กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1008

"ยืนให้ดี อย่าทำเหมือนเป็นโรคกระดูกอ่อน"

"ท่านอ๋องเสวี่ยบอกว่าตอนนี้เราสองคนเป็นสามีภรรยากันแล้ว สามีภรรยาก็ควรจะใกล้ชิดสนิทสนมและรักใคร่กัน และทางที่ดี.....ทางที่ดีก็ควรมีลูกด้วยกัน"

แม้ว่าซือม่อเฟยจะโง่เขลา แต่เขากลับเป็นคนที่กู้ชูหน่วนรักและเอ็นดู

ตอนนี้คนโปรดของนางได้ถูกสั่งสอนไปในทางที่ผิด มีหรือที่นางจะไม่โกรธเคือง

"ส่งคนมาที่นี่ ลงโทษท่านอ๋องเสวี่ยอีกหนึ่งแสนตำลึง และนำมามอบให้ข้าภายในสามวัน"

"ฝ่า....ฝ่าบาท จวนท่านอ๋องเสวี่ยได้นำไปจำนองถึงห้าครั้งแล้ว และไม่สามารถจำนองได้อีกแล้ว ท่านอ๋องเสวี่ย....ไม่มีเงินแล้วเพคะ"

"หากเขาไม่มีเงิน เจ้าก็รับโทษแทนเขา"

"ข้าน้อยผิดไปแล้ว ข้าน้อยจะรีบไปแจ้งท่านอ๋องเสวี่ยให้นำเงินหนึ่งแสนตำลึงมาให้ภายในสามวันเพคะ"

ซือม่อเฟยกล่าวอย่างรู้สึกผิด "ท่านพี่หญิงโกรธหรือ"

"อาม่อของข้าเป็นเพียงหนึ่งเดียวในโลกใบนี้ เจ้าไม่จำเป็นต้องทำตามความต้องการของคนอื่น ในใจของข้าแล้ว เจ้าเป็นคนที่ดีที่สุดเสมอ"

เมื่อได้ยินดังนั้น ซือม่อเฟยก็โถมเข้ามากอดนางอีกครั้งและยิ้มอย่างอ่อนโยน "ท่านพี่หญิงดีกับข้าที่สุดเลย"

"อ้อใช่ ท่านพี่หญิงกำลังตามหาเจ้าเสือน้อยอยู่ใช่หรือไม่?"

"เจ้าหรือหรือว่าเขาอยู่ที่ไหน?"

"รู้สิ นั่นไง เขาอยู่ที่นั่น"

ซือม่อเฟยชี้ไปที่ภาพวาดภูเขาและแม่น้ำที่อยู่ที่ผนัง และแววตาของเขาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

กู้ชูหน่วนเดินมาหยุดอยู่ที่ภาพวาดดังกล่าว จากนั้นก็ฉีกภาพวาดดังกล่าวออกและเผยให้เห็นช่องเล็กๆ ที่ซ่อนอยู่

จากนั้นกู้ชูหน่วนก็เปิดช่องลับนั้น

จากนั้นก็มองเห็นศีรษะของเจ้าเสือน้อย

นางรีบคว้าหางของเจ้าเสือน้อย

"โอ๊ย.....เจ็บๆๆ นายท่าน ข้าเจ็บเหลือเกิน"

"ข้าเรียกเจ้าอยู่หลายครั้ง เหตุใดเจ้าถึงไม่สนใจข้าเลย?"

"ข้าไม่มีเงิน ข้าไม่มีเงินแล้ว ฮือๆ....."

"ข้าบอกหรือว่าจะขอเงินเจ้า?"

แววตาของเจ้าเสือน้อยเป็นประกายและไม่นานมันก็ยิ้มได้อีกครั้ง

หลายวันมานี้นางก็พูดเช่นนี้ไม่ใช่หรือ ทว่าสุดท้ายนางก็พยายามคิดหาวิธีเอาเงินของมันไปจนหมด

มันอุตส่าพยายามเก็บออมอยู่นาน รวมกันแล้วก็ไม่ใช่เงินจำนวนมากมายอะไร แต่กลับถูกนางเอาไปจนหมด

เมื่อนึกถึงเมื่อครั้งก่อนที่นางหลอกล่อเอาเงินเก็บของมันไป แถมยังบอกว่าหากชนะสงครามมันสามารถหยิบเอาทรัพย์สมบัติทุกชิ้นที่อยู่ในท้องพระคลังได้ตามอำเภอใจ แต่สุดท้าย......

ท้องพระคลังกลับไม่มีทรัพย์สมบัติและของมีค่า ทว่ากลับยากจนเสียยิ่งกว่าอะไร

เจ้าเสือน้อยกล่าวออกมา "ข้าไม่มีเงินหรอก แต่หากเอาชีวิตข้าก็พร้อมเสมอ"

"ดูความตระหนี่ของเจ้าสิ วางใจได้ ข้าจะไม่เอาชีวิตของเจ้าและไม่เอาเงินของเจ้าด้วย ข้าเพียงต้องการหนังเสือของเจ้าเท่านั้น"

เพียงประโยคเดียวก็ทำให้เจ้าเสือน้อยตกใจจนตัวสั่น

หนัง.....

หนังเสือ?

จะเอาหนังเสือไปทำอะไร?

นายท่านคิดจะฉีกหนังเสือของมันไปขายอย่างนั้นหรือ?

"เจ้าเป็นถึงเสือดำโบราณในตำนาน และหนังเสือของเจ้าจะต้องมีมูลค่าอย่างมากแน่ หากนำไปประมูลจะต้องทำเงินได้มหาศาล เช่นนั้นก็ตกลงตามนี้แล้วกัน เจ้ามอบหนังของเจ้าให้กับข้า วางใจได้ หนังของเจ้าจะค่อยๆ งอกเงยออกมาในไม่ช้า ถึงตอนนั้นเจ้าก็กลับมาเป็นเจ้าเสือน้อยที่น่ารักเหมือนเคย"

"ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้ ข้าจะออกไปข้างนอก ข้าจะออกไปข้างนอก"

"ถอดหนังเสร็จเจ้าก็สามารถออกไปข้างนอกได้"

"ฮือๆ.....นายท่านกำลังรังแกข้า"

"ใครบอกให้เจ้าเป็นอสูรร้ายตัวโปรดของข้าล่ะ อาม่อ เอามีดมาให้ข้า"

"อ้อ.....ท่านพี่หญิงมีดอยู่นี่แล้ว เราจะถลกหนังเสือของเขาจริงหรือ? ข้าว่าดวงตาของเจ้าเสือน้อยก็สวยงามดี ไม่เช่นนั้นเราควักลูกตาเขาไปขายดีหรือไม่?"

"ความคิดนี้ไม่เลว ฤดูหนาวใกล้จะมาถึงแล้ว เช่นนั้นก็ตัดเอ็นของเขาออกมาด้วย ว่ากันว่าสามารถนำไปบำรุงร่างกายได้เป็นอย่างดีเชียว"

"อ๋า......ข้าไม่ยอม นายท่าน ข้าไม่ยอม ฮือๆ....."

"ไม่ยอมก็ได้ นอกเสียจากว่าเจ้าจะยอมจ่ายแทนผู้ซื้อเหล่านั้นเสีย?"

"เงินอะไร?"

"เงินค่าหนังเสือ ลูกตาเสือและเอ็นเสือไงล่ะ"

"นายท่าน นายท่านกำลังหลอกใช้ข้า"

"เจ้าจะคิดเช่นนั้นก็ได้"

"ข้าไม่ ข้ายอมตาย แต่หากต้องการเงินข้าไม่มีให้หรอก"

"ได้ เช่นนั้นข้าก็จำใจต้องทำ เฮ้อ ถึงอย่างไรข้าก็มีอสูรตัวโปรดมากมาย มีหรือไม่มีเจ้าก็ไม่สำคัญอะไร ข้าคงต้องยอมสละเจ้าไป"

ท่านอ๋องเสวี่ยต่างหากล่ะ

"กลับไปที่เผ่าเพลิงฟ้า หรือตระกูลเหวิน หรือว่ากลับไปที่บ้านของเยี่ยจิ่งหานและอาม่อ?"

"แน่นอนว่ากลับบ้านของพระสวามีเอก ตามหลักบรรพบุรุษที่ทำกันมา เยี่ยกุ้ยเหรินและม่อกุ้ยเหรินไม่มีสิทธิ์ขอร้องให้ฝ่าบาทกลับบ้านพร้อมกับพวกเขาพ่ะย่ะค่ะ"

ซี๊ด......

แผ่นหลังรู้สึกหนาวเหน็บ

กู้ชูหน่วนรู้สึกมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี

และเมื่อหันหลังไป เยี่ยจิ่งหานก็ได้นั่งอยู่บนรถเข็นไม่ไกลออกไป

ห่างกันเพียงเล็กน้อย และบทสนทนาเมื่อสักครู่เขาต้องได้ยินทั้งหมดแน่

กู้ชูหน่วนโบกมือและให้ขันทีออกไป

เมื่อซือม่อเฟยเห็นเยี่ยจิ่งหาน เขาก็ยิ้มออกมาและตะโกนอย่างดีใจ "พี่เยี่ย"

รอยแตกปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่เยือกเย็นของเยี่ยจิ่งหาน

"เจ้าเรียกข้าว่าอะไร?"

"พี่เยี่ยยังไงล่ะ เราสามคนได้แต่งงานกับท่านพี่หญิงแล้ว ท่านและเหวินเส่าอี๋ต่างเป็นพี่ชายของข้า ต่อจากนี้ไปเราสามคนก็จะได้ใช้ผู้หญิงคนเดียวกัน"

กู้ชูหน่วนแทบอยากเอามืออุดปากของเขา

พูดอะไรไม่คิดเลยจริงๆ

เมื่อเห็นแววตาของเยี่ยจิ่งหานค่อยๆ มืดลง กู้ชูหน่วนก็ลากอาม่อออกไปสองสามก้าว

"ท่านพี่หญิงลากข้าออกมาทำไม ข้ายังมีเรื่องจะถามพี่เยี่ยว่าจะคอยดูแลปรนนิบัติท่านพี่หญิงยังไงอยู่เลย"

"เจ้าหุบปากได้หรือไม่"

"หยุดเดี๋ยวนี้"

เยี่ยจิ่งหานตะโกนออกมาและทันใดนั้นเขาก็มาอยู่ตรงหน้าของกู้ชูหน่วน

กู้ชูหน่วนฝืนพูดออกไป "ดูแล้วอาการบาดเจ็บของเจ้าดีขึ้นอย่างมาก และวรยุทธ์ก็กลับมามากแล้ว"

"อะไรคือเยี่ยกุ้ยเหริน?"

"จะมีอะไรได้อีก ข้าบอกเจ้าไปแล้วไม่ใช่หรือว่าตอนที่ข้าหมดสติไป เมื่อข้าตื่นขึ้นมาข้าก็กลายเป็นจักรพรรดินี และยังได้แต่งงานกับพวกเจ้าทั้งสามคน"

"ข้าหมายความว่าเหตุใดเหวินเส่าอี๋ถึงได้เป็นพระสวามีเอก แต่ข้ากลับเป็นเพียงกุ้ยเหริน?"