กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1121

“ข้าจะไปตามหาอีกครั้ง หากหาไม่พบในรัฐปิง ข้าจะไปตามหาที่รัฐฉู่ รัฐจ้าว รัฐฉี ข้าไม่เชื่อว่าข้าจะไม่สามารถหาคนที่เกิดในวันเดือนปีเดียวเดียวกัน พร้อมกับร่างกายและชะตากรรมเดียวกับพี่หญิงไม่พบ”

“ซือม่อเฟย เจ้าพอได้แล้ว จริงอยู่ว่าเจ้ามีเวลามากมายสำหรับการตามหา แต่อาหน่วนเหลือเวลาเพียงไม่กี่วันเท่านั้น นางไม่สามารถรอได้”

จอมมารกำหมัดและต่อยเข้าที่ปากของเยี่ยจิ่งหานอย่างรุนแรง คำรามออกไปด้วยความโกรธ “งั้นเจ้าลองบอกข้า เจ้าจะทำเช่นไรกับพี่หญิง? มีสิ่งใดที่สามารถแทนที่กระจกหงส์กับแผ่นอักษรสีเหลืองได้งั้นหรือ? เยี่ยจิ่งหาน เจ้ามันไม่คู่ควร ไม่คู่ควรที่จะเป็นสามีของนาง”

“หยางโม่ได้ประกาศไปทั่วทั้งใต้หล้าแล้วว่ากำลังตามหาผู้หญิงที่มีชะตากรรมเดียวกับอาหน่วน และความเร็วในการตามหาของพวกเขาก็ไม่ด้อยไปกว่าพวกเราเป็นแน่”

เยี่ยจิ่งหานกำหมัดแน่น พยายามระงับอารมณ์ไม่ให้สวนหมัดกลับไป

เขาสะบัดแขนเสื้อและจากไป ทิ้งไว้เพียงประโยคอันเด็ดเดี่ยว “อาหน่วนไม่มีทางตาย”

กู้ชูหน่วนหลับตาลงด้วยความทุกข์ทรมาน

เยี่ยจิ่งหานพูดออกมาเช่นนี้ แสดงว่าเขามีวิธีที่จะช่วยให้นางฟื้นคืนกลับมาเป็นแน่

เพียงแต่......

หากมีวิธีอยู่จริง เขาก็คงช่วยนางตั้งแต่แรกแล้ว เหตุใดจึงต้องรอถึงตอนนี้

คิดว่าสิ่งที่ต้องแลกมาคงเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่

นางเป็นเพียงแค่ดวงวิญญาณ

ไม่มีใครได้ยินในสิ่งที่นางพูด

นางไม่สามารถทำอะไรได้ทั้งนั้น

ทำได้เพียงมองดูสิ่งต่าง ๆ อย่างไร้หนทางและปล่อยให้เรื่องราวเป็นไปตามสิ่งที่ควรเป็น

กู้ชูหน่วนไร้อำนาจและความสุข

“เฮ้ เวลานี้มีข่าวรายงานมาจากหลายแห่ง แท้จริงแล้วฝ่าบาทได้รับบาดเจ็บได้อย่างไรก็ยังไม่มีใครรู้ รู้เพียงว่าพระองค์เป็นกษัตริย์ที่เต็มไปด้วยความเมตตา หากมีอะไรเกิดขึ้นกับพระองค์จริง ๆ เช่นนั้นก็คงเป็นการสูญเสียครั้งใหญ่ของรัฐปิง”

“ข้าเองก็มีความเห็นเช่นเจ้า แม้ในตอนที่ฝ่าบาทขึ้นครองราชย์บัลลังก์ ประชาชนของรัฐปิงอดอยาก ไร้ที่อยู่ บ้านเมืองเต็มไปด้วยความวุ่นวาย แม้เวลานี้อาจจะยังไม่ใช่ยุครุ่งเรือง แต่ประชาชนทุกคนอิ่มท้อง ประเทศสงบสุข”

“ข้าหวังว่าฝ่าบาทจะทรงกลับมาครองบัลลังก์โดยเร็ววัน”

ศาลาแห่งหนึ่ง ลึกเข้าไปในเผ่าเพลิงฟ้า

เหวินเส่าอี๋ที่อ่อนโยนและมั่นคงในอดีต เวลานี้เขากอดขวดสุรา ดื่มมันอย่างบ้าคลั่ง ไร้สติ

บนพื้นเต็มไปด้วยไหสุราเปล่า มีกลิ่นสุราอันรุนแรงโชยมาแต่ไกล

ผมของเขายุ่งเหยิง ดวงตาพร่ามัว และร่างกายของเขาเปล่งออร่าแห่งความโศกเศร้าราวกับตายออกมา

มองจากไกล ๆ คงไม่มีใครเชื่อว่าชายขี้เมาที่อยู่ตรงหน้าคือเหวินเส่าอี๋ผู้สง่างาม