กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1116

กู้ชูหน่วนจะมีจิตใจไปเฝ้าดูการต่อสู้ระหว่างเยี่ยจิ่งหานกับเหวินเส่าอี๋ได้อย่างไร

หัวใจของนางมีเพียงแค่เซี่ยวอวี่เซวียนคนเดียวเท่านั้น

นางรู้สึกได้ว่าพลังชีวิตของเซี่ยวอวี่เซวียนกำลังค่อย ๆ จางหายไป

พลังระดับเจ็ดได้รับบาดเจ็บสาหัส

เนื่องจากเป็นกระบวนท่าสังหาร

แม้ว่าทักษะทางการแพทย์ของกู้ชูหน่วนจะดีแค่ไหน แต่มันก็ยากที่จะรักษา

ทำได้เพียงช่วยยืดเวลาให้เขาเท่านั้น

กู้ชูหน่วนป้อนยาอายุวัฒนะใส่ปากของเขา โอบกอดร่างกายที่หนาวเย็นของเขาพร้อมกับกล่าวปลอบใจออกมาว่า “เจ้าเคยใช้ดอกบัวศักดิ์สิทธิ์หลากสีและดอกบัวศักดิ์สิทธิ์สามสี ร่างกายของเจ้านั้นเหนือกว่าคนทั่วไป ยมบาลไม่อาจเอาชีวิตเจ้าไปได้”

นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ กู้ชูหน่วนเงยหน้าขึ้น “ใช่แล้ว ดอกบัวศักดิ์สิทธิ์หลากสี มีเพียงดอกบัวศักดิ์สิทธิ์หลากสีเท่านั้นที่จะสามารถรักษาอาการของเจ้าได้ ข้าจะลองดู”

เซี่ยวอวี่เซวียนจับมือของนางทันใด “ไม่......ไม่เป็นไร”

บนโลกใบนี้มีดอกบัวศักดิ์สิทธิ์หลากสีเพียงดอกเดียว และมันถูกเขาใช้ไปแล้ว

แม้ว่านางตามหาจากทั่วทั้งมุมโลกก็ไม่พบดอกที่สอง

“มือของข้าเต็มไปด้วย......เลือด นี่คือสิ่งที่ข้าสมควรได้รับ เหวินเส่าอี๋สังหารข้าเพียงคนเดียว เขา......เขายังถูกว่าขาดทุน”

เอือก......

น้ำตาไหลลงมาบนหลังมือของเซี่ยวอวี่เซวียน

กู้ชูหน่วนกอดร่างกายของเขาไว้แน่น ค่อย ๆ ปลดปล่อยพลังภายในจากร่างกายของนางเข้าสู่ร่างกายของเขาเพื่อทำให้เขารู้สึกสบายขึ้น

“แม่......แม่สาวอัปลักษณ์ ข้า......ข้าทำผิดไปใช่ไหม......ที่สังหารเผ่าเพลิงฟ้าทั้งเผ่า ข้า......”

“ข้ารู้ว่าเจ้ารู้สึกโกรธ แต่เรื่องที่ผ่านมาแล้วก็ปล่อยให้มันผ่านไป อย่าพูดถึงมันเลยจะดีกว่า?”

“ตกลง......”

เซี่ยวอวี่เซวียนอยู่ในอ้อมแขนของนางอย่างอ่อนแรง

มือข้างหนึ่งของเขาจับมือของนางที่พยายามปลดปล่อยพลังภายในเข้าสู่ร่างกายของเขา

ได้ตายในอ้อมแขนของนางก็ถือว่าเป็นพรที่สวรรค์มอบให้เขาแล้ว

เขาสูดดมกลิ่นของนางอย่างตะกละตะกลาม ราวกับว่าเขาต้องการจะสลักกลิ่นของนางให้ลึกเข้าไปในกระดูกของเขา

ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้รู้จักกัน นางกลับกลอกและถอนหมั้นกับเจ๋ออ๋อง

ในสำนักศึกษาวังหลวง นางพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้เขาเพื่อให้เขาได้เงินจำนวนมากมาครอบครอง

นางทุ่มเททุกอย่างให้กับเผ่าหยก และในตอนที่นางกำลังจะสิ้นลมหายใจ นางก็ยังคงไม่ลืมเขา

เซี่ยวอวี่เซวียนน้ำตาตก

แม่สาวอัปลักษณ์......

เจ้ารู้หรือไม่ว่า หากสามารถย้อนกลับไปได้อีกครั้ง

ข้าไม่มีวันแตกหักกับเจ้าเป็นอันขาด

และไม่มีทางลงมือสังหารคนจำนวนมากของเผ่าเพลิงฟ้า

เขาจะแก้แค้นกับผู้บงการตัวจริงที่อยู่เบื้องหลังเท่านั้น

เมื่อมองย้อนกลับไปในชีวิตที่ผ่านมา

ที่แท้......

ในสำนักศึกษาวังหลวง

ช่วงเวลาที่ได้อยู่ร่วมกับนาง ที่แท้มันก็คือช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดสำหรับเขา และเป็นวันวานที่ดีที่สุด

“หลังจากข้าตายไป ให้นำศพของข้าไป......ไปให้กับเผ่าเพลิงฟ้า ต่อให้ข้าต้องตายเป็นพันครั้งมันก็ยังไม่พอ......ไม่เพียงพอต่อการชดใช้กับสิ่งที่ข้าทำลงไป ได้โปรด…...ต้องขอร้องเจ้าแล้ว......”

“เสี่ยวเซวียนเซวียน......”

กู้ชูหน่วนร้องไห้ออกมาโดยไม่มีเสียง แต่มันกลับเต็มไปด้วยความเจ็บปวด คร่ำครวญอย่างไม่หยุดยั้ง

เฉินหลิงปิดปากและร้องไห้

เซี่ยวอวี่เซวียนกำลังจะตาย

นางเองก็รู้สึกทุกข์ทรมาน

และที่เจ็บปวดไปมากกว่านั้นก็คือ ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ เขาไม่เคยมองมาที่นางแม้แต่หางตา

ดวงตาคู่นั้นของเขาเอาแต่จับจ้องไปที่จักรพรรดินีแห่งรัฐปิง ไม่เคยละสายตาแม้แต่วินาทีเดียว

เขารักผู้หญิงคนนี้มากเพียงใด เหตุใดจึงไม่ยอมละสายตาจากนางแม้แต่เสี้ยวลมหายใจ

หยางเหมยทั้งโกรธทั้งเกลียด

“เซี่ยวอวี่เซวียน ก่อนที่เจ้าจะตาย เจ้าจะมองมาที่น้องสาวของข้าสักครั้งได้หรือไม่

เจ้าไม่รู้หรือไง น้องสาวของข้า เพื่อเจ้าแล้ว นางถึงกับ......”

“ศิษย์พี่.....ท่านไม่ต้องพูดแล้ว พี่ใส่ชุดสีน้ำเงินเขาจะไม่ตาย”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นเซี่ยวอวี่เซวียนถึงหันมามองเฉินหลิง

เพียงแต่มือของเขายังคงกุมมือของกู้ชูหน่วนไว้แน่น

เขาเพียงแค่กล่าวออกมาอย่างอ่อนแรงว่า “ข้า......ข้าขอโทษ”

“พี่......ฝ่า......ฝ่าบาท หมดหนทางรักษาพี่หลานแล้วอย่างนั้นหรือ?”

กู้ชูหน่วนตกอยู่ในภวังค์แห่งความเงียบ

เลือดจำนวนมากไหลออกมาจากร่างกายของเขา อวัยวะภายในเสียหายทั้งหมด

และ......

อวัยวะทั้งหมดในร่างกายของเขาได้รับความเสียหายจากการแช่แข็ง

เขา......

ต่อให้มีทักษะทางการแพทย์ยอดเยี่ยมเพียงใด

ก็ไม่อาจรักษาเขาได้

การต่อสู้ที่รุนแรงบนยอดเขา ประกอบกับพลังอันน่าสะพรึงกลัว ทำให้การต่อสู้รุนแรงและน่าหวาดกลัวยิ่งขึ้น

และในขณะเดียวกัน อี้หยุนเฟยเองก็ถูกพาตัวมาที่นี่ภายใต้การนำทางของผู้อาวุโสอวี๋

และ......และเขาก็ได้เห็นเห็นกู้ชูหน่วนเขย่าร่างของเซี่ยวอวี่เซวียนพร้อมกับร้องไห้ด้วยความสิ้นหวัง

เขามองไปที่ผู้อาวุโสอวี๋ “คนผู้นั้น ตายแล้วงั้นหรือ?”

“เส้นน้ำแข็งพุ่งออกมาจากร่างกายนับพัน เกรงว่าเขาคงตายไปอย่างไม่มีวันฟื้นคืน”

“นางเสียใจเป็นอย่างมาก”

“นายท่านน้อย คนเราเกิดมาไม่มีอะไรที่สมหวังไปทุกประการ ความเป็นความตาย......เป็นสิ่งที่ถูกกำหนดไว้โดยโชคชะตา”

เฉินหลิงอยู่ในอ้อมแขนของหยางเหมย ร้องไห้ด้วยความโศกเศร้าเสียใจ

หากหยางเหมยไม่พยุงนางไว้ เกรงว่านางคงล้มลงไปนานแล้ว

“ชายผู้นี้เลวเกินไป เพื่อช่วยเขา อาจารย์ถึงขั้นยอมสละชีวิต เจ้าเองก็ทำสัญญาผูกวิญญาณกับเขา หากเขาตาย เจ้าจะทำอย่างไร?”

และในตอนนั้น

เฉินหลิงเงยหน้าขึ้นในทันที

สัญญาดูผูกวิญญาณ

ใช่ นางยังมีสัญญาผูกวิญญาณ

มันคือสัญญาที่ผูกวิญญาณของพวกเขาทั้งสองเข้าด้วยกัน ผูกดวงชีวิตของพวกเขาไว้ด้วยกัน

นางยอมสละเวลาชีวิตของนางถึงยี่สิบปี เพื่อทำการผูกวิญญาณร่วมกับเขา

หากเซี่ยวอวี่เซวียนตาย นางเองก็ไม่สามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ มากที่สุดก็ได้ไม่เกินหนึ่งวัน

แต่หากนางตาย เซี่ยวอวี่เซวียนยังสามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้

เฉินหลิงหัวเราะทั้งที่กำลังน้ำตาไหล

“จักรพรรดินี ท่านช่วยคืนพี่หลายมาให้ข้าได้หรือไม่ เขาคือคู่หมั้นของข้า ไม่ว่าเขาจะเป็นหรือตาย ข้าไม่มีวันทอดทิ้งเขาเป็นอันขาด”

“ปัง......”

ไม่ทันรอให้กู้ชูหน่วนตอบกลับมา

เหวินเส่าอี๋ล้มลงแทบเท้าของนางด้วยความอับอาย เสื้อผ้าสีขาวของเขาเปียกชุ่มไปด้วยเลือด และเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส

เช่นเดียวกัน เหล่าลูกน้องของเขาที่เป็นยอดฝีมือชั้นสูงสุดระดับหก สิ้นลมหายใจอยู่ข้างกายของเขา

มองไปด้านหน้าอีกครั้ง เยี่ยจิ่งหานและจอมมารยืนอยู่ด้านหน้าของเหวินเส่าอี๋ราวกับถูกวิญญาณอันชั่วร้ายเข้าสิง

แม้ว่าบนร่างกายของทั้งสองจะมีร่องรอยของบาดแผล แต่เมื่อเทียบกับเหวินเส่าอี๋ อาการของพวกเขาก็เบากว่ามาก

จอมมารกล่าวออกมาว่า “เยี่ยจิ่งหาน เขาคือพี่น้องพ่อเดียวกันแต่คนละแม่ของเจ้า เจ้าไม่สามารถสังหารเขาได้ แต่ข้าสามารถทำได้”

“ทำให้พี่หญิงของข้าต้องโศกเศร้าถึงเพียงนี้ เหวินเส่าอี๋ ต่อให้เจ้าตายก็ยังชดใช้ไม่หมดสิ้น”

จอมมารยกมือขวาขึ้น ดอกดาตูราลอยขึ้นมาบนฝ่ามือของเขา

หากเขาโจมตีออกไป ด้วยร่างกายที่บาดเจ็บสาหัสของเหวินเส่าอี๋ เขาจะต้องตายอย่างแน่นอน