ่อลูก!”

เคนคร่ำครวญเสียงดัง “ไม่นะ! ปรมาจารย์เวด ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย ผมแก่แล้ว และผิวของผมก็มีรอยย่น ดอน อัลเบิร์ตคงทำมันไม่ได้ง่าย ๆ หรอก!”

เขาควรทำอย่างไรดี? ถ้าเขารู้ว่าพวกเขาจะจบลงแบบนี้ในวันนี้ เขาคงไม่กล้าที่จะไปทำร้ายพ่อตาของชาร์ลีและอัลเบิร์ตแม้ว่าจะมีคนจ่อปืนที่หัวเขาอยู่ก็ตาม!

ชาร์ลียื่นทางเลือกต่อหน้าเขาตอนนี้ เขาควรเลือกอย่างไรดี?

เขาควรเลือกคำสลักหรือไม่? แต่ภาพลักษณ์อันสง่างามของเขาจะถูกทำลายไปตลอดกาล

อย่างไรก็ตาม ถ้าเขาเลือกตัวเลือกที่สอง ลูกชายของเขาจะถูกตอนและตระกูลลอยด์ก็จะจบสิ้น…

ดังนั้นเขาจึงสั่นสะท้านด้วยความกลัวและสำลักด้วยความสิ้นหวังขณะที่มองดูอัลเบิร์ต “ดอน อัลเบิร์ต โปรดเมตตาผมด้วยเมื่อคุณสลักมัน…”

อัลเบิร์ตยิ้มเยาะ “ไม่ต้องเป็นห่วง ผมจะสลักมันไว้บนกระโหลกของคุณเอง!”