กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1124

การต่อสู้อันวุ่นวายเกิดขึ้นอีกครั้ง

เสียงกรีดร้องดังขึ้นและรุนแรงขึ้นกว่าครั้งก่อน ๆ เป็นหลายเท่า

กู้ชูหน่วนปิดหูของนางแน่น เวลานี้นางไม่กล้าฟังเสียงที่น่าสังเวชเหล่านั้นอีกต่อไป

ชีวิตผู้บริสุทธิ์มากมายต้องตายลงไปเพราะนาง......

ต่อให้นางมีชีวิตต่อไปแล้วจะมีผลอะไร

นางคงต้องอยู่ด้วยความรู้สึกผิดและละอายใจไปตลอดชีวิต

เหวินเส่าอี๋......

นี่ยังเป็นเหวินเส่าอี๋คนที่นางรู้จักหรือไม่?

เพื่อการแก้แค้นส่วนตัว ถึงกับต้องสร้างหายนะอันยิ่งใหญ่ถึงเพียงนี้

ในขณะที่เสียงกรีดร้องยังคงดำเนินต่อไป กู้ชูหน่วนก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธเหวินเส่าอี๋

โดยเฉพาะเมื่อนางคิดถึงความเป็นไปได้ว่าอาจจะเกิดอันตรายขึ้นกับเยี่ยจิ่งหานและซือม่อเฟย ความโกรธในใจของนางก็ยิ่งรุนแรงขึ้น

ด้านนอก จอมมารเห็นว่าเยี่ยจิ่งหานกำลังตกอยู่ในอันตราย เขาใช้วิธีการทำให้อีกฝ่ายสับสน ปิดกั้นการเคลื่อนไหวของเหวินเส่าอี๋ และพุ่งเข้าไปในค่ายกล

จอมมารกล่าวออกมาว่า “เยี่ยจิ่งหาน......เหล่าผู้อาวุโสแห่งกองทัพอี้ พวกท่านได้โปรดขวางพวกของเหวินเส่าอี๋และเจ้ารองหัวหน้าเผ่าตัวดีนั่นเอาไว้ด้วยเถิด”

“ไม่มีปัญหา ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพวกเรา ต่อให้ต้องตายก็ไม่มีวันปล่อยให้พวกเข้าก้าวเข้าไปในค่ายกลได้เป็นอันขาด”

“บูม บูม บูม......”

“เยี่ยจิ่งหาน เจ้ายังทนต่อไปได้หรือไม่?”

“เจ้าเข้ามาทำไม”

“เข้ามาแทนเจ้า เวลานี้พวกเขากำลังขวางทางของเหวินเส่าอี๋เอาไว้ เจ้ารีบหนีไป พี่หญิงอยู่ไม่ได้หากไม่มีเจ้า ”

“มันสายเกินไป ข้าได้หลั่งเลือดของข้าลงไปในดวงตาของค่ายกลเป็นอันเรียบร้อย มีแค่เลือดและเนื้อของข้าเท่านั้นที่จะสามารถควบคุมและเปิดการทำงานของค่ายกลนี้ได้”

ผู้อาวุโสหลายคนของเผ่าเพลิงฟ้าปรากฏตัวออกมา ต่อสู้กับผู้อาวุโสของกองทัพอี้

เหวินเส่าอี๋ปลีกตัวออกมา พุ่งเข้ามายังใจกลางของค่ายกล

วรยุทธ์ของเขาสูงมาก ณ ที่แห่งนี้ นอกจากจอมมารและเยี่ยจิ่งหานก็ไม่มีใครสามารถหยุดเขาได้

เหวินเส่าอี๋หัวเราะด้วยความเย้ยหยัน สายตาอันเยือกเย็นของเขาจับจ้องมาที่กาขังวิญญาณบนร่างกายของจอมมาร

ไม่ว่าจะถูกหรือผิด

ไม่ว่าหัวใจของเขาจะเจ็บปวดเพียงใด

เรื่องพวกนี้ล้วนไม่สำคัญ

สิ่งที่สำคัญก็คือ ในเมื่อนางตายไปแล้ว เช่นนั้นก็ทำให้นางจากไปอย่างแท้จริง

เหวินเส่าอี๋กล่าวออกมา “รองหัวหน้าเผ่า ยุติการต่อสู้โดยเร็วที่สุด อย่าต้องให้เกิดการสูญเสียที่มากเกินไป”

“ขอรับ”

เหวินเส่าอี๋กล่าวออกมาว่า “พวกเจ้าเปิดใช้งานค่ายกลไม่ได้หรอก ยอมแพ้เสียเถอะ”

ดวงตาของจอมมารเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มและรอยยิ้มนั้นแฝงไปด้วยเจตนาฆ่าอันกระหายเลือด เขาลูบผมหลังหูอย่างเกียจคร้าน ท่าทางของเขาช่างน่าขนลุก ราวกับเขาสามารถสังหารคนได้เพียงแค่กระดิกนิ้ว

นางจำเป็นต้องออกมาเพื่อหยุดการต่อสู้ครั้งนี้

สั่นไหว......

สั่นไหวอย่างต่อเนื่อง

ไม่รู้ว่าเหวินเส่าอี๋และจอมมารต่อสู้กันด้วยวิธีใด

กู้ชูหน่วนสั่นไหวจนถึงขั้นสงสัยในการมีชีวิตอยู่ของตนเอง

ไม่ว่านางอยากคงสติของนางไว้มากเพียงใด

เวลานี้ก็ไม่สามารถทำได้อีกต่อไป

นาง......

นางสลบไปในที่สุด

ก่อนที่จะหมดสติ นางแอบได้ยินเสียงกรีดร้องอันโหยหวน

“หนิงเทียนโย่ว หยางมั่น เจ้าสังหารเสด็จอาเสวี่ยยังไม่พอ แต่เจ้ายังสังหารหนิงเทียนโย่ว ข้าไม่มีน้องสาวอย่างเจ้า วันนี้ข้าต้องแก้แค้นให้เหล่าบรรพบุรุษของรัฐปิง แก้แค้นให้เสด็จอาเสวี่ยและคุณชายหนิงโดยการกำจัดเจ้า”

หนิงเทียนโย่วตายแล้ว......

เขาเป็นสายเลือดเพียงคนเดียวที่หลงเหลืออยู่ของตระกูลหนิง

นางจะชดใช้ให้ท่านผู้เฒ่าหนิงได้อย่างไร......

อร๊าก......