กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1168

กู้ชูหน่วนจ้องไปที่จอมมารอย่างมั่นคง

หากไม่ใช่เพราะความมั่นใจที่มีอยู่เป็นจำนวนมาก จอมมารก็คงไปพูดเช่นนั้นออกมา

เขาใส่ใจนางมากเกินไป และไม่มีทางให้ความหวังกับนางแล้วทำให้มันพังทลายลงเป็นแน่

ความเป็นไปเพียงอย่างเดียวก็คือ บางทีเยี่ยจิ่งหานอาจจะยังมีชีวิตอยู่จริง ๆ

“อาม่อ เจ้ารอข้าอยู่ที่บ้าน ข้าไปจะไปสำรวจที่ผาลึกแห่งทะเลโลหิต”

จอมมารจ้องมองขาทั้งสองข้างที่ไร้ประโยชน์ของเขา ฝืนยิ้มออกมา “ตกลง”

กู้ชูหน่วนเปิดประตูออกไป มุ่งไปยังภูเขาหูหลูเพียงลำพัง

นางอดรู้สึกสะเทือนใจไม่ได้กับการที่ได้กลับมายังภูเขาหูหลูอีกครั้งของช่วงระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา

ในตอนนั้น เพื่อแย่งชิงไข่มุกมังกร พวกนางได้ทำสงครามครั้งยิ่งใหญ่ขึ้นที่นี่

เยี่ยเฟิงมาที่นี่เพื่อช่วยนางแย่งชิงไข่มุกมังกร ทำให้เขาตกลงไปใต้ผาลึกแห่งทะเลโลหิต และหายไปอย่างไร้ร่องรอยตั้งแต่บัดนั้น

นางและเหวินเส่าอี๋ตามลงไปใต้หน้าผา ทำให้ทั้งคู่เกือบจะเอาชีวิตไม่รอด และเกือบจะมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งต่อกัน

ท่านพี่เฉินเฟยมาที่แห่งนี้พร้อมกับร่างกายที่โชกเลือด เพื่อช่วยนาง เขาไม่สนใจอันตรายของตนเอง แบกนางไว้บนด้านหลังและปีนขึ้นไปด้านบน สุดท้ายร่างกายของเขาไร้ซึ่งเรี่ยวแรง และสิ้นลมหายใจไปในที่สุด

ภาพจำในอดีตผุดขึ้นมาในหัวของนาง

เหล่าเพื่อนพ้องที่บาดเจ็บและล้มตายไปตามกัน

ดวงตาของกู้ชูหน่วนกลายเป็นสีแดง จ้องมองลงไปที่ใต้ผาลึกแห่งทะเลโลหิต

นางกัดฟันและกระโดดลงไปด้านล่าง

เยี่ยเฟิงตกลงไป เขายังสามารถเอาชีวิตรอดมาได้ นางไม่เชื่อว่านางจะไม่สามารถเอาชีวิตรอดกลับมาได้

เพื่อเยี่ยจิ่งหาน ไม่ว่าจะต้องแลกกับอะไร บุกน้ำลุยไฟอย่างไรนางก็ยอม

กำแพงร้อนมากเนื่องจากอิทธิพลของทะเลโลหิต ทำให้กู้ชูหน่วนไร้ซึ่งจุดศูนย์ถ่วง

นางทำได้เพียงอาศัยวิชาตัวเบาในการชะลอความเร็วลงเท่านั้น

สุดท้ายก็มีหินปรากฏอยู่ด้านหน้าของนาง กู้ชูหน่วนใช้ปลายเท้าสัมผัสสองสามครั้ง และยืนลงบนหินอย่างมั่นคง

นางอยู่ในผาลึก ซึ่งในผาลึกแห่งนี้อยู่ใกล้กับทะเลโลหิตเป็นอย่างมาก ความร้อนที่แผดเผาพุ่งเข้ามาสัมผัสใบหน้าของนาง ทำให้นางรู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมาก

เหงื่อร้อนบนร่างกายไหลออกมาทีละหยด

ไม่รู้ว่าคลายและปีนป่ายในนานแค่ไหน ในที่สุดกู้ชูหน่วนก็ออกมาจากช่องสุนัขผ่านนี้ได้

อีกฟากหนึ่งของช่องทางเป็นดินแดนที่มีทุ่งดอกไม้เขียวขจี มีเสียงนกร้อง และทัศนวิสัยอันงดงาม

ที่นี่คือภูเขาที่เชื่อมกับภูเขา แต่ก็ไม่รู้ว่าท้ายที่สุดแล้วทางออกมานั้นอยู่ที่ใด

กู้ชูหน่วนเดินไปรอบ ๆ บนภูเขา

หลังจากเดินไปพักใหญ่ ไม่รู้ว่านางเดินข้ามภูเขามาแล้วทั้งหมดกี่ลูก ลมหายใจของนางดูเหนื่อยหอบ แต่ก็ไม่พบแม้เเต่เงาของเยี่ยจิ่งหาน

แต่นางก็ได้พบกับหม้อและกระทะบางส่วนอยู่ในถ้ำแห่งหนึ่ง

กู้ชูหน่วนลองสัมผัสมัน “ทั้งหมดเต็มไปด้วยฝุ่น ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครอาศัยอยู่ที่นี่เป็นเวลานานแล้ว ไม่แน่ว่าที่นี่อาจจะเป็นที่ที่เยี่ยเฟิงอาศัยอยู่ก่อนหน้านี้”

นอกเหนือจากหม้อและกระทะไม่กี่ใบแล้ว ก็มีผ้าขี้ริ้วอีกสองสามผืน รวมถึงคราบเลือดที่กระจายอยู่ด้านในอีกหลายแห่ง

แม้แต่ด้านบนของผนังก็เต็มไปด้วยเลือด ช่างดูน่าตกใจยิ่งนัก

ส่วนท่อนไม้ที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น ดูเหมือนว่าจะเป็นฝีมือของมนุษย์

หากต้องการผ่าท่อนไม้เหล่านี้ มนุษย์ผู้นั้นก็ต้องใช้พลังจำนวนไม่น้อย