กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1009

อะไรนะ?

กู้ชูหน่วนคิดไม่ทันว่าเยี่ยจิ่งหานต้องการจะสื่ออะไร?

"เอ่อ.....ตอนที่เหวินเส่าอี๋อยู่ในครรภ์ก็ได้หมายหมั้นการแต่งงานนี้กับรัฐปิงแล้ว ไม่ว่าใครได้เป็นจักรพรรดินีก็จำเป็นต้องแต่งงานกับเหวินเส่าอี๋"

กู้ชูหน่วนอยากจะบอกว่านี่เป็นสัญญาที่ตกลงกับไว้เมื่อหลายสิบปีก่อน และนางเองก็ยังไม่เกิดมาเลย จะมาโทษนางไม่ได้

เยี่ยจิ่งหานไม่พูดอะไร ทว่ากลับจับจ้องนางราวกับศัตรู

เป็นเวลานานกว่าที่กู้ชูหน่วนจะดึงสติได้

"ข้ารู้ว่าเจ้าไม่อยากแต่งงาน บังเอิญมากข้าก็ไม่อยากแต่งงานเช่นกัน เช่นนั้นประเดี๋ยวข้าจะออกราชโองการสัญญาหย่าร้างของเราสองคน และต่อไปก็แยกทางกันอยู่อย่างอิสระ"

เยี่ยจิ่งหานหัวเราะเยาะ "ฮึ เช่นนั้นก็หมายความว่าข้าถูกเจ้าบอกเลิกอย่างนั้นหรือ"

"การหย่าร้างไม่ได้หมายถึงการบอกเลิกกระมัง"

"ตอนนี้เจ้าเป็นถึงจักรพรรดินี ไม่ใช่เจ้าบอกเลิกหรือเจ้าคิดว่าเป็นข้าบอกเลิกอย่างนั้นหรือ?"

"เช่นนั้นเจ้าก็เป็นคนเขียนสัญญาการหย่าร้าง เขียนว่าเจ้าบอกเลิกข้า เช่นนี้เจ้าจะได้ไม่เสียหน้า"

"เจ้าคิดว่าคนอื่นโง่อย่างนั้นหรือ? กุ้ยเหรินมีหรือจะสามารถบอกเลิกจักรพรรดินีได้?"

"เช่นนั้นเจ้าก็เป็นกุ้ยเหรินต่อไป รอให้บาดแผลที่ขาของเจ้าหายดีแล้วค่อยหาโอกาสออกไปจากวังหลวง เพื่อไปใช้ชีวิตตามที่เจ้าต้องการ"

"เช่นนั้นทุกคนจะต้องรู้ว่าข้าเป็นกุ้ยเหรินในวังหลังของเจ้าอย่างนั้นหรือ"

"เช่นนั้นเจ้าต้องการให้ข้าทำเช่นไร?"

"ฮึ ข้าเป็นถึงท่านอ๋องแห่งรัฐเยี่ย แต่กลับเป็นได้เพียงกุ้ยเหรินอย่างนั้นหรือ?"

กู้ชูหน่วนกลอกตามองบน

เจ้าคิดอยากจะเลื่อนตำแหน่งเจ้าก็พูดมาตามตรงสิ

พูดให้มากความไปเพื่ออะไร

"ตำแหน่งกุ้ยจวินยังว่างอยู่สี่ตำแหน่ง ข้าเลื่อนขั้นให้เจ้าเป็นกุ้ยจวินดีหรือไม่"

"ไม่ได้"

"หวงกุ้ยจวินล่ะ?"

"ไม่ได้เช่นกัน"

"หวงกุ้ยจวินเป็นตำแหน่งที่สูงที่สุดรองลงมาจากพระสวามีแล้วนะ"

"เจ้าคิดว่ามีตรงไหนที่ข้าสู้เหวินเส่าอี๋ไม่ได้"

กู้ชูหน่วนเหลือบมองขาที่พิการทั้งสองข้างของเขาอย่างอดไม่ได้

และการแสดงออกนี้ทำให้เยี่ยจิ่งหานโกรธเคืองอย่างมาก

ผู้หญิงคนนี้ แต่งงานกับคนคนเดียวก็พอแล้ว ทว่านางกลับแต่งงานถึงสามคนในวันเดียว

แถมยังเป็นศัตรูตัวฉกาจของเขาอีกด้วย

และที่น่าแปลกที่สุดคือ เขาเป็นถึงเทพแห่งสงคราม ทว่ากลับเป็นได้เพียงกุ้ยเหริน?

และเหวินเส่าอี๋กลับได้เป็นถึงพระสวามีที่สูงส่ง

กู้ชูหน่วนรีบเปลี่ยนประเด็น "ที่แท้เจ้าก็ต้องการเป็นพระสวามี เสี่ยวเยี่ยเยี่ย ข้ากลับไม่รู้ว่าเสน่ห์ของข้าจะเย้ายวนเจ้าเช่นนี้ ทำให้เจ้าเอาแต่คิดถึงคะนึงหาข้าเช่นนี้"

"พูดจาเหลวไหลอะไรของเจ้า ใครอยากเป็นพระสวามีของเจ้า?"

"เมื่อสักครู่เจ้าไม่ได้หมายความเช่นนี้หรอกหรือ?"

"ฮึ เจ้าน่ะหรือ คนที่มีพฤติกรรมหยาบคายและหน้าตาอัปลักษณ์อย่างเจ้า ข้าไม่มีทางตาบอดยอมไปแต่งงานด้วยอย่างแน่นอน"

"เจ้าจำคำพูดวันนี้ของเจ้าให้ดีเถอะ แล้วอย่ามาเสียใจทีหลังเพื่อขอร้องให้ข้าแต่งงานกับเจ้า"

พฤติกรรมหยาบคายอะไร?

หน้าตาอัปลักษณ์อะไร?

รูปลักษณ์ของนางเช่นนี้ ในรัฐปิงแล้วจะมีใครเทียบได้กับนางอีก?

เขาไม่เพียงแค่พิการขาทั้งสองข้าง ทว่ากลับตาบอดอีกด้วย

"คิดจะเป็นภรรยาของข้า ฝันไปเสียเถอะ"

"วางใจได้ ต่อให้ผู้ชายทั้งโลกจะตายไปจนหมด ข้าก็ไม่มีวันแต่งงานกับเจ้าอย่างแน่นอน"

กู้ชูหน่วนจับมืออาม่อและพาเขาออกไป

ทว่าใครจะไปรู้ว่าเยี่ยจิ่งหานได้เข้ามาสกัดกั้นอีกครั้ง

"หย่าร้างเจ้าไม่ต้องการ เลื่อนขั้นเจ้าก็ไม่ต้องการ เจ้าต้องการอะไรกันแน่?"

"วันนี้พาข้ากลับไปที่เผ่าเพลิงฟ้าด้วย"

"......."

"เจ้ากับเหวินเส่าอี๋เป็นศัตรูต่อกันไม่ใช่หรือ? เจ้าไปเผ่าเพลิงฟ้า เจ้าไม่กลัวจะถูกคนของเผ่าเพลิงฟ้าถลกหนังหรอกหรือ?"

"นั่นเป็นเรื่องของข้า"

"คอขวานผานกู่ อาม่อ เจ้าเอาขวานผานกู่นี้มาจากที่ใด?"

"ท่านพี่หญิงชอบขวานนี้หรือ? อาม่อก็ชอบเช่นกัน ข้ามักคิดเสมอว่าขวานนี้จะต้องมีพลังวิเศษบางอย่างอยู่ หากท่านพี่หญิงชอบข้าจะมอบให้ท่านพี่หญิง"

"ข้าถามเจ้าว่าเจ้าเอาขวานนี้มาจากไหน?"

"เก็บมาได้ ก่อนหน้านี้ที่ออกไปตามหายาสมุนไพรกับเจ้าเสือน้อย เพื่อมารักษาให้พี่เยี่ยและพี่เหวิน จากนั้นก็ไปพบเข้าที่ริมแม่น้ำ เจ้าเสือน้อยอยากได้ แต่ข้าไม่ให้ ข้าชอบขวานด้ามนี้ แต่น่าเสียดายที่เราไม่สามารถหายาสมุนไพรชั้นสูงมาได้ โชคดีที่พี่เยี่ยและพี่เหวินต่างก็อาการดีขึ้นมากแล้ว"

มีหรือที่กู้ชูหน่วนจะตั้งใจฟังว่าซือม่อเฟยพูดอะไร

อารมณ์ของนางพลุ่งพล่านและตื่นเต้น และคลื่นแห่งความหวังก็เพิ่มขึ้นอย่างแผ่วเบา

"อยู่ในแม่น้ำที่ใด? รีบพาข้าไปเดี๋ยวนี้"

"อ๋า.....สนุกมากเลย อยู่นอกวังหลวง"

"ส่งคนมาที่นี่ เตรียมรถม้า เอารถม้าที่เร็วที่สุด ข้าและอาม่อจะออกไปนอกวังหลวง"

"ฝ่าบาท วันนี้ฝ่าบาทต้องกลับไปที่บ้านของพระสวามี และตอนนี้ก็ใกล้ได้เวลาแล้ว ฝ่าบาท....."

"เจ้ากล้าขัดคำสั่งข้าอย่างนั้นหรือ"

"ข้าน้อยไม่กล้า ข้าน้อยจะรีบไปเตรียมการเดี๋ยวนี้พ่ะย่ะค่ะ"

กู้ชูหน่วนไม่สนใจเรื่องการเปลี่ยนเสื้อผ้าและรีบเดินทางออกจากวังหลวงไปพร้อมกับซือม่อเฟยและทหารองครักษ์

ในหุบเขาที่ชานเมืองหลวง ซือม่อเฟยชี้ไปที่แม่น้ำในหุบเขา "นั่นไง ข้าเก็บได้จากที่นี่"

กู้ชูหน่วนมองไปรอบๆ และเห็นว่าเหนือแม่น้ำเป็นหน้าผาล้อมรอบด้วยภูเขาลึกและป่าไม้เก่าแก่ไม่มีที่อยู่อาศัยของมนุษย์

แม่น้ำไม่ใหญ่มาก แต่น้ำไหลเร็วและลึกมาก และมีกระแสน้ำวนในแม่น้ำที่หมุนอยู่ตลอดเวลา

ที่นี่ไม่มีร่องรอยของการต่อสู้ ไม่มีร่องรอยของสิ่งมีชีวิต

กู้ชูหน่วนตามหาตามแม่น้ำ แต่ไม่พบเซี่ยวอวี่เซวียน

"ท่านพี่หญิง ท่านกำลังตามหาขวานด้ามอื่นใช่หรือไม่? ตอนนั้นอาม่อก็คิดว่ายังมีขวานอีก แต่หาอยู่นานก็กลับไม่พบว่ามีขวานด้ามที่สองปรากฏ"

กู้ชูหน่วนชี้ไปยังทหารองครักษ์ "พวกเจ้าแบ่งกำลังออกเป็นสองกลุ่มและพยายามมองหาร่องรอยเบาะแสของเซี่ยวอวี่เซวียนตามแม่น้ำข้างล่าง"

"ส่วนพวกเจ้าว่ายน้ำขึ้นไปค้นหาบริเวณต้นน้ำและถามหมู่บ้านใกล้เคียงทีละหมู่บ้านว่ามีคนแปลกหน้าเข้ามาหรือไม่ จำไว้ว่าทันทีที่พบผู้ต้องสงสัยให้รีบรายงานข้าทันที ห้ามละเลยทุกซอกทุกมุม เขาอาจจะได้รับบาดเจ็บ"

"กาวกงกง เจ้ารีบส่งกองกำลังทหารองครักษ์มาอีกหนึ่งหน่วย เพื่อตรวจสอบว่ามีใครอยู่ใต้แม่น้ำหรือไม่"

"พ่ะย่ะค่ะ"

กู้ชูหน่วนมองไปยังหน้าผาด้านบน