กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1115

สีหน้าของกู้ชูหน่วนเปลี่ยนไป

“วรยุทธ์ของเขาอยู่ระดับเจ็ดแล้ว บางทีอาจจะเป็นขั้นสูงสุดของระดับเจ็ดแล้วด้วยซ้ำ เจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้เขา รีบหนีไปซะ”

“ข้ากับเขาไม่ช้าก็เร็วต้องต่อสู้กันอยู่แล้ว”

เซี่ยวอวี่เซวียนยิ้มด้วยความเศร้ารันทด

เมื่อมองย้อนกลับไปตอนนั้น เขาถูกความเกลียดชังเข้าครอบงำ จึงได้ลงมือฆ่าผู้คนมากมายของเผ่าเพลิงฟ้า

หลายปีที่ผ่านมา ทุกครั้งที่เขานึกถึงโศกนาฏกรรมที่เขาก่อไว้ เขาก็มักจะเสียใจและโทษตัวเองไม่หยุด

ถึงจะตายด้วยเนื้อมือของเหวินเส่าอี๋ เขาก็สมควรแล้ว

เพียงแต่…

ตอนนี้เขายังไม่ยอม

ไม่ยอมที่จะต้องตาย

เป็นการยากที่จะกำหนดผลลัพธ์ของชีวิต

อีกอย่าง…เขากลัวว่ากู้ชูหน่วนจะฟื้นความทรงจำกลับมา

ถ้านางฟื้นความทรงจำขึ้นมาได้ ร่างกายของนางก็จะหายไปเช่นกัน

เว้นแต่จะรวบรวมวิญญาณทั้งเจ็ดเข้าไว้ด้วยกัน

แต่ตอนนี้วิญญาณทั้งเจ็ดนั้นเหลืออยู่เพียงแค่ครึ่งเดียว

ส่วนอีกครึ่งหนึ่งอยู่ในมือของอี้หยุนเฟย

แม่หนูคงไม่มีทางให้อี้หยุนเฟยต้องมาเสียสละชีวิตเพื่อฟื้นคืนความทรงจำของนางแน่นอน

“ตูม…”

พัดก้านดำบินร่อนขึ้นไปกลางอากาศ เพื่อต่อสู้กับเสียงฉินของเหวินเส่าอี๋อย่างเต็มกำลัง

มีเพียงแค่คนที่อยู่ตรงนั้นที่เห็นว่าพัดก้านดำมีความแข็งแกร่งไม่เพียงพอที่จะต่อสู้ แต่ลำแสงเสียงฉินนั้นมีพลังล้นหลาม ยิ่งเขาต่อสู้มากเท่าไหร่มันก็ยิ่งกล้าหาญมากขึ้นเท่านั้น

เซี่ยวอวี่เซวียนถ่ายทอดพลังงานภายในของเขาทั้งหมดให้กับพัดก้านดำ

กล่าวคือถ้าพัดถูกทำลาย ชีวิตของเขาก็คงไม่เหลือ

พัดร่วงตกลงมา นั่นหมายถึงเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส

“แม่หนู รีบหนีไป”

“คนที่ควรหนีไปคือเจ้า เซี่ยวอวี่เซวียน ข้าขอสั่งให้เจ้ารีบหนีจากที่นี่เดี๋ยวนี้”

“เอื้อก…”

เลือดไหลออกจากมุมปากของเซี่ยวอวี่เซวียน แต่ร่างกายของเขายังยืนตรง และเขายังคงสะบัดพัดก้านดำด้วยมือทั้งสองข้าง

เหวินเส่าอี๋เกลียดเซี่ยวอวี่เซวียนมาก

เขาไม่มีทางให้อภัยเด็ดขาด

กู้ชูหน่วนพยายามลุกขึ้น เพื่อเข้าไปขว้างเหวินเส่าอี๋

เธอเข้าใจสถานการณ์เป็นอย่างดี

เกล็ดหิมะเหล่านั้นกำลังรวมตัวกันเพื่อโจมตี

ถ้าเกล็ดหิมะรวมตัวเข้าด้วยกันแล้ว เซี่ยวอวี่เซวียนจะไม่มีทางออกไปจากภายใต้การโจมตีที่รุนแรงครั้งนี้ได้

แต่ร่างกายกลับต่อต้านนาง พละกำลังทั้งหมดก็อ่อนแอลงในช่วงเวลาที่สำคัญ

แม้แต่จะยกมือก็ยังไม่มีแรง เสียงพูดยังไม่มี แล้วจะให้ไปต่อกรกับเหวินเส่าอี๋ได้อย่างไร

“ตูม…”

เกล็ดหิมะสีเลือดระเบิดเข้าที่ร่างของเซี่ยวอวี่เซวียน ทำให้ร่างกายของเขาก็ร่วงลงมา

เขายืนบังอยู่ตรงหน้านาง ไม่ว่าข้างหน้าจะอันตรายแค่ไหน เขาก็จะไม่ถอยแม้แต่ก้าวเดียว

“เซี่ยวอวี่เซวียน ข้าขอร้องล่ะ เจ้าหนีไปซะ ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป เจ้าจะตายได้นะ”

"เหวินเส่าอี๋ หยุด หยุดได้แล้ว..."

เซี่ยวอวี่เซวียนขมวดคิ้ว

ด้วยความเจ็บปวด

เกล็ดหิมะแทบจะกลืนกินเขาไปทั้งตัว

เขาไม่สามารถต้านรับมันเอาไว้ได้

เมื่อเห็นว่าเกินกว่าที่ตัวเองจะต้านไว้ เซี่ยวอวี่เซวียนก็เลิกต้านทานและใช้กำลังภายในทั้งหมดที่เหลืออยู่ผลักกู้ชูหน่วนออกไป

“ตูม…”

รูม่านตาของกู้ชูหน่วนหดตัวเล็กลง นางเห็นเซี่ยวอวี่เซวียนถูกใบมีดเกล็ดหิมะนับพันทิ่มแทงเข้าร่างของเขา

ในใจนางยังมีเขาอยู่ เขาก็มีความสุขแล้ว

“เสี่ยวเซวียนเซวียน…นายสัญญากับข้าแล้วว่าเจ้าจะไม่ตาย ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าตาย อดทนไว้นะ”

“ทำไม..ทำไมต้องไม่ตาย”

"เพราะเจ้าอยู่ที่นี่ พวกเราเคยสัญญากันว่าจะร่วมทุกข์ร่วมสุขกัน"

เลือดนั้นไหลเหมือนสายน้ำที่ไม่สามารถหยุดได้ ไม่ว่าจะมีอะไรจะมาขว้างกั้น

กู้ชูหน่วนตื่นตระหนกอย่างมาก

ไม่ว่ามันห้ามเลือดตรงไหน ก็ไม่สามารถหยุดเลือดของเขาได้เลย

ยิ่งไปกว่านั้นไม่ได้สามารถที่จะรักษาบาดแผลที่เต็มไปด้วยรูของเขาได้

หรือว่า…

นางจะทำได้แค่มองเท่านั้น

มองเซี่ยวอวี่เซวียนตายต่อหน้านาง?

เหวินเส่าอี๋ถือฉินหิมะไว้ในอ้อมแขนของเขาและดูฉากนั้นอย่างเย็นชา

การตายของเซี่ยวอวี่เซวียน ไม่ได้ทำให้เขาไม่รู้สึกผิดในใจเลยสักนิด

เขาสมควรตาย

แต่ก็ไม่ได้มีความสุขเช่นกัน

เพราะถึงจะฆ่าเขาได้ แต่ก็ไม่สามารถฟื้นคืนชีพของคนเผ่าเพลิงฟ้าที่ตายไปแล้วให้กลับมาได้

ในระยะไกล เยี่ยจิ่งหานรีบร้อนและมาถึงในที่สุด

ทันทีที่เขามาถึง เห็นเซี่ยวอวี่เซวียนนอนจมอยู่ในกองเลือด

กู้ชูหน่วนกำลังช่วยเขาห้ามเลือด ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา

รวมไปถึงบาดแผลบนร่างกายของกู้ชูหน่วน

เขาก็ระเบิดความโกรธออกมา

“เหวินเส่าอี๋ เจ้ากล้าแตะต้องผู้หญิงของข้า เจ้าต้องตาย”

“ตูม…”

สงครามปะทุขึ้นอีกครั้งและรุนแรงกว่าเดิม