กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1115

สีหน้าของกู้ชูหน่วนเปลี่ยนไป

“วรยุทธของเขาอยู่ระดับเจ็ดแล้ว บางทีอาจจะเป็นขั้นสูงสุดของระดับเจ็ดแล้วด้วยซ้ำ นายไม่ใช่คู่ต่อสู้เขา รีบหนีไปซะ”

“ฉันกับเขา

ไม่ช้าก็เร็วต้องต่อสู้กันอยู่แล้ว”

เซียวอวี่เซวียนยิ้มด้วยความเศร้ารันทด

เมื่อมองย้อนกลับไปตอนนั้น เขาถูกความเกลียดชังเข้าครอบงำ จึงได้ลงมือฆ่าผู้คนมากมายของเผ่าเทียนเฝิน

หลายปีที่ผ่านมา ทุกครั้งที่เขานึกถึงโศกนาฏกรรมที่เขาก่อไว้ เขาก็มักจะเสียใจและโทษตัวเองไม่หยุด

ถึงจะตายด้วยเนื้อมือของเวินเซ่าอี้ เขาก็สมควรแล้ว

เพียงแต่…

ตอนนี้เขายังไม่ยอม

ไม่ยอมที่จะต้องตาย

เป็นการยากที่จะกำหนดผลลัพธ์ของชีวิต

อีกอย่าง…เขากลัวว่ากู้ชูหน่วนจะฟื้นความทรงจำกลับมา

ถ้าเธอฟื้นความทรงจำขึ้นมาได้ ร่างกายของเธอก็จะหายไปเช่นกัน

เว้นแต่จะรวบรวมวิญญาณทั้งเจ็ดเข้าไว้ด้วยกัน

แต่ตอนนี้วิญญาณทั้งเจ็ดนั้นเหลืออยู่เพียงแค่ครึ่งเดียว

ส่วนอีกครึ่งหนึ่งอยู่ในมือของอี้อวิ๋นเฟย

เจ้าเด็กน้อยไม่มีทางให้อี้อวิ๋นเฟยต้องมาเสียสละชีวิตเพื่อฟื้นคืนความทรงจำของเธอแน่นอน

“ตูม…”

พัดกระดูกสีดำบินร่อนขึ้นไปกลางอากาศ เพื่อต่อสู้กับเสียงพิณของเวินเซ่าอี้อย่างเต็มกำลัง

มีเพียงแค่คนที่อยู่ตรงนั้นที่เห็นว่าพัดกระดูกสีดำมีความแข็งแกร่งไม่เพียงพอที่จะต่อสู้ แต่ลำแสงเสียงพิณนั้นมีพลังล้นหลาม ยิ่งเขาต่อสู้มากเท่าไหร่มันก็ยิ่งกล้าหาญมากขึ้นเท่านั้น

เซียวอวี่เซวียนถ่ายทอดพลังงานภายในของเขาทั้งหมดให้กับพัดกระดูกสีดำ

กล่าวคือถ้าพัดถูกทำลาย ชีวิตของเขาก็คงไม่เหลือ

พัดร่วงตกลงมา นั่นหมายถึงเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส

“เจ้าเด็กน้อย รีบหนีไป”

“คนที่ควรหนีไปคือนาย เซียวอวี่เซวียน ฉันขอสั่งให้นายรีบหนีจากที่นี่เดี๋ยวนี้”

“เอื้อก…”

เลือดไหลออกจากมุมปากของเซียวอวี่เซวียน แต่ร่างกายของเขายังยืนตรง และเขายังคงสะบัดพัดกระดูกสีดำด้วยมือทั้งสองข้าง

เวินเซ่าอี้เกลียดเซียวอวี่เซวียนมาก

เขาไม่มีทางให้อภัยเด็ดขาด

กู้ชูหน่วนพยายามลุกขึ้น เพื่อเข้าไปขว้างเวินเซ่าอี้

เธอเข้าใจสถานการณ์เป็นอย่างดี

เกล็ดหิมะเหล่านั้นกำลังรวมตัวกันเพื่อโจมตี

ถ้าเกล็ดหิมะรวมตัวเข้าด้วยกันแล้ว เซียวอวี่เซวียนจะไม่มีทางออกไปจากภายใต้การโจมตีที่รุนแรงครั้งนี้ได้

แต่ร่างกายกลับต่อต้านเธอ พละกำลังทั้งหมดก็อ่อนแอลงในช่วงเวลาที่สำคัญ

แม้แต่จะยกมือก็ยังไม่มีแรง เสียงพูดยังไม่มี แล้วจะให้ไปต่อกรกับเวินเซ่าอี้ได้อย่างไร

“ตูม…”

เกล็ดหิมะสีเลือดระเบิดเข้าที่ร่างของเซียวอวี่เซวียน ทำให้ร่างกายของเขาก็ร่วงลงมา

เขายืนบังอยู่ตรงหน้าเธอ ไม่ว่าข้างหน้าจะอันตรายแค่ไหน เขาก็จะไม่ถอยแม้แต่ก้าวเดียว

“เซียวอวี่เซวียน ฉันขอร้องล่ะ นายหนีไปซะ ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป นายจะตายได้นะ”

"เวินเซ่าอี้ หยุด หยุดได้แล้ว..."

เซียวอวี่เซวียนขมวดคิ้ว

ด้วยความเจ็บปวด

เกล็ดหิมะแทบจะกลืนกินเขาไปทั้งตัว

เขาไม่สามารถต้านรับมันเอาไว้ได้

เมื่อเห็นว่าเกินกว่าที่ตัวเองจะต้านไว้ เซียวอวี่เซวียนก็เลิกต้านทานและใช้กำลังภายในทั้งหมดที่เหลืออยู่ผลักกู้ชูหน่วนออกไป

“ตูม…”

รูม่านตาของกู้ชูหน่วนหดตัวเล็กลง เธอเห็นเซียวอวี่เซวียนถูกใบมีดเกล็ดหิมะนับพันทิ่มแทงเข้าร่างของเขา

ในใจเธอยังมีเขาอยู่ เขาก็มีความสุขแล้ว

“เสี่ยวเซวียนเซวียน…นายสัญญากับฉันแล้วว่านายจะไม่ตาย ฉันจะไม่ปล่อยให้นายตาย อดทนไว้นะ”

“ทำไม..ทำไมต้องไม่ตาย”

"เพราะนายอยู่ที่นี่ พวกเราเคยสัญญากันว่าเราจะร่วมทุกข์ร่วมสุขกัน"

เลือดนั้นไหลเหมือนสายน้ำที่ไม่สามารถหยุดได้ ไม่ว่าจะมีอะไรจะมาขว้างกั้น

กู้ชูหน่วนตื่นตระหนกอย่างมาก

ไม่ว่ามันห้ามเลือดตรงไหน ก็ไม่สามารถหยุดเลือดของเขาได้เลย

ยิ่งไปกว่านั้นไม่ได้สามารถที่จะรักษาบาดแผลที่เต็มไปด้วยรูของเขาได้

หรือว่า…

เธอจะทำได้แค่มองเท่านั้น

มองเซียวอวี่เซวียนตายต่อหน้าเธอ?

เวินเซ่าอี้ถือพิณหิมะไว้ในอ้อมแขนของเขาและดูฉากนั้นอย่างเย็นชา

การตายของเซียวอวี่เซวียน ไม่ได้ทำให้เขาไม่รู้สึกผิดในใจเลยสักนิด

เขาสมควรตาย

แต่ก็ไม่ได้มีความสุขเช่นกัน

เพราะถึงจะฆ่าเขาได้ แต่ก็ไม่สามารถฟื้นคืนชีพของคนเผ่าเทียนเฝินที่ตายไปแล้วกลับมาได้

ในระยะไกล เยี่ยจิ่งหันรีบร้อนและมาถึงในที่สุด

ทันทีที่เขามาถึง เห็นเซียวอวี่เซวียนนอนจมอยู่ในกองเลือด

กู้ชูหน่วนกำลังช่วยเขาห้ามเลือด ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา

รวมไปถึงบาดแผลบนร่างกายของกู้ชูหน่วน

เขาก็ระเบิดความโกรธออกมา

“เวินเซ่าอี้ แกกล้าแตะต้องผู้หญิงของฉัน แกต้องตาย”

“ตูม…”

สงครามปะทุขึ้นอีกครั้งและรุนแรงกว่าเดิม