กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 33

สองวันก่อนเธอไปที่ดื่มเหล้าคนเดียวที่ผับ แล้วเจอกับหลินหยู่หานที่นั่น

โต๊ะของทั้งสองอยู่ข้างๆกัน ตอนนั้นหลินหยู่หานก็ดื่มไปเยอะพอสมควรแล้ว เพราะเห็นว่าจงจิ่งห้าวไม่ได้พิการ และพลาดโอกาสที่จะแต่งงานเข้าตระกูลจง

ไป๋จวู่เวยเลยทำทีเข้าไปตีสนิทด้วย ละได้รู้มาจากเธอว่า นางก็เป็นคนของตระกูลหลินเหมือนกัน และเกลียดหลินซินเหยียนเช่นกัน

ไป๋จวู่เวยอยู่กับจงจิ่งห้าวทุกวัน ถ้าเธอลงมือจัดการกับหลินซินเหยียนเองกับมือละก็ ต้องโดนจับได้แน่ๆ

ดังนั้นในตอนนั้นเธอจึงตัดสินใจที่จะใช้หลินหยู่หานเป็นเครื่องมือ

ถึงแม้หลินหยู่หานนั้นได้มีหน้าตาเหมือนกับเสิ่นซิ่วฉิง แต่กลับไม่มีสมอง สภาพจิตใจของเด็กอายุสิบเจ็ดนั้นไม่ได้โตขนาดนั้น

ไป๋จวู่เวยนั้นก้าวเข้ามาในสังคมก่อนแล้ว ยิ่งอยู่กับจงจิ่งห้าว การพูดนั้นก็ถือว่าไม่เลว

เธอบอกกับหลินหยู่หานว่าตัวเธอนั้นได้ทำงานอยู่ในว่านเซิ่งกรุ๊ป สามารถที่จะช่วยเธอจัดการกับหลินซินเหยียนได้

หลินหยู่หานที่ได้ยินคำพูดโน้มน้าวของไป๋จวู่เวยแล้วก็ตกลงช่วยกัน

และในตอนนี้ที่หลินหยู่หานกลับไปแล้ว ก็ไปพูดความเห็นของตัวเองกับเสิ่นซิ่วฉิง

เสิ่นซิ่วฉิงก็กลัวว่าหลินซินเหยียนจะใช้อำนาจมาล้างแค้นเหมือนกัน

แปดปีก่อน เธอได้ตั้งครรภ์เด็กชายตัวเล็กๆเลยได้ขึ้นมายังตำแหน่ง แล้วเพราะเด็กคนนี้ทำให้เธอนั้นถูกต้องตามกฎหมาย ทำให้หลินกั๋วอันส่งสองแม่ลูกนั้นออกไป

ฉะนั้นหลินหยู่หานที่เสนอขึ้น เสิ่นซิ่วฉิงก็ตอบตกลงทันที

ทั้งสองได้จ้างผู้ชายคนหนึ่ง วางแผนเอาตัว หลินซินเหยียนไปที่ที่ไม่มีคน ข่มขืนเธอแล้วถ่ายรูปไว้ ทำลายเธอ ให้จงจิ่งห้าวนั้นเกลียดเธอ

แต่คิดไม่ถึงว่าเธอนั้นหนีพ้นไปเสียได้

หลินหยู่หานที่ได้รับสายจากไป๋จวู่เวยก็วิ่งลงตึก อยากที่จะคุยกับเสิ่นซิ่วฉิงว่าขั้นต่อไปจะทำอย่างไรกับหลินซินเหยียน แต่กลับพบว่าบรรยากาศในห้องรับแขกนั้นตึงเครียดไปหมด

สีหน้าของหลินกั๋วอันและเสิ่นซิ่วฉิงนั้นไม่ค่อยดีนัก

เธอเดินเข้ามา นั่งลงข้างๆเสิ่นซิ่วฉิง ควงแขนเธอไว้ “แม่คะ มีอะไรหรือเปล่าคะ?”

เสิ่นซิ่วฉิงเรียบตึง ไม่พูดอะไร

สีหน้าของหลินกั๋วอันนั้นก็เรียบตึงเช่นกัน เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ผมก็ไม่ได้ให้คุณทำอะไร แค่ให้คุณขอโทษนาง ให้นางนั้นไม่ถือสากับเรื่องราวในอดีตที่ผ่านมา ตอนนี้บริษัทกำลังประสบปัญหา ต้องการความช่วยเหลือจากนาง!”

พูดให้ถูกก็คือต้องการความช่วยเหลือจากจงจิ่งห้าว

เหมือนว่าหลินซินเหยียนนั้นได้รับความชื่นชอบจากจงจิ่งห้าว เขาเลยต้องใช้หลินซินเหยียนเป็นตัวช่วย

วันนั้นที่ฟังน้ำเสียงของหลินซินเหยียนแล้ว รู้สึกว่าเธอนั้นยังคงถือเรื่องในตอนนั้นอยู่

หลินกั๋วอันยังคงมีความรู้สึกกับเสิ่นซิ่วฉิง ถ้าไม่ถึงขั้นบานปลายก็ไม่ได้คิดที่จะหย่ากับเธอ

“พ่อคะ พ่อจะให้แม่ขอโทษใครเหรอคะ?” หลินหยู่หานงงไปหมด

“ลูกก็ด้วย เหยียนเหยียนเป็นพี่สาวของลูก หลังจากนี้ก็ดีกับนางหน่อย” หลินกั๋วอันมองไปที่เสิ่นซิ่วฉิง “คุณคิดให้ดีๆละกัน ฉันจะโทรไปหานางเรียกมาทานข้าวเย็นด้วยกัน”

หลินหยู่หานนิ่งไม่ได้เหมือนเสิ่นซิ่วฉิง พอได้ยินว่าให้แม่ขอโทษหลินซินเหยียนก็ลุกพรวดขึ้นมาจากโซฟาทันที “พ่อคะ ทำไมแม่ต้องขอโทษเธอด้วยคะ?”

ตาของหลินกั๋วอันกระตุกทันที ลูกสาวที่ปกติจะทำตัวน่ารักเชื่อฟังนั้น ตอนนี้กลับเถียงกลับแบบนี้ทำให้เขาชะงักไปเล็กน้อย

“ฉันเป็นพ่อของแก มันสมควรแล้วเหรอที่ลูกพูดแบบนี้กับพ่อน่ะ?” เธอทำให้หลินกั๋วอันโกรธจนได้ “ฉันจะบอกอะไรให้นะ ถ้าคุณยอมพูดขอโทษโดยดี เราก็จะพูดกันง่ายหน่อย ถ้าไม่ยอมพูดละก็ งั้นเราก็หย่ากันซะ! ”

ถ้าให้เลือกระหว่างผู้หญิงกับบริษัท เขาเลือกบริษัทอยู่แล้ว

ถ้ามีฐานะในสังคม อยากได้ผู้หญิงแบบไหนที่จะไม่มี?

ไม่มีเงิน ไม่มีฐานะในสังคม แบบนั้นแหละที่เรียกว่าไม่มีอะไรเลย!

“พ่อคะ——”

“หานหาน!” เสิ่นซิ่วฉิงพูดขัดลูกสาวตัวเองขึ้นมา เรื่องนี้แสดงให้เห็นชัดแล้วว่าหลินกั๋วอันเลือกบริษัท ยังไว้หน้าเธอที่ไหนกัน?

ถ้าเขาจริงจังขึ้นมาก็คงจะหย่ากับเธอจริงๆ

เขาก็เคยเป็นสามีภรรยากับจวงจื่อจิ่นมาตั้งหลายปี ยังบอกว่าหย่าก็หย่าเลย

หลินหยู่หานโกรธจนกระทืบเท้าลงพื้น“ทำไมล่ะคะพ่อ? หลินซินเหยียนมันคือใครกัน ทำไมต้องขอโทษเธอด้วย?!”

เสิ่นซิ่วฉิงมองลูกสาวตัวเอง ลูกสาวเธอก็ไม่ได้แย่กว่าหลินซินเหยียนสักหน่อย

เธอดึงหลินหยู่หานมานั่งลงข้างตัวเอง“ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมานั่งโมโห”เธอหันไปหาลูกสาวของเธอ“ลูกชอบจงจิ่งห้าวไหม?”

นี่มันพูดเพ้อเจ้อไม่ใช่เหรอ?

หลินหยู่หานที่พอนึกถึงจงจิ่งห้าว บนแก้มของเธอก็แดงระเรื่อ เธอยังอายุน้อย ยังเก็บอารมณ์ความรู้สึกไม่ค่อยเก่ง ก้มหน้าด้วยความเขินอาย พูดยอมรับเสียงเบา

เสิ่นซิ่วฉิงจับมือลูกสาวของเธอไว้แน่น“ที่จริงแล้วก็ใช่ว่าจะไม่มีโอกาส”

“โอกาสอะไรเหรอคะ?” หลินหยู่หานดีใจ

ในใจของเสิ่นซิ่วฉิงได้คิดแผนการไว้แล้ว เธอมองไปที่ลูกสาว“โอกาสอะไรลูกไม่ต้องสนหรอก ลูกแค่มีหน้าที่แต่งตัวสวยๆก็พอ ที่เหลือปล่อยให้แม่เป็นคนจัดการเอง”

ก่อนเลิกงานหลินซินเหยียนได้รับสายจากหลินกั๋วอัน ว่าให้เธอกลับไปทานข้าวเย็นด้วยกันที่บ้าน บอกว่าให้พาจงจิ่งห้าวไปด้วย

หลินซินเหยียนไม่รู้ว่าหลินกั๋วอันเกิดความสงสัยหรือไม่ เลยจงใจสืบความสัมพันธ์ของเธอกับจงจิ่งห้าว

ถ้าให้หลินกั๋วอันรู้เข้าว่าเธอนั้นไม่ได้รับความชื่นชอบของจงจิ่งห้าวละก็ การที่จะแย่งของคืนและแก้แค้นที่เสิ่นซิ่วฉิงเคยทำร้ายเธอนั้นก็จะยากขึ้น

แต่การที่จะให้จงจิ่งห้าวยอมตกลงกลับตระกูลหลินกับเธอเหมือนว่าเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้

เอกสารฉบับสุดท้ายแปลเสร็จแล้ว หลินซินเหยียนนั่งอยู่ที่โต๊ะ กำลังคิดว่าจะพูดยังไงให้จงจิ่งห้าวยอมกลับบ้านกับเธอ

เธอนั่งคิดไปนานมาก ก็คิดวิธีอะไรไม่ออกอยู่ดี

ไป๋จวู่เวยเพราะมีหน้าที่ต้องทำเลยไม่ได้อยู่ตำแหน่งทำงานของเธอ หลินซินเหยียนใช้โอกาสที่เธอไม่อยู่นี้เดินเข้าไปคุยกับจงจิ่งห้าว

เธอลุกขึ้นจากที่นั่งตัวเอง รู้สึกว่าเดินเข้าไปแบบนี้ก็ไม่มีเหตุผลอะไรเข้าไป สายตาของเธอเลยไปตกอยู่ที่เอกสารที่เธอแปลเสร็จ ถือขึ้นไว้ในมือ

ปกติแล้วไป๋จวู่เวยกันเพื่อไม่ให้เธอกับจงจิ่งห้าวได้มีปฏิสัมพันธ์อะไรกัน เอกสารที่เธอแปลเสร็จแล้วไป๋จวู่เวยจะเป็นคนเอาเข้าไปให้จงจิ่งห้าวเอง

ถึงหน้าห้องทำงาน เธอยืนสูดหายใจเข้าลึกๆ ถึงจะยกมือขึ้นเคาะประตู

ได้ยินคำอนุญาตแล้วเธอถึงจะดันประตูเข้าไป——