กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1120

ในเวลานี้หัวใจของเขาว่างเปล่า

เขาคิดว่าการสังหารเซี่ยวอวี่เซวียนและกู้ชูหน่วนจะทำให้เขามีความสุข

แต่เหตุใดเขาถึงรู้สึกทุกข์ทรมานถึงเพียงนี้

แค่หายใจก็รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวด

ไม่รู้ว่าระหว่างทางที่ผ่านมา เขาล้มลุกคลุกคลานไปกี่ครั้ง

ไม่มีใครรู้ว่าเขาต้องเสียน้ำตาไปมากแค่ไหน

แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่รู้ มีเพียงภาพความทรงจำในช่วงเวลาที่เขาอยู่กับกู้ชูหน่วนในอดีตเท่านั้นที่ท่วมท้นเข้ามาในความคิดของเขา

ยิ่งอยากลืมมากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งฝังลึกมากเท่านั้น

อีกด้านหนึ่ง อี้หยุนเฟยจ้องมองแผ่นอักษรสีเหลืองในมือของเขา หลับตาลงอย่างสิ้นหวัง

ผู้อาวุโสอวี๋เต้นไม่เป็นจังหวะ “นายท่านน้อย ท่านคงไม่ได้คิดที่จะมอบแผ่นอักษรสีเหลืองให้พวกเขาใช่หรือไม่ หากไม่มีแผ่นอักษรสีเหลือง ท่านอาจจะต้องตาย”

“ไม่มีนาง ข้าก็ไม่ต่างอะไรจากตายทั้งเป็น

ท่านปู่อาวุโส ข้ารู้ว่าพวกท่านเป็นห่วงข้า ชีวิตของข้าหยุนเฟย เกรงว่าคงไม่อาจตอบแทนพวกท่านได้”

อี้หยุนเฟยมองไปที่กู้ชูหน่วนด้วยความอาลัยอาวรณ์

พวกเขารู้จักกันได้เพียงไม่นาน แต่เขา......เขารักนางสุดหัวใจ

แม้แต่......

แม้แต่ข้างกายของนางมีผู้ชายรายล้อมมากมายถึงเพียงนี้ เขาก็ยังเต็มใจที่จะเป็นหนังในวังหลังของนาง

อี้หยุนเฟยเดินเข้าไปหาเยี่ยจิ่งหานทีละก้าวพร้อมกับส่งแผ่นอักษรสีเหลืองในมือของเขาให้กับเยี่ยจิ่งหาน

“นายท่านน้อย ได้โปรดไตร่ตรองให้ดี หากท่านเป็นอะไรไป เช่นนั้นรัฐอี้จะต้องล่มสลาย”

“คุณชายเยี่ย เจ้าสามารถรักษานางได้หรือไม่?”

เยี่ยจิ่งหานพยักหน้า “ได้ เพียงแต่......”

หากอาหน่วนรู้ว่าเขาใช้แผ่นอักษรสีเหลืองในมือของเซี่ยวอวี่เซวียนเพื่อช่วยชีวิตนาง เกรงว่าชีวิตนี้นางคงไม่มีวันให้อภัยเขาเป็นอันขาด

อี้หยุนเฟยยิ้มอย่างอ้างว้าง

“เจ้าวางใจ พวกเจ้าไม่ได้เป็นคนแย่งแผ่นอักษรสีเหลืองมาจากข้า ข้าเป็นคนเต็มใจที่จะมอบมันให้กับพวกเจ้าเพื่อช่วยชีวิตนาง”

หัวใจของพวกผู้อาวุโสอวี๋เกือบจะแหลกสลาย

“ฝ่าบาททรงมอบแผ่นอักษรสีเหลืองให้กับนายท่านน้อยแล้ว นายท่านน้อยไร้ซึ่งประสบการณ์ พวกข้าไม่อาจปล่อยให้เขาทำตัดสินใจอย่างเลอะเลือน คุณชายเยี่ย โปรดคืนแผ่นอักษรสีเหลืองมาให้พวกเรา ไม่เช่นนั้นอย่าข้าว่าข้าไม่เตือน”

จอมมารกวาดสายตาไปยังพวกของเยี่ยจิ่งหาน ไม่อยากเก็บเศษเสี้ยวของวิญญาณที่เหลืออยู่ของกู้ชูหน่วน เขย่งปลายเท้า จากนั้นก็ไล่ตามเหวินเส่าอี๋ไป

เขาเพียงทิ้งไว้หนึ่งประโยคว่า “ที่นี่ยกให้เป็นหน้าที่ของเจ้า ข้าจะไปนำดวงวิญญาณอีกห้าดวงที่เหลือกลับคืนมา”

คำพูดของเขามีความหมายชัดเจน

เขาต้องการชุบชีวิตกู้ชูหน่วนกลับคืนมา

แต่ประโยคสุดท้ายที่กู้ชูหน่วนทิ้งไว้ หากใครกล้าแย่งแผ่นอักษรสีเหลืองมาจากอี้หยุนเฟย ต่อให้นางกลายเป็นวิญญาณ นางก็ไม่มีวันปล่อยพวกเขาไป

เขาไม่อยากผิดใจกับกู้ชูหน่วน แต่เขาก็อยากได้แผ่นอักษรสีเหลืองในมือของอี้หยุนเฟย ดังนั้นจึงปล่อยให้เยี่ยจิ่งหานเป็นคนจัดการ

ตนเองเพียงแค่ไปนำดวงวิญญาณอีกห้าดวงที่เหลือกลับคืนมาก็พอ

ชิงเฟิงกล่าวออกมาด้วยความโกรธ “นายท่าน จอมมารหน้าไม่อาย ให้ข้าไล่ตามเขาไปหรือไม่ ให้เขากลับมาจัดการกับความวุ่นวายที่นี่ ส่วนพวกเราก็ไปนำดวงวิญญาณอีกห้าดวงที่เหลือกลับคืนมา”

“ไม่จำเป็น ใครอยู่ก็เหมือนกัน”

เยี่ยจิ่งหานกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “แผ่นอักษรสีเหลืองมีดวงวิญญาณเพียงแค่ครึ่งเดียวเท่านั้น เจ้าเองก็รู้ หากต้องการให้นางกลับมามีชีวิตอีกครั้ง จำเป็นต้องใช้ดวงวิญญาณอีกครึ่งหนึ่งในร่างกายของเจ้าด้วย แต่หากนำดวงวิญญาณนั้นออกมา เจ้า......เจ้าก็ไม่อาจมีชีวิตอยู่ต่อไปได้”

ผู้อาวุโสอวี๋กล่าวออกมาด้วยความโกรธ “เยี่ยจิ่งหาน เจ้าจะทำเกินไปแล้ว หากพวกเรายังมีชีวิตอยู่ ถ้าเจ้าต้องการดวงวิญญาณของนายท่านน้อย เจ้าก็ต้องข้ามศพของพวกข้าไปก่อน”

ชิงเฟิงกัดฟันและมองไปยังพวกของผู้อาวุโสอวี๋

“ดวงวิญญาณบนร่างกายของเขาเดิมทีก็เป็นของพระชายาแห่งตระกูลของข้า เวลานี้พวกข้าก็แค่ต้องการมันกลับคืนมา แต่พวกเจ้ากลับคิดว่ามันเป็นของพวกเจ้าไปแล้ว”

เมื่อดวงวิญญาณเข้าไปในร่างและออกมา มันจะไม่สามารถกลับเข้าไปได้อีก หรือว่าเขาไม่เข้าใจเรื่องนี้?

เหตุใดถึงได้โง่เขลาเช่นนี้

นางเป็นหนี้ท่านพี่เฉินเฟยมากเกินไป มากเกินไป......

หากอี้หยุนเฟยนางยังไม่สามารถปกป้องไว้ได้ เช่นนั้นนางจะตอบแทนให้ท่านพี่เฉินเฟยอย่างไร

กู้ชูหน่วนตะโกนอย่างสิ้นหวัง พยายามหยุดทุกอย่าง แต่กลับไม่มีใครได้ยินเสียงของนาง

จุดแสงถูกดูดด้วยแรงดูดและสติของนางเองก็หายไปอย่างสมบูรณ์

เต็มไปด้วยความสับสน เต็มไปด้วยความวุ่นวาย

กู้ชูหน่วนรู้สึกเหมือนว่าตนเองถูกโยนลงไปในเครื่องซักผ้าและถูกปั่นอย่างต่อเนื่อง

และเมื่อนางเริ่มรู้สึกดีขึ้น เสียงอันแผ่วเบาก็ดังขึ้นข้างหูของนาง

“ดวงวิญญาณทั้งเจ็ดหลอมรวมกันแล้ว แต่......ร่างกายของอาหน่วนยังคงร่องลอยอยู่ดินแดนเยี่ยอวี่ ไม่สามารถเปิดห้วงอากาศออกมาได้ ดวงวิญญาณสามารถเก็บไว้ได้นานที่สุดแค่เพียงเจ็ดวัน หากภายในเจ็ดวันนี้ไม่สามารถตามหาร่างกายของนางพบ ดวงวิญญาณก็จะหายไปในห้วงอากาศ และร่างของอาหน่วนในดินแดนเยี่ยอวี่ก็จะหายไปอีกครั้ง เช่นนั้นจะทำอย่างไร?”

“ขวานผานกู่อยู่ในมือของพวกเราแล้ว ข้าจะไปทำลายห้วงอากาศ ข้าไม่เชื่อว่าข้าจะไม่สามารถช่วยพี่หญิงของข้ากลับมาได้”

“ทำลายห้วงอากาศ จำเป็นต้องใช้กระจกหงส์ ขวานผานกู่ แผ่นอักษรสีเหลือง รวมถึงความสำคัญของเผ่าเพลิงฟ้า เครื่องมือสองล้อ กระจกหงส์ ถูกทำลาย ส่วนแผ่นอักษรสีเหลือง เพื่อช่วยอาหน่วน มันกลายเป็นขี้เถ้าไปหมดแล้ว แม้ว่าจะได้เครื่องมือสองล้อจากเผ่าเพลิงฟ้ามาแล้ว แต่มันก็ยังไร้ประโยชน์”

“เช่นนั้นก็ตามหาศพ ในดินแดนวิญญาณเยือกแข็งอันยิ่งใหญ่ หรือว่าจะไม่มีร่างที่สามารถเก็บวิญญาณของพี่หญิงได้?”

ความเงียบเข้ามาปกคลุมในห้องทันที เงียบจนน่ากลัว

กู้ชูหน่วนปวดหัวอย่างรุนแรงจนเกินจะรับได้

มันเป็นภาพหลอนอย่างนั้นหรือ?

หรือว่า......จะเป็นความจริง

หลอมรวมดวงวิญญาณทั้งเจ็ดเข้าด้วยกัน เช่นนั้นอี้หยุนเฟย?

ไม่ใช่ว่าเขาตายไปแล้วอย่างนั้นหรือ?