กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 82

ชาร์ลีพยักหน้า “เข้าใจแล้ว”

ชายชราถอนหายใจลึก ๆ ถูใบหน้าของเขาพลางบ่น “ถ้าฉันรู้ว่านายมีฝีมือขนาดนี้ ฉันจะไม่รีบไปหานาย! ตอนนี้ฉันไม่ได้แค่เหนื่อยกายนะ แต่ยังโดนตบหลายครั้ง! นี่มันช่างโชคร้ายเหลือเกิน!”

จากนั้นเขาก็พูดต่อว่า “หน้าฉันยังแดงอยู่ไหม?”

ชาร์ลีตอบว่า “นิดหน่อยครับ”

ชายชราบ่นอีกครั้ง “บอกแม่ยายของนายว่า ฉันไปวิ่งชนเสามาก็แล้วกันถ้าเธอถาม”

เมื่อถึงบ้านชาร์ลี ก็รีบไปซุปเปอร์มาร์เก็ตทันทีเพื่อซื้อของ และทำอาหารเย็นให้กับครอบครัว

จากนั้นเขาก็โทรหาแคลร์ วิลสัน ภรรยาของเขาเผื่อว่าบางทีเธออาจอยากได้อะไรเพิ่มเติม แต่ปรากฎว่าเธอต้องวางแผนโครงการที่จะเกิดขึ้นกับดอริส ยัง ในคืนนั้น ดังนั้นดอริสจึงชวนแคลร์ทานอาหารค่ำต่อที่ เอ็มแกรนด์ กรุ๊ป ในคืนนี้

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น ดอริสก็ได้ทดสอบเขาในเวลาเดียวกันเช่นกัน โดยพูดว่า “ท่านคะ เนื่องจากโครงการกำลังดำเนินอยู่ยังไม่เสร็จค่ะ ภรรยาของคุณอาจจะยุ่งมากช่วงนี้ ดิฉันหวังว่าคุณจะไม่ว่าอะไรนะคะ”

ชาร์ลีเป็นคนที่เข้าใจ และรู้ว่าโครงการมีความสำคัญสำหรับเธอ เขาจึงตอบว่า “บริษัทให้บริการอาหารที่ดีกว่า และดูแลเธออย่างดีก็เพียงพอแล้ว”

ดอริสตอบทันทีว่า “ไม่ต้องกังวลนะคะ ดิฉันจะดูแลเธอด้วยอาหารค่ำที่ดีที่สุดที่บริษัทมีให้ค่ะ”

"ดีมาก" ชาร์ลีส่งข้อความกลับมา หากภรรยาของเขาไม่ได้กลับบ้านชาร์ลีก็ไม่จำเป็นต้องใส่ใจกับเมนูมากเกินไป เขาจึงสุ่มเลือกส่วนผสมบางอย่าง และทำอาหารเย็นง่าย ๆ ให้กับพ่อตาแม่ยายของเขา

หลังอาหารค่ำ คู่สามีภรรยา ออกไปเต้นรำกันต่อ ในขณะที่ชาร์ลีอยู่บ้าน และดื่มด่ำไปกับโลกมหัศจรรย์ของหนังสือเล่มนั้น

ทันใดนั้นเขาได้รับโทรศัพท์จาก ดักลาส อดัมส์

“ฉันอยู่ในโรงพยาบาล ซิลเวอร์ วิง” ดักลาสสะอื้น “เขาหักขาฉันด้วยไม้เบสบอล หมอบอกว่าฉันจะเดินไม่ได้อีกสองสามวัน นายช่วยฉันขายภาพวาดที่นายให้ฉันเมื่อวันก่อนได้ไหม? ฉันจะนำมันติดตัวไปด้วยเมื่อฉันไปจับพวกคนทรยศนั้น ฉันใช้เงินทั้งหมดไปกับร้านอาหารตอนนี้ฉันหมดตัวแล้ว ดังนั้นฉันจึงไม่มีเงินจ่ายค่ารักษาโรงพยาบาล…”

ทันทีที่เขาได้ยินเรื่องนี้ ชาร์ลีก็ถามว่า “พวกเขาไม่ได้ให้เงินนายเป็นค่ารักษาพยาบาลเลยเหรอ?”

“ไม่…” ดักลาสปล่อยให้คำพูดของเขาขาดหายไป

“นี่นายโทรแจ้งตำรวจหรือเปล่า?”

“ฉันโทร แต่ตำรวจบอกว่าฉันเป็นคนที่บุกเข้าไปในบ้านของพวกเขา พวกเขาแค่ป้องกันตัวเอง ... ”

“นี่พวกเขากล้าดียังไง!” ชาร์ลีโกรธมาก “รอฉันนะ ฉันจะไปที่นั่นในอีกไม่กี่นาที!”