กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 575

จงจิ่งห้าวตัวแข็งทื่อไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็หันมา“คุณเข้ามาได้ไงเนี่ย？”

“ฉันเข้ามาไม่ได้หรอ？”เธอชะโงกหน้าไปดูในอ่างอาบน้ำ ทำไมเขาทำท่าดูกลัวว่าเธอจะเห็นอะไรยังไงยังงั้นเลย จงจิ่งห้าวขยับตัวเพื่อบังเธอไว้“วันนี้มีแขกมาที่บ้าน คุณไม่อยู่รับแขกหรอ？”

“ลูกสาวคุณกำลังต้อนรับแขกอยู่”หลินซินเหยียนชะเง้อมองอีก แต่เขาก็เขยิบตัวมาบังไว้ หลินซินเหยียนยิ่งอยากดูมากขึ้นอีก“นี่คุณจะหวงอะไรเนี่ย？”

จงจิ่งห้าวกระแอมออกมาเล็กน้อย“ผมมีอะไรให้ต้องหวง？”

“ถ้าไม่หวงก็หลบหน่อยสิ”หลินซินเหยียนยื่นมือไปผลักเขาหลบเบาๆ ของที่แช่อยู่ในอ่างอาบน้ำคือชุดชั้นในที่ซื้อจากห้างวันนี้

จงจิ่งห้าว“……”

ทั้งห้องเงียบไปชั่วขณะ

จู่ๆหลินซินเหยียนก็หัวเราะออกมา

จงจิ่งห้าวทำหน้าขรึม“คุณขำอะไร？”

หลินซินเหยียนยืนพิงประตูแล้วกุมท้องหัวเราะร่า

ผู้ชายคนนี้น่ารักเกินไปแล้ว

จงจิ่งห้าว“……”

“ออกไปเลยนะ！”เขาทำหน้าดุ

หลินซินเหยียนพยายามกลั้นขำไว้ แต่มันก็กลั้นไม่อยู่ เธอพูดออกมาพร้อมกับเสียงหัวเราะในลำคอ“ฉันไม่ขำแล้ว”

จงจิ่งห้าวขี้เกียจจะสนใจเธอแล้วจึงหันไปซักต่อ

ถึงแม้ภาพที่เขากำลังซักชุดชั้นในของผู้หญิงมันจะแปลกๆหน่อย แต่ในขณะเดียวกันมันก็ดูน่ารักและมีเสน่ห์มาก หลินซินเหยียนแค่นึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะซักชุดชั้นในให้ตัวเอง

ความรู้สึกอบอุ่นพรั่งพรูขึ้นมาในใจทันที

เธอกอดเอวเขาจากด้านหลัง แล้วเอาหน้าผากแนบลงไปกับแผ่นหลังของเขา จงจิ่งห้าวตัวแข็งทื่อขึ้นมาทันที แต่ซักพักก็กลับมาสู่ปกติ เขาหันกลับมามองเธอ“วันพรุ่งนี้ใส่ให้ผมดูได้ไหม？”

หลินซินเหยียนกอดเอวเขาแน่นขึ้นอีกพร้อมกับตอบอืมออกมา

จงจิ่งห้าวพอใจกับคำตอบนี้มาก

ไม่เสียแรงที่ซักเองเลย

“ที่รักขา”หลินซินเหยียนอ้อนเขา

จงจิ่งห้าวชะงักแล้วถามขึ้น“คุณเรียกผมว่าอะไรนะ？”

เมื่อกี้เขาหูแว่วไปรึเปล่า？

หลินซินเหยียนพูดทั้งๆที่เอาหน้าแนบอยู่กับเสื้อเขา จากนั้นก็จุ๊บที่แผ่นหลังเขา สัมผัสที่นุ่มนวลถูกส่งมาจากแผ่นหลัง เขากลืนน้ำลายลงไปอึกหนึ่ง แล้วได้แต่คิดว่าวันนี้เธอเป็นอะไร？

จู่ๆทำไมถึงทำตัวอบอุ่นแบบนี้

หลินซินเหยียนเอ่ยขึ้นเบาๆ“คุณได้เล่นโซเชียลบ้างไหม？”

จงจิ่งห้าว……？？？

คืออะไร？

“หืม？”

“ก็พวกโซเซี่ยลแอพที่เห็นบ่อยๆไงอย่างเช่นเวยซิ่นโม่โม่ เวยป๋ออะไรพวกนั้น”ขณะที่พูดเธอก็ยังคงกอดเอวเขาไว้

เขาก้มมองไปที่มือของเธอ เขารู้สึกได้ว่าคำพูดของเธอมันฟังดูทะแม่งๆ อยู่ดีๆทำไมถึงถามคำถามแปลกๆอย่างนี้ล่ะ？

เกิดเรื่องอะไรขึ้นอีก？

เขาขมวดคิ้วแน่นเพราะกลัวว่าจะมีใครมายุ่งและทำลายช่วงเวลาอันเงียบสงบอันน้อยนิดนี้ของเขาอีก

“คุณก็มีเวยซิ่นผมนี่นา แต่ผมก็ไม่ได้โพสต์อะไรนะ ส่วนโม่โม่นั่นคืออะไรหรอ？แล้วก็เวยป๋อมีเป็นบัญชีทางการ แบบส่วนตัวไม่มี เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า？”

เขาหันแค่ตัวไปและเนื่องจากมือเปียกน้ำอยู่ก็เลยไม่จับตัวเธอ เขาพูดอย่างระมัดระวัง“คือผมสาบานว่าผมไม่ได้ไปทำอะไรข้างนอกเลย เกิดเรื่องอะไรขึ้น？คุณพูดกับผมตรงๆเลยได้ไหม แบบนี้ผมไม่สบายใจ”

เขามักจะรู้สึกว่าเธอถามหยั่งเชิงเขาตลอด

เขาเลยอยู่ไม่สุข

หลินซินเหยียนเห็นท่าทีที่ดูระแวดระวังของเขาก็รู้ได้เลยว่าเขาเข้าใจผิด เธอจึงยื่นมือออกไปคล้องคอเขาไว้พร้อมกับยิ้มถามขึ้น“นี่คุณจะกลัวอะไรเนี่ย？”

“ผมก็แค่กลัวว่าคุณจะเข้าใจผมผิด……”

เขายังไม่ทันพูดจบ จู่ๆหลินซินเหยียนก็เขย่งเท้าขึ้นมาแล้วจุ๊บเขา จากนั้นก็มองเขาด้วยท่าทีจริงจัง“ฉันไม่เคยสงสัยในตัวคุณเลย” 

เขายืนกอดหลินซินเหยียนอยู่หน้ากระจก เขากอดเธอจากด้านหลัง ทั้งสองมองหน้ากันในกระจก ต่างก็ไม่อาจซ่อนความกระหายที่มีต่อกันและกันได้อีกต่อไป

หลินซินเหยียนใส่กระโปรง เพราะงั้นเขาจึงถกขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย แผงอกที่แข็งแรงค่อยๆขยับเข้ารับกับเธอ มันแนบชิดกับแผ่นหลังของเธอ

ทันทีที่เขาเข้ามา หลินซินเหยียนก็ขมวดคิ้วแล้วร้องออกมาเบาๆ

ตอนนี้เธอท้องอยู่ จงจิ่งห้าวจึงไม่กล้าออกแรงเยอะ

แต่ถึงจะเป็นอย่างนี้ เขาก็ทำอยู่พักหนึ่ง ต่อมาหลินซินเหยียนยืนไม่อยู่แล้ว เธอยื่นมือทั้งสองข้างออกไปจับขอบอ่างไว้แล้วก้มตัวลง เพื่อป้องกันไม่ให้ท้องชนกับขอบอ่าง กระจกที่อยู่ตรงหน้าพร่ามัวขึ้นมาเพราะไอจากลมหายใจ มันเห็นเป็นเงาคนกำลังเคลื่อนไหวอยู่ลางๆ

หลังจากที่เสร็จเรียบร้อย จงจิ่งห้าวต้องอุ้มเธอเดินออกไป เพราะขาทั้งสองข้างของเธอนั้นอ่อนปวกเปียกไปหมด

จงจิ่งห้าววางเธอลงบนเตียง แล้วดึงผ้าห่มมาคลุมร่างที่เสื้อผ้าหลุดรุ่ยของเธอไว้ เขาพูดด้วยเสียงแหบพร่า“คุณนอนพักซักหน่อย เดี๋ยวค่อยลงไปกินข้าวทีหลัง”

หลินซินเหยียนหรี่ตาลง เธอนอนนิ่งอยู่บนเตียงด้วยความง่วง แต่ก็ไม่อยากหลับเพราะไม่สบายใจ เธอพูดขึ้นอย่างไร้เรี่ยวแรง“วันนี้มีแขกมาที่บ้าน ถ้าฉันไม่ลงไปมันจะดูไม่ดี”

จงจิ่งห้าวจัดผมที่บังคิ้วของเธอ เมื่อปลายนิ้วมือสัมผัสลงบนหน้าผากของเธอก็พบว่ามีเหงื่อผุดออกมาเล็กน้อย เขาโน้มตัวลงไปจุ๊บที่ตาเธอ เดิมหลินซินเหยียนก็หลับตาอยู่ เขาพูดขึ้นเบาๆ“อย่าพึ่งคิดถึงมันเลย ฟังที่ผมบอกก็พอนะ？”

หลินซินเหยียนตอบอืมออกมา แล้วจับมือเขาไว้พร้อมกับพูดขึ้น“อย่าลืมปลุกฉันด้วย”

จงจิ่งห้าวตอบ“ครับ” จากนั้นเธอถึงหลับได้อย่างสบายใจ

พอเห็นว่าเธอหลับแล้วจงจิ่งห้าวถึงได้ลุกออกไป เมื่อเขาเก็บกวาดทำความสะอาดห้องน้ำเสร็จ มันก็ใกล้จะถึงเวลาทานข้าวแล้ว เขาปิดประตูลงเบาๆแล้วเดินลงไปชั้นล่าง ป้าหยูกำลังเดินขึ้นบันไดมาเพื่อจะไปเรียกพวกเขาอยู่พอดี แต่เห็นเขาเข้าเลยพูดขึ้น“อาหารเย็นเสร็จแล้วค่ะ จะกินตอนนี้เลยไหมคะ？”

จงจิ่งห้าวตอบอืมออกไป

“คุณนายล่ะคะ？”ป้าหยูไม่เห็นหลินซินเหยียนก็เลยถามขึ้น

“เธอหลับไปแล้ว เดี๋ยวค่อยให้เธอกินทีหลัง”สีหน้าของจงจิ่งห้าวเรียบเฉย ขณะพูดก็นิ่งมาก ป้าหยูไม่คิดอะไร เพราะยังไงหลินซินเหยียนก็กำลังท้องอยู่ จะนอนเยอะหน่อยก็เป็นเรื่องปกติ แถมวันนี้ยังออกไปข้างนอกมาทั้งวันคงจะเหนื่อย

“ถ้างั้นป้าไปเตรียมให้เลยแล้วกัน”ป้าหยูเดินกลับเข้าไปในครัวเพื่อยกกับข้าวออกมา จงจิ่งห้าวเคาะประตูห้องลูกสาวทว่ากลับไม่มีเสียงตอบรับ

เขาจึงเคาะอีกที“เสี่ยวลุ่ย？”

“คุณพ่อห้ามเข้ามานะคะ”น้ำเสียงของจงเหยียนซีฟังดูร้อนรนมาก

จงจิ่งห้าวขมวดคิ้วขึ้น“เสี่ยวลุ่ยทำอะไรอยู่ในห้องน่ะ？”