กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 161

“อยากรู้มากใช่ไหม ว่าพ่อของลูกแกเป็นใคร?” เหอรุ่ยหลินเดินเข้าไปใกล้ๆ

หลินซินเหยียนเผลอก้าวถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว ในตอนนี้เอง หน้าประตูก็มีผู้หญิงคนหนึ่งใส่แมสก์ สวมหมวกแก๊ปเดินเข้ามา

ที่บอกว่าเธอเป็นผู้หญิง เพราะว่าชุดที่เธอใส่ การแต่งตัวก็คือสไตล์ของผู้หญิง

เพียงแค่มองเห็นหน้าเธอไม่ชัดเท่านั้น

เสียงดังปึง ประตูรั้วเหล็กโทรมๆถูกปิดตาย

หลินซินเหยียนยืนอยู่ข้างหลังบ้าน ตั้งแต่ที่ผู้หญิงคนนี้เดินเข้ามา มือของเธอก็เหงื่อออกไปหมด

เมื่อประตูถูกปิดลง ใจเธอก็สั่นแรง

แม้ว่าหล่อนจะไม่ได้พูดอะไร แต่หลินซินเหยียนก็รู้สึกได้ว่า หล่อนไม่ได้เป็นมิตรกับตน เป็นศัตรูด้วยซ้ำ

เหอรุ่ยหลินหันหน้าไปมองครู่หนึ่ง ทั้งสองดูเหมือนจะสนิทกันมาก “มาแล้วหรอ”

ผู้หญิงคนนั้นตอบอืมเบาๆ

สายตากลับจ้องมายังหลินซินเหยียน

แสงไฟสลัวทำให้หลินซินเหยียนเห็นสีหน้าของหล่อนไม่ค่อยชัด ซ้ำยังใส่แมสก์อีก แต่ดวงตาคู่นั้นตอนมองมาที่เธอเต็มไปความเกลียดชัง

หลินซินเหยียนรู้สึกร้อนรนอย่างมาก พยายามควบคุมสีหน้าไว้ “คุณเป็นใคร?”

ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ตอบกลับเธอ เพียงแค่ยิ้มอย่างเย็นชา “แกไม่จำเป็นต้องรู้หรอกว่าฉันเป็นใคร รู้แค่ว่า จากวันนี้เป็นต้นไป ทุกอย่างที่เป็นของแกมันจะกลายเป็นของฉันทั้งหมดก็พอ เพียงแต่...”

เธอเปลี่ยนบทสนทนา ยิ้มอย่างเยือกเย็นขึ้นอีก “วันนี้แกตกอยู่ในมือฉันแล้ว ฉันก็จะไม่ปล่อยแกไปง่ายๆหรอก ไม่อย่างนั้นฉันจะเทียบกับแกได้ยังไง ส่งแม่ฉันเข้าไป กดดันฉันไม่ให้ไปจากเมืองB คิดไม่ถึงล่ะสิว่าฉันจะกลับมาได้?”

พอสิ้นเสียง เธอและเหอรุ่ยหลินก็เข้ามาล้อมหลินซินเหยียนไว้

หลินซินเหยียนมองสำรวจผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าด้วยแววตาหวาดกลัว “คุณคือ หลินหยู่หาน?”

“ฮ่าๆ ยังไม่โง่ซะหมดหนิ ยังจำฉันได้” หลินหยู่หานยิ้มหยัน มองไปทางเหอรุ่ยหลินที่อยู่ข้างๆ “ด้วยกันมั้ย?”

เหอรุ่ยหลินกระตุกยิ้ม “วันนี้มันตกอยู่ในมือของฉันแล้ว ฉันไม่ปล่อยมันไปแน่”

หลินซินเหยียนจ้องไปที่ประตูที่กำลังปิดอยู่ ดูว่าจะมีโอกาสหนีออกไปได้มั้ย หลินหยู่หานเหมือนจะดูออกว่าเธอคิดจะทำอะไร “ไม่ต้องคิดที่จะหนี แกหนีไม่พ้นหรอก พวกฉันวางแผนมาอย่างดิบดี ไม่ง่ายเลยที่จะหลอกแกมาได้ แกคิดว่าพวกฉันจะปล่อยแกหนีไปงั้นหรอ? ”

“ทำไมพวกเธอถึงอยู่ด้วยกันได้?” หลินซินเหยียนตั้งใจที่จะพูดถ่วงเวลา ล้วงมือควานหามือถือที่อยู่ในกระเป๋า ถึงพบว่ามือถือไม่รู้ตกหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่

“ไม่เคยได้ยินประโยคประโยคหนึ่งรึไง? ศัตรูของศัตรู ก็คือมิตร” หลินหยู่หานเชยคางเธอ “เพื่อวันนี้ ฉันใช้เวลาสี่ปี เพื่อมาแก้แค้นแก ถ้าหากแกไม่กลับประเทศมาซะแต่แรก ฉันก็คงเป็นคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลหลิน ไข่มุกของคุณพ่อ ลูกรักของคุณแม่ แต่ทั้งหมดนี้กลับเปลี่ยนไปตั้งแต่แกกลับมา แกว่า ฉันจะปล่อยแกไปงั้นหรอ?! ”

หลินซินเหยียนสะบัดมือเธอออก “ตอนนั้นที่บริษัทของหลินกั๋วอันประสบปัญหาในตอนแรก คุณนั่นแหละที่บริจาคเงินหนีไป จะมาโทษฉันได้ยังไง ถ้าจะโทษก็โทษที่คุณมันไม่ซื่อสัตย์เอง... ”

เพี๊ยะ!

หลินหยู่หานใช้มือตบเข้าไปบนหน้าของหลินซินเหยียน เธอคิดที่จะตบกลับ เหอรุ่ยหลินก็อ้อมเข้ามาจับมือที่ง้างขึ้นของเธอไว้

หลินหยู่หานหรี่ตาเพ่งมองไปที่เธอ ราวกับโมโหถึงขีดสุด ทำให้เธอถึงกับหายใจไม่ออก เพลิงไฟทะลุผ่านนัยน์ตาของเธอ ทิ่มแทงไปยังหลินซินเหยียน ริมฝีปากเผยรอยยิ้ม ยิ้มเย้ยหยัน ยิ้มอย่างโหดร้าย “จะตายอยู่แล้ว ยังจะขัดขืนอีก กล้าโต้กลับงั้นหรอ?!”

“อย่ามัวพูดไร้สาระกับมันอยู่เลย” เหอรุ่ยหลินรู้สึกคันไม้คันมือมาตั้งนานแล้ว อยากที่จะลงมือกับหลินซินเหยียนแล้ว แค่นึกถึงภาพของมัน นึกถึงจงจิ่งห้าวทำดีกับมัน นึกถึงเด็กสองคนที่มันคลอดออกมา เหอรุ่ยหลินก็เกลียด เกลียดจนอยากให้มันตาย

เจ็บ!

หลินซินเหยียนไม่รู้ว่าเหอรุ่ยหลินใช้อะไรตีที่เอวของเธอ รู้สึกแค่เพียงเจ็บแปล๊บ เผชิญหน้ากับผู้หญิงบ้าสองคน ไม่มีช่องว่างให้เธอโต้กลับเลย

พวกหล่อนไม่มีหลักเกณฑ์ ราวกับแม่ค้าปากตลาด มือไม้ตบตี ปากด่าทอ ดึงผม ต่างๆนาๆลงบนร่างของหลินซินเหยียน

หลินซินเหยียนคิดจะวิ่งหนีอยู่หลายครั้ง แต่ก็ถูกจับไว้

หลินหยู่หานไม่รู้ว่าเอากระบองไม้ท่อนหนึ่งมาจากไหน ตีเข้าที่หัวของเธอ ตรงหน้าเธอมืดสนิท ร่างกายร่วงล้มลงไปกองกับพื้น จากนั้นเธอก็ไม่ได้สติอีก ก่อนที่จะสลบไป ได้ยินเหอรุ่ยหลินพูดว่า “หยุดเถอะ อย่าให้มันตายเลย”

“ไม่ทำให้ตาย นี่มันระเบิดเวลานะ เธอแน่ใจงั้นหรอว่ามันจะไม่มาโผล่เมืองBอีก ไม่มาปรากฏต่อหน้าจงจิ่งห้าวอีก?”

“ฉันรับรองว่า ไม่แน่นอน”

“พี่ชายเธอเป็นพวกหลงจนโงหัวไม่ขึ้นนี่.. ”

เธอบีบมือทั้งสองข้างไปมา ระงับความกลัวในใจ ค่อยๆแบมือออก แล้ววางลงบนมือของเขา

เหอรุ่ยเจ๋อจับมือเบาๆ พร้อมทั้งกุมมือของเธอไว้ ยิ้มกริ่ม“เชื่อฟังแบบนี้สิ แบบนี้ถึงจะเป็นน้องสาวที่ดีของพี่ชาย”

หลินซินเหยียนรู้สึกสะอิดสะเอียน แต่จะแสดงออกมาก็ไม่ได้ ได้แต่ฝืนทำตามเขาไป

“ที่นี่ คือบ้านของเราหรอ?” เธอหลุบตาต่ำลง พูดเสียงแผ่วเบา

“ไม่ใช่”

ที่นี่ห่างจากเมืองBใกล้มาก เพื่อไม่ให้จงจิ่งห้าวหาเธอเจอ ที่นี่ไม่ใช่ที่พักระยะยาวแน่นอน

เอาตัวเธอมาจากห้องเช่า บนร่างของเธอได้รับบาดเจ็บ จำเป็นต้องรักษา อีกอย่างจะให้เธอเอาความทรงจำเกี่ยวกับที่นี่ไปด้วยไม่ได้เด็ดขาด

ดังนั้นที่นี่เป็นเพียงแค่ที่พักชั่วคราวเท่านั้น รอเธอรักษาบาดแผลหายดีแล้ว ฉีดยาแล้ว เขาก็จะพาเธอออกไปจากที่นี่ และไม่กลับมาอีกตลอดไป

“ถ้างั้น บ้านของเราอยู่ที่ไหน?” หลินซินเหยียนลองถามหยั่งเชิง

“อยู่ไกลมาก” เหอรุ่ยเจ๋อยังไม่เชื่อสนิทใจว่าเธอสูญเสียความทรงจำไปแล้วจริงๆ เลยไม่บอกเธอว่าหลังจากนี้จะไปที่ไหน

ที่ไม่ได้บังคับให้เธอฉีดยา เพราะเขามั่นใจว่า เธอหนีออกไปไม่พ้นหรอก

เขากุมมือหลินซินเหยียนไว้แน่น นำเข้ามาใกล้ริมฝีปากแล้วประทับจูบลงไป “บ้านของเรา อยู่ไกลมาก ไม่กี่วันนี้รอแผลเธอหายดี ฉันจะพาเธอไปจากที่นี่ กลับบ้านของเรา ”

หลินซินเหยียนอยากจะดึงมือกลับมา แต่กลับถูกเหอรุ่ยเจ๋อจับไว้แน่นกว่าเดิม “เหยียนเหยียน เธอไม่พอใจจูบของพี่ชายหรอ?”

หลินซินเหยียนก้มหน้าลง เพื่อไม่ให้เขาเห็นความรู้สึกของตน “คุณเป็นพี่ชายของฉันไม่ใช่หรอ แบบนี้มันดูจะสนิทสนมกันเกินไป ไม่ค่อยดี”

เหอรุ่ยเจ๋อลูบผมของเธอ “เด็กโง่ เราไม่ใช่พี่น้องแท้ๆกัน เราเป็น...คนรักกัน ฉันรักเธอ เธอก็...รักฉัน พวกเรารักกันมาก เธอลืมไปแล้วหรือ? ”

หลินซินเหยียนส่ายหัว

เหอรุ่ยเจ๋อโอบเธอเข้ามาในอ้อมแขน “ไม่เป็นไร ฉันไม่ลืม ต่อไปฉันจะค่อยๆเล่าให้เธอฟังนะ เรื่องราวความรักของเรา”