กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1138

พระพันปีโกรธและดีใจในเวลาเดียวกัน ในใจยังคงกังวลกับเรื่องที่โกงเงินจำนวนมากจากนางไป และเปิดเผยเรื่องราวที่น่ารังเกียจของนางออกมาจนหมด

พระพันปีกล่าวออกมาว่า “หลายปีที่ผ่านมา พวกเจ้าไปอยู่ที่ไหน เหตุใดทุกคนถึงลือกันว่าเจ้าตายไปแล้ว?”

“มันยากที่จะพูด เวลานี้ทหารของรัฐฉู่ล้อมรอบเมืองของพวกเราอยู่ พวกเรามาพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องของประเทศกันก่อนดีกว่า”

ทุกคนส่งเสียงออกมาพร้อมกัน “เจ้ามีวิธีอย่างนั้นหรือ?”

“บางทีอาจจะมี แต่ต้องลองดูก่อน ไปกันเถอะ”

องค์หญิงตังตังคว้าแขนเสื้อของนางและก้าวไปด้านหน้า กล่าวอย่างกระวนกระวายว่า “ยังจะรออะไรอยู่ พวกเรารีบเข้าไปคุยกันในห้องได้แล้ว”

กู้ชูหน่วนทำได้เพียงปล่อยให้นางพาตัวไป จากนั้นพูดกับเยี่ยเฟิงว่า “ลั่วอิ่ง เจ้ากลับไปก่อน แล้วข้าจะกลับไปหาเจ้าในภายหลัง”

แม้ว่าเยี่ยเฟิงจะมองเห็นเพียงเงาหลังของกู้ชูหน่วน แต่หัวใจของเขาก็เต็มไปด้วยความอบอุ่น

หลังจากที่ทุกคนจากไป จู่ ๆ ผู้หญิงในชุดสีแดงก็ปรากฏตัวออกมา คุกเข่าอยู่ด้านหน้าของเยี่ยเฟิง

ผู้หญิงในชุดสีแดงนั้นอายุไม่มาก น่าจะประมาณยี่สิบกว่าปี ท่าทางเต็มไปด้วยความกล้าหาญ มีแส้ยาวพันอยู่รอบเอวของนาง

“นายท่าน ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เวลานี้รอเพียงแค่คำสั่งของนายท่าน รัฐเยี่ยก็จะล่มสลายในทันที”

แววตาอันอบอุ่นของเยี่ยเฟิงหายไปทันทีที่ผู้หญิงในชุดสีแดงปรากฏตัว มันถูกแทนที่ด้วยความเยือกเย็น “ยกเลิกแผนการทั้งหมด”

ผู้หญิงในชุดสีแดงตะลึงงัน

ราวกับว่าคิดไม่ถึงว่านายท่านของตนจะพูดออกมาเช่นนี้

ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาวางแผนกันมานาน ใช้เงินจำนวนมากในการล้อมรอบและเตรียมที่จะบุกโจมตีรัฐเยี่ย

“นายท่าน ข้าคิดว่า......ท่านลองไตร่ตรองอีกรอบจะดีกว่า”

“ข้าจะพูดเพียงครั้งเดียวเท่านั้น”

ร่างกายของผู้หญิงในชุดสีแดงสั่นเทา รับคำสั่งและออกไปทันที

เยี่ยเฟิงรอกู้ชูหน่วนอยู่ที่นั่นเพียงลำพัง

เป็นการรอคอยที่ยาวนาน ใช้เวลาชั่วข้ามคืน

ในตอนที่ฟ้าสว่าง กู้ชูหน่วนก็เดินออกมาด้วยร่างกายอันอ่อนล้า

กวาดสายตามองไปรอบ ๆ พบว่าเยี่ยเฟิงยังคงยืนรอนางอยู่ที่เดิม นางรีบเดินเข้ามาหาเยี่ยเฟิง ถอดเสื้อคลุมวางไว้บนร่างกายของเยี่ยเฟิง

นางพูดอย่างฉุนเฉียว “ข้าให้เจ้ากลับไปก่อนไม่ใช่หรือ? เหตุใดเจ้าจึงยังรออยู่ที่นี่ ไป”

กู้ชูหน่วนลากเยี่ยเฟิงเข้าไปในห้อง ใช้แรงถูกมืออันเยือกเย็นของตนเองเพื่อสร้างความอบอุ่น

“วันหลังห้ามทำเช่นนี้อีกเป็นอันขาด ได้ยินไหม”

มุมปากของเยี่ยเฟิงยกสูงขึ้น “เข้าใจแล้ว”

“ดื่มชาร้อนเพื่อทำให้ร่างกายอบอุ่น”

“ข้าไม่หนาว”

“คืนนี้ลมแรง ร่างกายเจ้ากลายเป็นน้ำแข็งแล้วยังจะบอกว่าไม่หนาว”

น้ำตาเปล่งประกายในดวงตาของเยี่ยเฟิง เมื่อมองไปที่ดวงตาที่เหนื่อยล้าของนาง มุมปากของเขาก็แยกออกเล็กน้อย “เจ้าอยากให้รัฐฉู่ถอยทัพมากไม่ใช่หรือ?”

“แน่นอนว่าใช่ นั่นก็เป็นประเทศของข้าเหมือนกัน”

“วางใจเถอะ รัฐเยี่ยจะไม่มีทางล่มสลาย”

“เจ้ารู้ได้อย่างไร” กู้ชูหน่วนรินน้ำชาให้ตนเองหนึ่งถ้วย จากนั้นก็ยกมันขึ้นมาดื่ม

“เจ้าเป็นห่วงรัฐเยี่ยถึงเพียงนี้ ประกอบกับความสามารถอันยิ่งใหญ่ของเจ้า ขอแค่มีเจ้าอยู่ ขอแค่มีมันสมองของเจ้า รัฐเยี่ยก็ไม่มีทางล่มสลาย”

“ขอให้ทุกอย่างราบรื่นเหมือนกับที่เจ้าพูด”

วันรุ่งขึ้น ในตอนที่กู้ชูหน่วนกำลังจะออกไประดมกองทัพที่เหลืออยู่ในเมือง คนรับใช้ก็รับวิ่งเข้ามารายงาน

ผ่านไปนานกว่าจักรพรรดิเยี่ยจะได้สติกลับคืนมา เขากล่าวออกมาอย่างเย่อหยิ่ง “รัฐฉู่ไม่ได้พ่ายแพ้ พวกเขาก็แค่ถอนทัพ ไม่มีอะไรน่ายกย่อง”

กู้ชูหน่วนผายมือออก กล่าวด้วยความสงสัย “ข้ายังไม่ทันได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ”

เหล่าเสนาบดี “พระชายาหานอย่าได้ปฏิเสธ นอกจากท่าน ยังมีใครที่สามารถทำให้รัฐฉู่ถอนทัพกลับไปได้ ได้ยินชื่อเสียงอันลึกลับและสูงส่งของพระชายาหานมาเนิ่นนาน ก่อนหน้านี้พวกข้าก็ไม่เชื่อ แต่เวลานี้พวกข้าเชื่ออย่างสุดหัวใจ”

“ใช่ ต่อให้เทพสงครามหานอ๋องอยู่ด้วย เขาก็ไม่มีทางทำให้รัฐฉู่ถอนทัพได้เร็วถึงเพียงนี้ พวกข้ารู้สึกนับถือยิ่งนัก”

คิ้วของกู้ชูหน่วนขมวดแน่นขึ้นเรื่อย ๆ

นางเตรียมการทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว แต่นางยังไม่ได้ออกคำสั่ง มันเป็นไปไม่ได้เลยที่ลูกน้องของนางจะลงมือ

ทหารแห่งรัฐฉู่ปิดล้อมรัฐเยี่ยมาเป็นเวลาหลายวัน กว่าพวกเขาจะมาถึงที่นี่ พวกเขาต้องสูญเสียอะไรมากมาย เช่นนั้นพวกเขาจะล่าถอยโดยไม่มีเหตุผลได้อย่างไร

บางทีอาจเป็นเพราะสังเกตเห็นความสงสัยในสายตาของกู้ชูหน่วน พระพันปีจึงถามออกมาด้วยหัวใจที่สั่นเทา “พระชายาหาน หรือว่าเจ้าไม่ได้เป็นคนทำให้รัฐฉู่ถอนทัพ?”

กู้ชูหน่วนส่ายหน้า

และทันใดนั้นเอง

เหมือนกับมีลูกปืนใหญ่ตกลงมาในท้องพระโรง

“ไม่ใช่พระชายาหาน แล้วจะมีใครสามารถทำให้รัฐฉู่ถอนทัพได้? หรือว่าท่านหานอ๋องกลับมาแล้ว?”

“นอกจากท่านหานอ๋อง ยังมีใครที่จะสามารถทำให้รัฐฉู่ถอนทัพออกไปได้ จะต้องเป็นท่านหานอ๋องอย่างแน่นอน ในที่สุดท่านหานอ๋องก็กลับมาแล้ว รัฐเยี่ยของพวกเราได้รับการช่วยเหลือแล้ว”

จักรพรรดิเยี่ยรู้สึกขมขื่นเป็นอย่างมาก เบือนหน้าหนีอย่างเชื่องช้า

ตังตังและพระพันปีก็เหมือนกับคนจมน้ำที่คว้าฟางเส้นสุดท้ายเอาไว้ได้ทัน

ราวกับว่ามีเพียงการกลับมาของเยี่ยจิ่งหานเท่านั้นถึงทำให้พวกเขาสงบใจลงได้

กู้ชูหน่วนเลิกคิ้วขึ้น