กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 720

สี่คำสำหรับคนแรก

ห้าคำสำหรับคนที่สอง

หกคำสำหรับคนที่สาม

เจ็ดคำสำหรับคนที่สี่

และเขาเป็นคนที่ห้า นั่นหมายความว่าเขาต้องถูกสลักคำแปดคำบนหน้าผากของเขางั้นเหรอ?

บนหน้าผากของเขามีที่ว่างไม่เพียงพอสำหรับคำมากมายขนาดนั้น!!

จอห์นนี่หลั่งน้ำตาและอ้อนวอนขณะเช็ดน้ำตาน้ำมูก “ปรมาจารย์เวด โปรดยกโทษให้ผมด้วย ผมจะซื่อสัตย์ต่อคุณ ผมจะเป็นสุนัขรับใช้ของคุณ ผมจะทำตามทุกความต้องการของคุณ…”

ชาร์ลีตอบอย่างตรงไปตรงมาว่า “คุณยังไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นสุนัขรับใช้ของผม แต่ถ้าคุณยังพูดพล่ามเรื่องไร้สาระต่อไป ผมจะปล่อยให้อัลเบิร์ตให้อาหารคุณกับสุนัขของเขา! ผมทำตามที่ผมพูดเสมอ ลองดูสิ!”

จอห์นนี่หุบปากทันที

เขากลัวชาร์ลีจริง ๆ !

เขาไม่กล้าโพล่งอะไรอีกหลังจากชาร์ลีขู่เพราะเขากลัวชาร์ลีจะฆ่าเขาจริง ๆ !

ในขณะนี้ อัลเบิร์ตหยิบมีดขึ้นมาจากพื้น เขาเดินไปหาชายคนแรกและถามว่า “ปรมาจารย์เวด คุณอยากแกะสลักอะไรเป็นอย่างแรกดีครับ?”

ชาร์ลีคิดขณะพูด “มันต้องสั้นและกระชับ! ขอคิดก่อนนะ…"

หลังจากครุ่นคิดครู่หนึ่ง ชาร์ลีอุทานว่า “ผมรู้แล้ว! 'ฌอน เวบบ์ โง่เง่า'!”

ชายคนนั้นแทบทรุดตัวลงทั้งน้ำตา

หากถ้อยคำเหล่านั้นถูกสลักบนใบหน้าของเขา นายน้อยจะสับเขาเป็นชิ้น ๆ!

ชาร์ลีขมวดคิ้วด้วยความตกใจและเตะจอห์นนี่ไปด้านข้างขณะที่เขาด่าว่า “นายมันช่างหยาบคายมาก! คนเหล่านี้เป็นพี่น้องของนายที่ผ่านเรื่องหนักหนาสาหัสมากับนาย นายจะมาเอาเปรียบพวกเขาในช่วงเวลาที่สำคัญแบบนี้ได้อย่างไร?”

จอห์นนี่ร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด “ปรมาจารย์เวด ผมมันขี้ขลาดตาขาว ให้ดอน อัลเบิร์ตสลักคำให้ผมก่อนเถอะครับ…”

ชาร์ลีตะโกนอย่างเย็นชา “หุบปาก! นายคือคนสุดท้าย ได้ยินผมไหม! ถ้านายอ้าปากออกมาอีก ฉันจะแกะสลักบทกวีบนใบหน้าของนาย! 'ถนนที่ไม่มีอยู่' นายต้องการอย่างนั้นไหมล่ะ?

อัลเบิร์ตหัวเราะอย่างสนุกสนาน “ว้าว ปรมาจารย์เวด 'ถนนที่ไม่มีอยู่' มันยาวมาก ผมเกรงว่าบทกวีมันจะเข้ากับหน้าเขาไม่ได้!”

จากนั้นเขาท่องบทกวีในขณะที่นับคำด้วยนิ้วของเขา “ครั้นเมื่อถนนหนทางแยกเป็นสอง เจ้าจับจองเพียงหนึ่งพึงเดินไป…ว้าว มันจะเต็มทั้งหัวและใบหน้าของเขาเลยนะครับ…”

ชาร์ลีโบกมืออย่างเฉยเมย “มีส่วนของร่างกายมากมายบนตัวเขาที่นายสามารถสลักได้ คอของเขา ร่างกายของเขา หรือจะสลักทั้งตัวของเขาด้วยบทกวี บอกให้เขารู้ว่าการตัดสินใจเลือกมันสำคัญแค่ไหน!”

จอห์นนี่ตัวสั่นด้วยความกลัวและอ้อนวอน “ผมขอโทษ ปรมาจารย์เวด ผมขอโทษจริง ๆ ! คุณพูดถูก ผมจะเป็นคนสุดท้าย! ต่อไปนี้ผมจะไม่พูดอะไรอีก!”