กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1114

ทันทีที่พูดจบ เสียงพิณก็บรรเลงขึ้นมา ปลุกพลังของกระจกดูดวิญญาณพุ่งขึ้นสูงเป็นหลายสิบเท่า

ร่างกายของกู้ชูหน่วนเต็มไปด้วยเหงื่อ

ร่างกายของเธอทนรับแรงต้านนี้ไม่ไหว ทำให้เข่าถึงกับทรุดลงไปข้างหนึ่ง

เธอรู้สึกเหมือนว่าร่างกายของเธอกำลังถูกดึงด้วยพละกำลังของม้าห้าตัว ดึงจากด้านในสู่ด้านนอก และจากด้านนอกสู่ด้านใน วนเวียนไปมาไม่หยุด

โดยเฉพาะสมองของเธอ ที่มันเหมือนจะฉีกขาดจนเธออยากจะควักสมองของตัวเองออกมาให้ได้

ขณะนั้นความทรงที่คุ้นเคยและไม่คุ้นเคยก็ปรากฏขึ้นในหัว ราวกับหนังที่กำลังฉายอยู่

กู้ชูหน่วนดิ้นรนด้วยความเจ็บปวด

เวินเซ่าอี้มองด้วยสีหน้าที่อาฆาต

“เอื้อก…”

กู้ชูหน่วนกระอักเลือดออกมา

เธอพยายามดึงสติกลับมา

ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป เธอคงจะต้องตายที่นี่เป็นแน่

เมื่อเห็นสายตาที่โกรธแค้นของเวินเซ่าอี้รุนแรงขึ้น

กู้ชูหน่วนก็เปล่งพลังเสียงออกมา พลังเสียงที่มหาศาลถูกแพร่ออกมาจากตัวของเธอ ทำให้ดินบนภูเขาพังทลายลงมา ก้อนหินก็แตกเป็นเสี่ยงๆ

แม้แต่กระจกทำลายวิญญาณก็ยังสั่นคลอนไปด้วย

มือของเวินเซ่าอี้ที่กำลังดีดพินก็สั่นไหว เสียงพินก็เปลี่ยน

เขายิ้มเยาะเย้ยไปทางกู้ชูหน่วนที่หลุดออกจากโซ่ตรวนได้ ความอดทนในใจของเธอได้หมดลงแล้ว

เวินเซ่าอี้กล่าวขึ้น “ฉันน่าจะเดาได้ตั้งนานแล้ว ว่าคนแก่ตัวอย่างเธอคิดจะเลิกต่อต้านและยอมตายได้อย่างไร”

กู้ชูหน่วนกระอักเลือดออกมาอีกครั้ง ร่างกายของเธอได้รับบาดเจ็บสาหัส

เธอเช็ดเลือดที่มุมปาก แล้วลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับเขา “นายต้องการเอาวิญญาณออกจากร่างของฉัน ตอนนั้นที่ฉันอยู่ในเผ่าเทียนเฝิน วิญญาณของฉันเกือบถูกนายพรากไป และฉันเกือบตายในมือนายฉันจะไม่ป้องกันได้อย่างไร”

“นายยังเป็น

คนที่หน้าซื่อใจคดเหมือนเดิม”

“เจ้าผีเสื้อน้อย ฉันไม่ใช่กู้ชูหน่วนแม้ว่าฉันจะเป็นเขา ฉันก็เชื่อว่าเธอจะไม่ฆ่าคนชรา ผู้หญิง และลูกหลานของเผ่าเทียนเฝินที่ไม่มีทางสู้ได้หรอก”

เวินเซ่าอี้เก็บพิณแล้วค่อยๆเดินเข้ามาอย่างน่าเกรงขาม

“ถ้าอย่างนั้นเธอก็บอกฉันมาสิ ว่าพวกเขาตายได้อย่างไร”

“บอกฉันมา ว่าใครทำลายวรยุทธของฉัน”

“พ่อของฉันถูกใครตัดหัว”

“อาจารย์ของฉันตายด้วยน้ำมือใคร”

“ฉันไม่มีความทรงจำเหล่านั้นหลงเหลืออยู่ในหัวเลย ฉันไม่รู้”

“ดังนั้น ฉันก็เลยอยากให้เธอรื้อฟื้นความทรงจำ เธอต้องฟื้นความทรงจำขึ้นมาและสารภาพบาปกับสิ่งที่เธอทำลงไปด้วย”

“เต้ง เต้ง เต้ง…”

เสียงพิณที่ดังขึ้นกลายเป็นอาวุธใบมีดน้ำแข็งที่แหลมคม และไม่ว่ามันจะผ่านไปที่ใด แม้แต่หินก้อนที่หนักเป็นร้อยกิโลก็ยัง

ถูกลำแสงเสียงพิณนั่นตัดจนแตกเป็นสองซีก

ลำแสงเสียงพิณนั้นออกมาเป็นเหมือนใยแมงมุมพันกันเป็นชั้นๆ

กู้ชูหน่วนได้รับบาดเจ็บสาหัส และด้วยวรยุทธการต่อสู้ระดับสูงของเวินเซ่าอี้ เธอจึงทำได้เพียงหลบหลีกลำแสงเสียงพิณเหล่านั้น

"เธอไม่ได้มีวรยุทธดูดกลืนพลังเหรอ? ถ้าไม่ใช้มันในตอนนี้ ก็คงจะไม่มีโอกาสได้ใช้แล้ว

“เต้ง…”

ลำแสงเสียงพิณผ่านไปอีกสาย

ลำแสงเสียงพิณโดนเข้าที่หน้าอกของกู้ชูหน่วนทำให้มีเลือดไหลออกมาจำนวนมาก

“เจ้าผีเสื้อน้อย พวกเราจะต้องเดินไปถึงจุดนั้นจริงๆใช่ไหม?”

“อย่ามาเรียกฉันว่าเจ้าผีเสื้อน้อย นายไม่สมควร”

“ตูม…”

การต่อสู้ครั้งนี้รุนแรงอย่างมาก

ใบหน้าของเวินเซ่าอี้เปลี่ยนไปเล็กน้อย แม้ว่าเขาจะมองไม่เห็น แต่เขาก็รู้ว่าหากเกล็ดหิมะเหล่านี้เข้าไปในร่างกายของเธอ เธอจะต้องตายแน่นอน

อย่างไม่ต้องสงสัย

ในขณะที่เขากำลังลังเลว่าจะถอนพลังออกมาหรือไม่ พัดกระดูกลึกลับของเซียวอวี่เซวียนก็ได้ทำให้เกล็ดหิมะของเขากระเด็นออกไป

“มีฉันอยู่ที่นี่ ใครหน้าไหนจะฆ่าเธอต้องข้ามศพฉันไปก่อน”

เซียวอวี่เซวียนโอบกอดร่างกายของกู้ชูหน่วนที่แข็งทื่อราวกับก้อนหินไว้ เขาวางมือขวาบนหลังของเธอ และใช้กำลังภายในอย่างต่อเนื่องเพื่อกระตุ้นหิมะที่เยือกแข็งบนร่างกายของเธอ

“เจ้าเด็กน้อย เธอไม่ไหวแล้วนะ”

สมองของกู้ชูหน่วนยังคงเจ็บเหมือนถูกฉีกขาด

แต่เมื่อได้ยินคำว่าเจ้าเด็กน้อย ภาพต่างๆก็แวบเข้ามาในหัวของเธอทันที

"ฉัน... ฉันไม่เป็นไร แต่ฉันไม่รู้ว่าทำไม ตั้งแต่ฉันตื่นขึ้น ฉันมักจะรู้สึกเหนื่อยทันที บางทีก็ไอเป็นเลือด นายรีบหนีไป นี่คือความแค้นระหว่างฉันกับเวินเซ่าอี้"

“เหอะ…นี่ก็ถือว่าเป็นความแค้นระหว่างฉันกับเขาเหมือนกัน”

หลายหมื่นชีวิตของเผ่าเทียนเฝินก็ถูกเขาสังหาร

เวินเซ่าอี้เกลียดเขาไม่น้อยไปกว่าเธอ

เวินเซ่าอี้กำมือสองข้างไว้อย่างแน่น

เขาเกลียดสองคนนี้จนเข้ากระดูกดำ

โดยเฉพาะเซียวอวี่เซวียน

ถ้าว่ากันว่ากู้ชูหน่วนเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด

เขาก็คือฆาตกรตัวจริง

เมื่อศัตรูพบหน้ากัน ต่างฝ่ายต่างก็โกรธแค้นกัน

เวินเซ่าอี้ไม่แม้แต่จะพูดกับเขาสักคำ

ก็ยกมือเป็นท่าพิฆาตที่แข็งแกร่งที่สุด

ทันใดนั้นท้องฟ้าที่สดใสก็พลันถูกดูดกลืนสีไป