กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1114

ทันทีที่พูดจบ เสียงฉินหิมะก็บรรเลงขึ้นมา ปลุกพลังของกระจกดูดวิญญาณพุ่งขึ้นสูงเป็นหลายสิบเท่า

ร่างกายของกู้ชูหน่วนเต็มไปด้วยเหงื่อ

ร่างกายของนางทนรับแรงต้านนี้ไม่ไหว ทำให้เข่าถึงกับทรุดลงไปข้างหนึ่ง

นางรู้สึกเหมือนว่าร่างกายของนางกำลังถูกดึงด้วยพละกำลังของม้าห้าตัว ดึงจากด้านในสู่ด้านนอก และจากด้านนอกสู่ด้านใน วนเวียนไปมาไม่หยุด

โดยเฉพาะสมองของนางที่มันเหมือนจะฉีกขาดจนนางอยากจะควักสมองของตัวเองออกมาให้ได้

ขณะนั้นความทรงที่คุ้นเคยและไม่คุ้นเคยก็ปรากฏขึ้นในหัว ราวกับหนังที่กำลังฉายอยู่

กู้ชูหน่วนดิ้นรนด้วยความเจ็บปวด

เหวินเส่าอี๋มองด้วยสีหน้าที่อาฆาต

“เอื้อก…”

กู้ชูหน่วนกระอักเลือดออกมา

นางพยายามดึงสติกลับมา

ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป นางคงจะต้องตายที่นี่เป็นแน่

เมื่อเห็นสายตาที่โกรธแค้นของเหวินเส่าอี๋รุนแรงขึ้น

กู้ชูหน่วนก็เปล่งพลังเสียงออกมา พลังเสียงที่มหาศาลถูกแพร่ออกมาจากตัวของนาง ทำให้ดินบนภูเขาพังทลายลงมา ก้อนหินก็แตกเป็นเสี่ยงๆ

แม้แต่กระจกทำลายวิญญาณก็ยังสั่นคลอนไปด้วย

มือของเหวินเส่าอี๋ที่กำลังดีดฉินหิมะก็สั่นไหว เสียงฉินก็เปลี่ยน

เขายิ้มเยาะเย้ยไปทางกู้ชูหน่วนที่หลุดออกจากโซ่ตรวนได้ ความอดทนในใจของนางได้หมดลงแล้ว

เหวินเส่าอี๋กล่าวขึ้น “ข้าน่าจะเดาได้ตั้งนานแล้ว ว่าคนแก่ตัวอย่างเจ้าคิดจะเลิกต่อต้านและยอมตายได้อย่างไร”

กู้ชูหน่วนกระอักเลือดออกมาอีกครั้ง ร่างกายของนางได้รับบาดเจ็บสาหัส

นางเช็ดเลือดที่มุมปาก แล้วลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับเขา “ท่านต้องการเอาวิญญาณออกจากร่างของข้า ตอนนั้นที่ข้าอยู่ในเผ่าเพลิงฟ้า วิญญาณของข้าเกือบถูกท่านพรากไป และข้าเกือบตายในมือของท่าน ข้าจะไม่ป้องกันได้อย่างไร”

“ท่านยังเป็น

คนที่หน้าซื่อใจคดเหมือนเดิม”

“เสี่ยวหูเตี๋ย ข้าไม่ใช่กู้ชูหน่วนแม้ว่าข้าจะเป็นเขา ข้าก็เชื่อว่านางจะไม่ฆ่าคนชรา ผู้หญิง และลูกหลานของเผ่าเพลิงฟ้าที่ไม่มีทางสู้ได้หรอก”

เหวินเส่าอี๋เก็บฉินหิมะลงแล้วค่อยๆเดินเข้ามาอย่างน่าเกรงขาม

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็บอกข้ามาสิ ว่าพวกเขาตายได้อย่างไร”

“บอกข้ามา ว่าใครทำลายวรยุทธ์ของข้า”

“ท่านพ่อของข้าถูกใครตัดหัว”

“ท่านอาจารย์ของข้าตายด้วยน้ำมือใคร”

“ข้าไม่มีความทรงจำเหล่านั้นหลงเหลืออยู่ในหัวเลย ข้าไม่รู้”

“ดังนั้น ข้าก็เลยอยากให้เจ้าได้รื้อฟื้นความทรงจำ เจ้าต้องฟื้นความทรงจำขึ้นมาและสารภาพบาปกับสิ่งที่เจ้าได้ทำลงไปด้วย”

“เต้ง เต้ง เต้ง…”

เสียงฉินหิมะที่ดังขึ้นกลายเป็นอาวุธใบมีดน้ำแข็งที่แหลมคม และไม่ว่ามันจะผ่านไปที่ใด แม้แต่หินก้อนที่หนักเป็นร้อยกิโลก็ยัง

ถูกลำแสงเสียงฉินหิมะนั่นตัดจนแตกเป็นสองซีก

ลำแสงเสียงฉินหิมะนั้นออกมาเป็นเหมือนใยแมงมุมพันกันเป็นชั้นๆ

กู้ชูหน่วนได้รับบาดเจ็บสาหัส และด้วยวรยุทธการต่อสู้ระดับสูงของเหวินเส่าอี๋ นางจึงได้เพียงหลบหลีกลำแสงเสียงฉินหิมะเหล่านั้น

"เจ้าไม่ได้มีวรยุทธ์ดูดกลืนพลังเหรอ? ถ้าไม่ใช้มันในตอนนี้ ก็คงจะไม่มีโอกาสได้ใช้แล้ว

“เต้ง…”

ลำแสงเสียงฉินหิมะผ่านไปอีกสาย

ลำแสงเสียงฉินหิมะโดนเข้าที่หน้าอกของกู้ชูหน่วนทำให้มีเลือดไหลออกมาจำนวนมาก

“เสี่ยวหูเตี๋ย พวกเราจะต้องเดินไปถึงจุดนั้นจริงๆใช่ไหม?”

“อย่ามาเรียกข้าว่าเสี่ยวหูเตี๋ย เจ้าไม่สมควร”

“ตูม…”

การต่อสู้ครั้งนี้รุนแรงอย่างมาก

ใบหน้าของเหวินเส่าอี๋เปลี่ยนไปเล็กน้อย แม้ว่าเขาจะมองไม่เห็น แต่เขาก็รู้ว่าหากเกล็ดหิมะเหล่านี้เข้าไปในร่างกายของนาง นางจะต้องตายแน่นอน

อย่างไม่ต้องสงสัย

ในขณะที่เขากำลังลังเลว่าจะถอนพลังออกมาหรือไม่ พัดก้านดำของเซี่ยวอวี่เซวียนก็ได้ทำให้เกล็ดหิมะของเขากระเด็นออกไป

“มีข้าอยู่ที่นี่ ใครหน้าไหนจะฆ่านางต้องข้ามศพข้าไปก่อน”

เซี่ยวอวี่เซวียนโอบกอดร่างกายของกู้ชูหน่วนที่แข็งทื่อราวกับก้อนหินไว้ เขาวางมือขวาบนหลังของนาง และใช้กำลังภายในอย่างต่อเนื่องเพื่อกระตุ้นหิมะที่เยือกแข็งบนร่างกายของนาง

“แม่หนู เจ้าไม่ไหวแล้วนะ”

สมองของกู้ชูหน่วนยังคงเจ็บเหมือนถูกฉีกขาด

แต่เมื่อได้ยินคำว่าแม่หนู ภาพต่างๆก็แวบเข้ามาในหัวของนางทันที

"ข้า...ข้าไม่เป็นไร แต่ไม่รู้ว่าทำไม ตั้งแต่ข้าตื่นขึ้น ข้ามักจะรู้สึกเหนื่อยทันที บางทีก็ไอเป็นเลือด เจ้ารีบหนีไป นี่คือความแค้นระหว่างข้ากับเหวินเส่าอี๋"

“เหอะ…นี่ก็ถือว่าเป็นความแค้นระหว่างข้ากับเขาเหมือนกัน”

หลายหมื่นชีวิตของเผ่าเพลิงฟ้าถูกเขาสังหาร

เหวินเส่าอี๋เกลียดเขาไม่น้อยไปกว่านาง

เหวินเส่าอี๋กำมือสองข้างไว้อย่างแน่น

เขาเกลียดสองคนนี้จนเข้ากระดูกดำ

โดยเฉพาะเซี่ยวอวี่เซวียน

ถ้าว่ากันว่ากู้ชูหน่วนเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด

เขาก็คือฆาตกรตัวจริง

เมื่อศัตรูพบหน้ากัน ต่างฝ่ายต่างก็โกรธแค้นกัน

เหวินเส่าอี๋ไม่แม้แต่จะพูดกับเขาสักคำ

ก็ยกมือเป็นท่าพิฆาตที่แข็งแกร่งที่สุด

ทันใดนั้นท้องฟ้าที่สดใสก็พลันถูกดูดกลืนสีไป