กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 60

อะไรนะ？หลินซีเฉินถูกจับตัวไปงั้นหรอ？

หลินซินเหยียนลุกพรวดขึ้นทันที และเนื่องจากเธอลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เธอเลยถูกตู้ลิ้นชักข่วนขา แต่ทว่าเธอก็ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดใดๆทั้งสิ้น 

เธอเป็นห่วงความปลอดภัยของลูกชายมากกว่า

เธอทั้งเครียดทั้งกลัวอยู่ในใจ ถึงเด็กคนนี้จะดูโตเป็นผู้ใหญ่มากกว่าเด็กคนอื่น แต่ยังไงเขาก็ยังเป็นเด็ก

เธอวิ่งออกมาจากLEO แล้วพุ่งตัวเข้าไปในรถอย่างรวดเร็ว

เมื่อรถติดไฟแดง เธอก็กำพวงมาลัยรถไว้แน่น ในใจอยากที่จะไปถึงที่นั่นโดยเร็วที่สุด

ยี่สิบนาทีต่อมาเธอก็มาถึงสถานีตำรวจ 

หลินซินเหยียนถูกตำรวจนำตัวไปที่ห้องสอบสวน 

จงจิ่งห้าวกับหลินซีเฉินนั่งอยู่ตรงข้ามกัน

เด็กน้อยคนนี้ไม่กลัวสายตาที่ดุดันของจงจิ่งห้าวเลยแม้แต่น้อย 

“เด็กบ้า ไหนลองพูดมาซิว่าทำไมฉันจะต้องลักพาตัวนายด้วย？”จงจิ่งห้าวจ้องไปที่เขา ดูเด็กอยู่เลยแท้ๆ แต่กลับมีท่าทีนิ่งมาก 

แม้ว่าเขาจะใส่ร้ายตัวเอง แต่จงจิ่งห้าวก็ยอมรับจริงๆว่าเด็กคนนี้ฉลาดไม่เบา 

เขาอยากจะรู้จริงๆว่าพ่อแม่ของเด็กคนนี้เป็นยังไง และทำยังไงถึงได้ให้กำเนิดเด็กที่ยอดเยี่ยมแบบนี้ออกมา？ 

หลินซีเฉินไม่พูดไม่จา ได้แต่เอามือกอดอกไว้ และเอาแต่บอกว่าถูกเขาจับไปขาย 

เมื่อหลินซินเหยียนเห็นลูกชาย เธอก็วิ่งปรี่เข้ามาทันทีพร้อมกับกอดเขาไว้แน่น จากนั้นก็มองตรวจตามร่างกายและถามออกไปด้วยความกังวล“บาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า？” 

หลินซีเฉินส่ายหน้า “ไม่ต้องกังวลไปครับหม่ามี๊ ผมสบายดี——”

“สบายดีงั้นหรอ？！ถูกจับตัวมาแล้วยังพูดว่าสบายดีอีกเหรอ？！ปกติฉลาดมากไม่ใช่รึไง？หม่ามี๊บอกแล้วว่าห้ามพูดกับคนแปลกหน้า ห้ามกินของที่คนแปลกหน้าเอามาให้？แล้วทำไมถึงถูกลักพาตัวไปได้ล่ะ？”ถึงปากจะพูดตำหนิออกไปแต่เธอก็รักลูกมาก 

ประโยคนี้ได้ใช้กับหลินซินเหยียนซักที เพราะน้อยมากที่เธอจะพูดจาเข้มงวดกับลูกชายแบบนี้

เธอตกใจมากจริงๆ 

หลินซีเฉินตาแดงก่ำ เขายื่นมือออกมาลูบใบหน้าที่ดูกังวลของหลินซินเหยียน “ขอโทษที่ทำให้หม่ามี๊กังวลครับ”

หลินซินเหยียนใจอ่อนยวบลงทันที เธอกอดลูกชายไว้แน่น แล้วเอาหน้าซุกลงในอกเขา“หม่ามี๊ไม่ได้อยากจะว่าลูกหรอกนะ หม่ามี๊แค่กังวลเฉยๆ” 

หลินซีเฉินสูดหายใจฟุดฟิด“ผมรู้ครับ”เขาพูดไปพลางมองไปที่ชายตรงหน้า ถ้ามีอีกรอบ เขาก็คงจะทำเหมือนเดิม

ในที่สุดหลินซินเหยียนก็สงบลง ไอ้สารเลวหน้าไหนมันกล้ามาลักพาตัวลูกชายของเธอกันนะ？ 

เธอวางลูกชายลงแล้วยืนขึ้น “คุณตำรวจคะ——”

ยังไม่ทันได้พูด เธอก็เห็นชายคนหนึ่งถูกใส่กุญแจมือนั่งอยู่ที่โต๊ะ เธอรู้สึกลมหายใจติดขัดขึ้นมาทันที ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้？ 

“คุณ——”

หลินซินเหยียนรู้สึกสับสนไปหมด นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย？

จงจิ่งห้าวมองหลินซินเหยียนสลับกับเด็กชายตัวน้อยที่อยู่ข้างๆไปมาอย่างละเอียด เด็กน้อยคนนี้หน้าเหมือนหลินซินเหยียนมากจริงๆ

หรือว่านี่จะเป็นลูกเธอ？ 

นับเวลาดูแล้ว โตขนาดนี้เลยหรอ

“เขานี่แหละคือคนที่ลักพาตัวลูกของคุณ”ตำรวจที่รับผิดชอบคดีนี้พูดกับหลินซินเหยียน 

อะไรนะ？

จงจิ่งห้าวลักพาตัวลูกของเธอ？

หลินซินเหยียนเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง เธอหันกลับมามองลูกชายตัวน้อยของเธอทันที

หลินซีเฉินรีบก้มหน้าหนี แล้วเอาแต่มองที่ปลายเท้าของตัวเอง

ทันใดนั้นเฉิงโห้วผู้ดูแลบริษัทสาขาในประเทศAก็ได้พาทนายความมา “ประธานจง ทนายความได้เจรจากับทางตำรวจแล้ว คาดว่าอีกไม่นานคงจะเคลียร์ได้”

ตอนที่ได้รับโทรศัพท์ เขานี่ตกใจจนอ้าปากหวอเลยทีเดียว ลักพาตัวเด็กงั้นหรอ？

หรือว่าจงจิ่งห้าวจะชอบเป็นพิเศษ？

แต่เขาก็อยู่บริษัทนี้มานานหลายปีมาก เท่าที่รู้ จงจิ่งห้าวไม่ได้ชอบเด็กนี่นา

“เกิดอะไรขึ้นครับท่านประธานจง ท่านลักพาตัวเด็กงั้นหรอ？”เฉิงโห้วอยากจะรู้จริงๆเลยว่าเด็กแบบไหนที่เข้าตาจงจิ่งห้าว แถมเขายังจับตัวมาด้วย

จงจิ่งห้าวลูบข้อมือไปมา นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ถูกใส่กุญแจมือ แถมยังเป็น‘แผน’ของเจ้าเด็กตัวน้อยนี่อีก

หลินซินเหยียนจูงมือหลินซีเฉินออกจากสถานีตำรวจไป แต่เธอก็นั่งยองๆลงอย่างอดไม่ได้แล้วถามขึ้น “ทำไมลูกทำอย่างนั้นล่ะ เด็กดีควรพูดโกหกหรอ？”

หลินซีเฉินเม้มปากลงไม่พูดไม่จา เขามีนิสัยหัวแข็งเหมือนหลินซินเหยียน

“พูดสิ！”หลินซินเหยียนขมวดคิ้วขึ้น เด็กคนนี้นี่หัดโกหกตั้งแต่เมื่อไหร่กัน？

แถมยังโกหกเป็นเรื่องใหญ่โตจนเรื่องถึงสถานีตำรวจเลย

หลินซินเหยียนหายใจฟึดฟัด แต่เธอก็ไม่แตะเขาแม้แต่ปลายเล็บ “นี่ลูกจะให้แม่โมโหให้ได้เลยใช่ไหม？” 

หลินซีเฉินกำมือแน่น แล้วจู่ๆก็ตะโกนออกมา“เขาเป็นนักเลง ทำไมผมจะให้ตำรวจจับเขาไม่ได้ล่ะ?”

หลินซินเหยียนตะลึงไปครู่หนึ่ง นี่เขา เขากำลังพูดอะไรอยู่เนี่ย?

หลินซีเฉินยื่นมือเล็กๆของเขาออกมาเช็ดที่ปากของหลินซินเหยียน“ผมไม่อยากให้เขาจูบแม่ เขาเป็นคนไม่ดี เป็นโจร เป็นคนสารเลว เขารังแกหม่ามี๊ ผมจะจัดการเขาเอง！”

เมื่อจงจิ่งห้าวเดินออกมาจากสถานีตำรวจเขาก็ได้ยินหลินซีเฉินกำลังวิพากษ์วิจารณ์ตัวเองอยู่เป็นชุดพอดี

เป็นครั้งแรกที่ได้ยินคนด่าตัวเองแถมยังด่าได้อย่างไหลรื่นอีกด้วย

“พวกนายไปรอฉันในรถ”จงจิ่งห้าวเดินลงบันไดมา “เด็กบ้า”

หลินซินเหยียนอุ้มลูกชายเข้ามาไว้ในอก แล้วมองจงจิ่งห้าวอย่างระมัดระวัง“เขายังเด็ก และคุณก็ไม่เป็นไรแล้ว คุณอย่าเอาเรื่องแกเลย”

จงจิ่งห้าวหัวเราะออกมาเบาๆ“ต้องขอบคุณเด็กบ้านี่ทำให้ชีวิตผมต้องมาเจอเรื่องแปลกประหลาดแบบนี้ แต่ว่าคุณจะไม่ให้ผมเอาเรื่องได้ยังไง？”

หลินซินเหยียนก้าวถอยหลังไปโดยสัญชาตญาณ เธออยากจะอยู่ห่างๆผู้ชายคนนี้“แล้วคุณจะเอายังไง？”

หลินซีเฉินจ้องไปที่จงจิ่งห้าวด้วยความโกรธ

จ้องจนตัวเขาแทบจะทะลุเป็นรูเลยเชียว

ทว่าจงจิ่งห้าวกลับไม่มีทีท่าโมโห เขาก้าวเข้าไปข้างหน้าสองก้าว แล้วยื่นมืออกไปบีบแก้มหลินซีเฉินเพื่อแหย่เขา

หลินซีเฉินหันหน้าหนี มือของเขาว่างเปล่าอยู่กลางอากาศ แน่นอนว่าเขาจะชักมือกลับ เพียงแต่ว่าตอนที่ชักมือกลับ เขาได้เลื่อนปลายนิ้วไปแตะที่แก้มของหลินซินเหยียนแทน แถมยังพูดแหย่เธอไปอีก “ทั้งแม่ทั้งลูกจะต้องชดใช้”