ลาก่อน คุณสามี นิยาย บท 6

เฉียวจิ่งเหยียนสอดตัวเข้าไปในผ้าห่มอย่างราบรื่น เฉียวชูเฉี่ยนดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเขา เจ้าซาลาเปาน้อยมองเธอด้วยดวงตาที่กลมบ๊อกราวกับอยากจะรู้อะไรบางอย่าง

“เหมือนที่ผมคิดถึงปาปี๊ใช่ไหมครับ?”

เฉียวชูเฉี่ยนผงะไปสักพักหนึ่ง ใจเธอสั่นเล็กน้อยยามนึกถึงชายหนุ่มที่บังเอิญเจอในร้านอาหาร

แล้วความเจ็บปวดก็ค่อยๆ แผ่ซ่านขึ้นมาทีละน้อย

คำพูดที่ขมขื่นแปรเปลี่ยนเป็นเสียงถอนใจเบาๆ ออกมา เฉียวชูเฉี่ยนยิ้มบางๆ แล้วลูบศีรษะของเจ้าซาลาเปาน้อย “เด็กดี รีบนอนนะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้หม่ามี๊จะพาไปเที่ยวบ้านแม่ทูลหัวเซี่ยเซี่ย”

“ครับ!” เจ้าซาลาเปาน้อยส่งเสียงครับไว้หน้าเธอเป็นอย่างมาก จากนั้นก็หลับตาอย่างว่าง่าย

หลังจากนั้นไม่นานก็ส่งเสียงกรนออกมา

เฉียวชูเฉี่ยนก้มตัวลงไปจูบกระหม่อมของเจ้าซาลาเปาน้อย “ลูกรัก แม่รักลูกจ้ะ”

……

วันรุ่งขึ้น ณ บริษัท M&R ——

“เอมี่ ฉันคงจะต้องอยู่จีนไปอีกซักพักหนึ่งนะคะ”

ขณะที่เฉียวชูเฉี่ยนกำลังคุยโทรศัพท์กับอีกฝ่ายหนึ่ง สายตาเธอก็เหลือบไปเห็นว่าประตูลิฟต์กำลังจะปิด จึงรีบเอาตัวขวางไว้แล้วสอดตัวเดินเข้าไป “ขอโทษนะคะ รอด้วยค่ะ!”

เข้าลิฟต์แล้วสัญญาณโทรศัพท์ก็ถูกตัดโดยอัตโนมัติ

เฉียวชูเฉี่ยนเม้มริมฝีปากอย่างจนใจ แล้วเอาโทรศัพท์มือถือสอดเข้าไปในกระเป๋า

ด้วยความบังเอิญ เธอได้ยินเสียงที่คุ้นหูและนุ่มนวลของผู้หญิงคนหนึ่งดังอยู่ข้างหู “เป่ยชวนคะ เที่ยงนี้ฉันอยากทานฟิเลต์สเต็กของร้าน Moreca Western คุณไปทานเป็นเพื่อนหน่อยนะคะ?”

ชายหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น ไม่เร็วหรือช้าจนเกินไป “ได้ครับ”

เฉียวชูเฉี่ยนตระหนกตกใจไปทั้งตัว

เธอแอบเหลือบไปมองก็เห็นชายหญิงคู่หนึ่งยืนอยู่ในลิฟต์ขนาดใหญ่

เป็นหลินเฟยเอ๋อร์ในชุดกระโปรงสีทับทิม สวมใส่รองเท้าสูงเกือบสิบเซนติเมตรกำลังโอบแขนชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างกัน ทั้งสองแลดูเหมาะสมกันมาก

เฉินเป่ยชวน

เฉินเป่ยชวนอีกแล้ว!

ชายหนุ่มที่ยืนเคียงข้างหลินเฟยเอ๋อร์มีใบหน้าที่แสนเย็นชา ราวกับเขาไม่เห็นเธอมาตั้งแต่ต้นจนจบ แต่กลับทำให้ผู้อื่นสัมผัสได้ถึงอันตรายบางอย่าง

คุณเลขากล่าวคำขอโทษ “คุณเฉียวเป็นคนที่ฝั่งนายทุนที่อเมริกาส่งตัวมา มาแทนตำแหน่งของดิฉันนะค่ะและต่อจากนี้ไปจะมารับผิดชอบงานส่วนของบริษัท MR อีกด้วยค่ะ”

“ไม่คิดว่าศัลยแพทย์อย่างคุณเฉียวจะเปลี่ยนสายงานและเข้าสู่วงการบังเทิงนะครับ” เฉินเป่ยชวนส่งสายตาที่เย็นชืดมาให้

คุณเลขาอึ้งไป

ไม่จริงน่า หญิงแกร่งมืออาชีพอันดับหนึ่งจากฝั่งเงินทุนที่บริษัทเอาแต่ยกย่องไม่หยุดหย่อนจะเคยเรียนการแพทย์มาก่อน?

เฉียวชูเฉี่ยนหัวใจเต้นแรงอย่างไม่คาดคิด

เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามปรับน้ำเสียงให้เยือกเย็น “มีใครตั้งเงื่อนไขกันว่าคนทำอาชีพหนึ่งจะต้องทำไปจนแก่เฒ่าคะ? ฉันชอบงานนี้จึงเข้าสู่ธุรกิจบันเทิงมีอะไรที่ไม่สมควร หรือประธานเฉินสงสัยในความสามารถของฉันกันแน่คะ?”

บรรยากาศตึงเครียดไปในพริบตา

“ลินดา จัดตำแหน่งที่นั่งของเลขาเฉียวไปอยู่ข้างห้องทำงานผม”

ทันใดนั้น เฉินเป่ยชวนก็พูดขึ้นมา “ภายในหนึ่งอาทิตย์จะต้องส่งมอบงานทั้งหมดให้กับเลขาเฉียว และประชุมในสัปดาห์หน้าให้เขาเป็นผู้รับผิดชอบ”

ทันทีที่พูดจบ ขายาวๆ ของเฉินเป่ยชวนก็ก้าวเดินไปแล้ว ราวกับรังเกียจใบหน้าเธอหากจะมองไปมากกว่านี้

ลินดาหันไปยังทิศทางที่เขาเดินจากไปแล้วตอบกลับอย่างสุภาพและเคารพยิ่ง “รับทราบค่ะ ประธานเฉิน”