กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1123

ไม่รู้ว่าผ่านไปแค่ไหน ร่างกายของกู้ชูหน่วนถูกทำให้สั่นสะท้าน พร้อมกับค่อย ๆ ฟื้นคืนสติกลับมา

เวลานี้นางเป็นแค่เพียงดวงวิญญาณ ไม่มีสติสัมปชัญญะครบถ้วน บางครั้งเหม่อลอย ตนเองหลับใหลไปครั้งนี้ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเพียงใด และก็ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง

กาขังวิญญาณเต็มไปด้วยความมืดสนิท มองไม่เห็นสิ่งใดทั้งนั้น

รู้สึกได้เพียงลาง ๆ ว่ามีการต่อสู้อันดุเดือดเกิดขึ้นด้านนอก พร้อมกับเสียงกรีดร้องอันแผ่วเบา

“เยี่ยจิ่งหาน เจ้าบ้าไปแล้วงั้นหรือ ก่อนหน้านี้ก็คุยกันแล้วไม่ใช่หรือไง ใช้เลือดและเนื้อของข้าแทนแผ่นอักษรสีเหลือง ฉีกขาดรอยแยกแห่งห้วงอากาศ ต่อให้เจ้าเข้ามาใจกลางของค่ายกลแล้วมันยังไง พี่หญิงฟื้นขึ้นมา ข้าควรอธิบายให้นางฟังอย่างไร”

“ทุกครั้งที่นางตกอยู่ในอันตราย ข้าไม่เคยอยู่ข้างกายของนางเลยสักครั้ง และไม่เคยทำอะไรให้นาง รวมถึงตอนที่นางกลืนกินเลือดและเนื้อของตนเอง เจ้าก็เป็นคนพลิกชะตาสวรรค์ ใช้วิชาคืนชีพบุปผาผลิบานเพื่อช่วยชีวิตนาง ครั้งนี้ได้โปรดให้ข้าทำอะไรเพื่อนางบ้างเถิด”

ทันใดนั้น กู้ชูหน่วนก็ได้สติกลับคืนมาอย่างสมบูรณ์

นี่มันเกิดอะไรขึ้น

พวกเขาต้องการฉีกขาดรอยแยกแห่งห้วงอากาศ?

ค่ายกลหลอมรวมเลือดเนื้อสามารถใช้แทนแผ่นอักษรสีเหลืองได้?

เช่นนั้นกระจกหงส์เล่า? กระจกหงส์ถูกทำลายไปแล้วไม่ใช่หรือ?

ไม่มีกระจกหงส์ เช่นนั้นจะเปิดรอยแยกแห่งห้วงอากาศได้อย่างไร?

กู้ชูหน่วนพยายามอย่างสุดกำลัง คิดจะปืนขึ้นไปด้านบนของกาขังวิญญาณเพื่อหยุดการกระทำของเยี่ยจิ่งหานไว้

แต่ด้านในของกาขังวิญญาณนั้นว่างเปล่า นางไม่มีโอกาสที่จะปีนป่ายขึ้นไป

ต่อให้ปีนขึ้นไปได้ ฝาของกาขังวิญญาณก็เปิดไม่ออกอยู่ดี

บ้าที่สุด

กาขังวิญญาณถูกนางทำลายจนสิ้นซาก แต่เยี่ยจิ่งหานและซือม่อเฟย พวกเขาไปหากาขังวิญญาณใบนี้มาจากที่ไหน

“หากต้องการฉีกรอยแยกแห่งห้วงอากาศ เช่นนั้นเจ้าก็ต้องข้ามศพข้าไปก่อน”

มีเสียงดังขึ้นมาอีกครั้ง

การเคลื่อนไหวของกู้ชูหน่วนหยุดชะงัก

มันคือเสียงของเหวินเส่าอี๋

เขาเองก็มางั้นหรือ

นางเสียชีวิตลงต่อหน้าของเหวินเส่าอี๋ และนางก็ยังนำดวงวิญญาณทั้งหมดของนางมอบให้กับเขา เขายังไม่หายโกรธอีกงั้นหรือ?

เหวินเส่าอี๋เกลียดนางมากจริง ๆ

จอมมารพูดว่า “เหวินเส่าอี๋ เจ้าอยากฉีกรอยแยกแห่งห้วงมิติมาโดยตลอดไม่ใช่หรือ การที่พวกข้าทำเช่นนี้ มันไม่เท่ากับว่าเป็นการช่วยเหลือเจ้างั้นหรือ?”

“จริงอยู่ว่าต้องการฉีกรอยแยกแห่งห้วงมิติ แต่ไม่ใช่เวลานี้ และ......ไม่ใช่หลังจากนี้”

“ดังนั้นที่เจ้าพวกลูกน้องมาเยอะขนาดนี้ เจ้าคิดจะมาหยุดพวกข้างั้นหรือ?”

“แล้วเจ้าคิดว่ายังไง? เข้ามา ทำลายค่ายกล อย่าปล่อยให้เยี่ยจิ่งหานทำสำเร็จเป็นอันขาด”

“บูม บูม บูม......”

เสียงการต่อสู้ดังขึ้นมา

กาขังวิญญาณสั่นสะเทือนอีกครั้ง

ร่างกายของกู้ชูหน่วนเองก็สั่นไหวจนอยากจะอาเจียนออกมา

นางพยายามทรงตัวให้มั่นคงพร้อมกับตั้งใจฟังว่าคนที่อยู่ด้านนอกกำลังพูดคุยอะไรกันอยู่

ได้ยินเสียงของจอมมารพูดว่า “เยี่ยจิ่งหาน เจ้ารีบออกมาเร็วเข้า พวกเรามาสลับกัน”

เยี่ยจิ่งหาน “ไม่ทันแล้ว เจ้ารีบขวางพวกเขาไว้ ไม่อย่างนั้นค่ายกลจะต้องถูกทำลายเป็นแน่ หากวันนี้ไม่สามารถกลับไปตามหาร่างของนางที่ดินแดนเยี่ยอวี่ได้ จิตวิญญาณของอาหน่วนก็จะดับสลาย”

เหวินเส่าอี๋ “มีข้าอยู่ที่นี่ ไม่มีใครสามารถช่วยนางได้ทั้งนั้น”

จอมมาร “บัดซบ วันนี้หากใครกล้าก้าวออกมาด้านหน้าแม้เพียงก้าวเดียว ข้าจะสังหารมันให้สิ้น”

เสียงกรีดร้องดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง และเสียงเหล่านั้นล้วนเป็นเสียงที่กู้ชูหน่วนไม่ค่อยคุ้นเคย

“งั้นหรือ ข้าจะให้โอกาสเจ้าอีกครั้ง หากเจ้าพากองทัพของเจ้ากลับไป ไม่เข้ามายุ่งกับเรื่องที่เกิดขึ้น ข้าจะปล่อยเจ้าไป”

“รองหัวหน้าเผ่า สายตาของเจ้ามีปัญหาหรืออย่างไร ไม่เห็นหรือไงว่าเวลานี้พวกเจ้าถูกทหารของรัฐปิงล้อมไว้หมดแล้ว?”

“งั้นหรือ?”

“เป็นไป.....เป็นไปได้อย่างไร......”

หัวใจของกู้ชูหน่วนสั่นสะท้าน

จู่ ๆ ลางสังหรณ์ก็ปรากฏขึ้นในหัวใจ

เป็นอย่างที่คิด การสนทนาด้านนอกนั้นได้พิสูจน์การคาดเดาของนางแล้ว

นางได้ยินเสียงของหยางโม่พูดออกมาด้วยความโกรธ “เสด็จน้อง เจ้าเป็นคนขโมยยันต์เสือไปเองงั้นหรือ ขโมยไปเพื่อช่วยเผ่าเพลิงฟ้าก่อการกบฏ? เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้ากำลังทำอะไรอยู่?”

หยางมั่นพูดออกมา “เสด็จพี่ ท่านยังไม่เข้าใจอีกอย่างนั้นหรือ นางไม่ใช่ฝ่าบาทตัวจริง นางชื่อว่ากู้ชูหน่วน เป็นผู้หญิงที่มาจากดินแดนเยี่ยอวี่ เลือดที่ไหลเวียนอยู่ในร่างกายของนางนั้นไม่ใช่เลือดในราชวงศ์ของพวกเรา”

“เหลวไหล นางคือฝ่าบาทของพวกเรา เป็นคนในราชวงศ์ของรัฐปิง เจ้ารีบกลับมาอยู่ฝั่งข้าเดียวนี้ มาร่วมสู้เพื่อกำจัดกบฏและปกป้องฝ่าบาทไปพร้อมกับข้า”

“ราชวงศ์แห่งรัฐปิงที่ผ่านมาในอดีต ทหารทุกคนล้วนฟังคำสั่งของผู้ถือครองยันต์เสือ เวลานี้ยันต์เสืออยู่ในมือของข้า ทหารทุกคนของกองทัพแห่งรัฐปิงล้วนต้องฟังคำสั่งจากข้า และข้า......ข้าต้องการกำจัดผู้หญิงบ้าที่แสร้งทำว่าตนเองเป็นฝ่าบาทผู้นั้น จักรพรรดินีแห่งรัฐปิง จะต้องเป็นผู้ที่มาจากสายเลือดบริสุทธิ์เท่านั้น”

“เจ้ารู้ได้อย่างไรว่านางไม่ใช่สายเลือดที่บริสุทธิ์เพียงหนึ่งเดียวของจักรพรรดิผู้ล่วงลับไปแล้ว”

“แน่นอนว่านางไม่ใช่ หากนางใช่ เหตุใดนางจึงต้องการฉีกรอยแยกแห่งห้วงมิติ กลับไปยังดินแดนเยี่ยอวี่เพื่อตามหาศพในการฟื้นคืนชีพ คนพวกนี้ล้วนต้องการครอบครองบัลลังก์แห่งรัฐปิงของพวกเรา ทุกอย่างที่ผ่านมา ทั้งหมดก็เป็นแค่การแสดงของพวกเขาเท่านั้น”

“หยางมั่น ข้าจะบอกเจ้าเอาไว้ ปกติเจ้าจะสร้างความวุ่นวายอย่างไรข้าไม่สนใจ แต่เวลานี้หากรัฐปิงของพวกเราไม่ลงมือ ชีวิตของพวกเขาทุกคนอาจจะต้องดับสิ้นไปด้วยเนื้อมือของเผ่าเพลิงฟ้า แม้แต่เสด็จอาเสวี่ยเองก็ไม่เว้น......เจ้า......เจ้าทำอะไรลงไป?”

หยางโม่ระเบิดความโกรธออกมาทันใด นางกล่าวออกมาอย่างไม่เชื่อ “เสด็จอาเสวี่ยอยู่ที่ไหน เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้เหตุใดเขาจึงไม่ปรากฏตัวออกมา เจ้าทำอะไรกับเสด็จอาเสวี่ย?”

“เสวี่ยชินอ๋องเลอะเลือน ไม่รู้ผิดชอบชั่วดี เขารู้สึกผิดอย่างแท้จริง ขอตายจากไปด้วยตัวเอง มันไม่เกี่ยวอะไรกับข้า”

“หยางมั่น เจ้าบ้าไปแล้วหรือไง เขาเป็นถึงอาแท้ ๆ ของเจ้า เหตุใดเจ้าจึงต้องฆ่าเขา? ทั้งหมดก็เพื่อเหวินเส่าอี๋อย่างนั้นหรือ? เจ้าได้สติเสียทีเถิด เหวินเส่าอี๋ไม่มีวันชอบเจ้าอย่างแน่นอน”

“เขาจะชอบข้าหรือไม่มันก็เป็นเรื่องของเขา ข้าแค่อยากช่วยเขาเท่านั้น หยางโม่ เห็นแก่ที่พวกเราโตมาด้วยกัน หากเจ้าถอยออกไปตอนนี้ บางทีข้าอาจจะไว้ชีวิตเจ้า ไม่อย่างนั้นก็อย่ามาหาว่าข้าไม่เห็นความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้อง”

“ฮึ......ข้าแค่ข้าหยางโม่ยังมีลมหายใจ ข้าขอสาบานว่าจะปกป้องฝ่าบาทด้วยชีวิต เจ้าคิดจะทำสิ่งได้ เจ้าก็แสดงมันออกมาได้เลย”