กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1139

เป็นเยี่ยจิ่งหานจริง ๆ อย่างนั้นหรือ?

ต่อให้เป็นเยี่ยจิ่งหานในช่วงที่รุ่งเรืองที่สุด เขาก็ไม่อาจทำเช่นนี้ได้

ยิ่งไปกว่านั้นเวลานี้เขาไร้ซึ่งวรยุทธ์ ร่างกายเจ็บปวดสาหัส ทำให้เหล่าลูกน้องต้องดูแลเขาอย่างใกล้ชิด

เกรงว่า......

ปัญหาน่าจะเกิดขึ้นในจากภายในของรัฐฉู่

หรืออาจจะเป็นบุคคลลึกลับที่อยู่เบื้องหลังของรัฐฉู่ผู้นั้น

รัฐฉู่ถอนทัพ การประชุมในราชสำนักก็จบลงโดยธรรมชาติ

ด้านนอกของท้องพระโรง เยี่ยเฟิงยืนรอการกลับมาของกู้ชูหน่วนตามปกติ

“นายท่าน......”

“รัฐฉู่ถอนทัพแล้ว”

“รัฐฉู่ถอนทัพ เจ้าไม่ดีใจอย่างนั้นหรือ?”

“จะไม่ดีใจได้อย่างไร แต่รู้สึกว่ามันแปลกไปเล็กน้อย”

“ข้าจะพาเจ้ากลับตำหนัก”

“ไม่จำเป็น ข้าอยากกลับไปที่จวนหานอ๋อง”

ดวงตาของเยี่ยเฟิงมีแสงปรากฏออกมา ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เพียงแค่คุ้มครองนางเงียบ ๆ อยู่ข้างกาย

“สายลับที่ส่งออกไปสืบเรื่องราวของเยี่ยจิ่งหาน ยังไม่ได้ข่าวอะไรกลับมาเลยงั้นหรือ?”

“ยังไม่ได้อะไรกลับมาเลย”

ดวงตาของกู้ชูหน่วนมืดลง นางยังคงเดินต่อไปอย่างโดดเดี่ยว

“ทุกคนต่างบอกว่า หากเบื้องบนปฏิบัติตัวไม่ดี ด้านล่างก็จะปฏิบัติตาม เจ้าเชื่อมันหรือไม่?”

กู้ชูหน่วนหันกลับมา “เจ้าอยากจะพูดอะไร?”

“ไม่มีอะไร ข้าเพียงรู้สึกว่า บางครั้งสิ่งที่มองเห็นนั้นอาจจะไม่ใช่ความจริงหรือสิ่งที่ถูกต้อง”

“ลั่วอิ่ง เหตุใดข้าจึงรู้สึกว่ามีบางอย่างแอบแฝงอยู่ในคำพูดของเจ้า?”

เยี่ยเฟิงยิ้มออกมา ท้องฟ้ามืดลงด้วยความประหลาดใจ

กู้ชูหน่วนเองก็ถูกทำให้งุนงงด้วยรอยยิ้มของเขา

“เรื่องอื่นล้วนไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญที่สุดขอเพียงชีวิตนี้ได้อยู่ข้างกายเจ้า ปกป้องเจ้าตลอดไป”

ประตูทางเข้าจวนหานอ๋อง

กู้ชูหน่วนมองไปรอบ ๆ ด้วยอารมณ์และความรู้สึก

ความทรงจำในอดีตหลั่งไหลเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง ยิ่งหลั่งไหลเข้ามา นางก็ยิ่งรู้สึกคิดถึงเยี่ยจิ่งหาน

จวนหานอ๋องยังคงเหมือนเดิมทุกประการ สิ่งที่ไม่เหมือนก่อนหน้านี้มีเพียงอย่างเดียว เมื่อก่อนที่นี่เต็มไปด้วยความวุ่นวาย สนุกสนาน แต่เวลานี้เต็มไปด้วยความเยือกเย็น รกร้างไม่มีใครสนใจ

แม้แต่ยามที่เฝ้าประตูยังหลับ

“เอี๊ยด......”

ประตูจวนขนาดใหญ่เปิดออก ชิวเอ๋อร์ออกมาพร้อมกับตะกร้าในมือ ทันใดที่ได้เห็นกู้ชูหน่วน ดวงตาทั้งสองข้างของนางก็เบิกกว้างทันที

“คุณ......คุณหนู......คุณหนูใช่ไหม? ข้าไม่ได้ตาฝาดไปใช่หรือเปล่า”

“อ่า......หน้าตาคล้ายกับเยี่ยเฟิงคุณชายเยี่ยเฟิงเป็นอย่างมาก แม้แต่ท่าทางและพฤติกรรมก็เหมือนกันทุกอย่าง”

คนพูดไม่คิดอะไร แต่คนฟังนั้นเต็มไปด้วยความคิดมากมาย ทำให้กู้ชูหน่วนขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย

หัวใจของเยี่ยเฟิงเต้นไม่เป็นจังหวะ

ชำเลืองมองการตอบสนองของกู้ชูหน่วน เห็นว่านางไม่ได้มีทีท่าอะไร แค่พูดคุยกับชิวเอ๋อร์ถึงเรื่องจิปาถะทั่วไปเท่านั้น

นอกจากนี้เขาก็มองไม่ออกว่า แท้จริงแล้วกู้ชูหน่วนกำลังสงสัยเขาอยู่หรือไม่

ด้วยความระมัดระวังของนาง ไม่แน่ว่านางอาจจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่างไปแล้วก็ได้

ด้านในของจวนอ๋องเยือกเย็นและเงียบสงบเสียยิ่งกว่าด้านนอก มีวัชพืชเติบโตขึ้นมากมาย เหล่าคนรับใช้ก็เอาแต่ซ่อนตัวอยู่ด้านข้างอย่างกระสับกระส่ายและหย่อนยาน

“เหตุใดจวนหานอ๋องถึงกลายเป็นเช่นนี้?”

ดวงตาของชิวเอ๋อร์มืดลง จากนั่นก็พึมพำออกมา “คุณหนูอาจจะไม่รู้ ตั้งแต่คุณหนูกับท่านอ๋องหายตัวไป จักรพรรดิก็กดดันจวนหานอ๋องของพวกเรามาโดยตลอด เอาแต่สร้างปัญหาให้พวกเรา จักรพรรดิต้องการทำลายจวนหานอ๋องให้สิ้นซาก แต่ยังดีที่พระพันปีออกมาหน้ามาปกป้องจวนหานอ๋องเอาไว้”

“หลังจากนั้นก็เกิดสงครามระหว่างสองประเทศขึ้นมา รัฐฉู่จ้องที่จะจัดการกับพวกเราจวนหานอ๋อง คนเก่าคนแก่มากมายในจวนหานอ๋องถูกรัฐฉู่ฆ่าตาย รัฐฉู่ยังกล่าวออกมาอีกว่า ตราบใดที่ยังเป็นคนของจวนหานอ๋อง แค่พวกเขาเห็น พวกเขาก็จะสังหารในทันที”

“ดังนั้น......ดังนั้นเหล่าผู้รับใช้ที่อยู่ในจวนหานอ๋องก่อนหน้านี้จึงได้ออกไปจากที่นี่ คนที่อาศัยอยู่ส่วนใหญ่ก็มีแต่ญาติพี่น้อง พวกเขาต้องการปกป้องจวนหานอ๋อง แต่ก็ได้แต่ทำงานไปวัน ๆ เนื่องจากพวกเขาไม่มีแรงใจที่จะทำงานกันแล้ว”

“จักรพรรดิต้องการทำลายจวนหานอ๋อง เรื่องนี้ข้ายังพอเข้าใจได้ แต่เหตุใดรัฐฉู่จึงต้องการทำลายจวนหานอ๋องด้วย?”

“เรื่องนี้ข้าเองก็ไม่รู้เช่นกัน ตรงกันข้าม หลังจากที่จักรพรรดิองค์ใหม่ขึ้นครองบัลลังก์แห่งรัฐฉู่ พวกเขาก็ยิ่งมุ่งเป้ามาที่จวนหานอ๋องของพวกเรา รวมถึงเพื่อเก่าของท่านอ๋อง หลายคนต่างถูกฆ่าตายด้วยเนื้อมือของพวกเขา”

เห็นว่าเหล่าคนรับใช้ผู้เกียจคร้านยังคงไม่เคลื่อนไหว ชิวเอ๋อร์จึงตะโกนออกมาว่า “พระชายากลับมาแล้ว พวกเจ้ายังไม่รีบออกมาต้อนรับพระชายากลับจวนอีกอย่างนั้นหรือ”

ในตอนนั้นเหล่าคนรับใช้ถึงค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนและมองหน้ากัน