ลาก่อน คุณสามี นิยาย บท 7

ทันทีที่ฝ่ายชายก้าวเท้าเดินออกไป รอยยิ้มบนใบหน้าของหลินเฟยเอ๋อร์ก็เย็นชาขึ้นหลายส่วน เธอมองเฉียวชูเฉี่ยนอย่างพินิจพิเคราะห์ด้วยสายตาที่เยือกเย็น

หากเธอจำไม่ผิด วันนั้นคนที่เจอในร้านอาหารสไตล์ตะวันตกก็เหมือนจะเป็นผู้หญิงคนนี้ และยังมีเด็กผู้ชายอีกคนหนึ่ง

สัญชาตญาณหญิงบอกกับเธอว่า ผู้หญิงคนนี้ในอดีตจะต้องมีอะไรบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับเฉินเป่ยชวนเป็นแน่

รู้สึกเศร้าใจเล็กน้อย จากนั้นหลินเฟยเอ๋อร์ก็พูดผ่านริมฝีปากสีแดงว่า “ฉันไม่สนว่าเธอกับ

เป่ยชวนจะเคยมีความเกี่ยวพันอันใดต่อกันมาก่อน แต่ตอนนี้เขาเป็นของฉัน ต่อไปเธอทำงานอยู่ข้างเขาก็ขอให้ใจซื่อมือสะอาดหน่อยแล้วกัน!”

เฉียวชูเฉี่ยนคิดๆ ดูแล้วก็คิดไม่ถึงว่าเจ้าหญิง ‘สายบริสุทธิ์ไร้เดียงสา’ ที่เล่าลือกันไปทั่วเวลาอิจฉาริษยาขึ้นมาจะมีท่าทีที่ดุร้ายถึงเพียงนี้

ทั้งน่ากลัวและขี้เหร่เหลือเกิน

“จะเป็นไปได้อย่างไรคะ ถึงฉันจะมีความกล้าเต็มร้อยก็ไม่อาจหาญมาแย่งคุณผู้ชายของ

คุณเฟยเอ๋อร์หรอกค่ะ”

เฉียวชูเฉี่ยนถอยหลังไปสองก้าวแล้วยิ้มน้อยๆ ออกมา “ใครไม่รู้กันบ้างว่าเบื้องหลังของ

คุณเฟยเอ๋อร์ยิ่งใหญ่มากขนาดไหน”

หลินเฟยเอ๋อร์ส่งเสียง ฮึ ด้วยความลำพองใจ จากนั้นก็กวาดสายตาไปทางเฉียวชูเฉี่ยวอย่างหยิ่งยโส

“เฟยเอ๋อร์” เสียงอันเย็นชาของเฉินเป่ยชวนลอยมาจากทางด้านหน้า

แล้วริมฝีปากที่เผยอออกเล็กน้อยของหลินเฟยเอ๋อร์ก็ปิดแน่นลงทันที เธอจ้องหน้า

เฉียวชูเฉี่ยนอย่างดุดัน

หลังจากนั้นไม่นานก็เปลี่ยนมาเป็นรอยยิ้มงดงามดั่งดอกไม้แล้วรีบเดินไปจับแขนเฉินเป่ยชวนอย่างนุ่มนวล “เป่ยชวน เมื่อก่อนเลขาเฉียวเคยเรียนการแพทย์มาจริงๆ หรือคะ? เกิดเธอไม่เหมาะกับงานนี้ขึ้นมาจะทำอย่างไรล่ะคะ?”

“ไล่ออก” สองคำง่ายๆ ถูกเอ่ยออกมาอย่างเย็นยะเยือก

เฉียวชูเฉี่ยนสูดหายใจเข้าลึกๆ บังคับตัวเองให้ฝืนยิ้มออกมา

“ค่ะ ฉันก็คิดเหมือนกัน ถึงแม้ MR ใกล้จะปิดตัวลงก็คงไม่เลี้ยงคนที่ไม่มีประโยชน์หรอกค่ะ!”

หลินเฟยเอ๋อร์หัวเราะออกมา รู้สึกปีติยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ทำให้อีกฝ่ายเป็นทุกข์ “คุณอย่าได้ไว้หน้าฝั่งนายทุนโดยเห็นแก่สาวงามนะคะ!”

เฉินเป่ยชวนโอบเอวบางของเธอ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเอาใจหนักมาก “ถึงเขาสวยกว่านี้แล้วจะสวยได้เท่าคุณหรือครับ? หือ?”

“เกลียดเสียจริง!”

เฉียวชูเฉี่ยนมองแผ่นหลังของพวกเขาที่เดินจากไป ก็ร้อง เฮ้อ ในใจ

จู่ๆ โทรศัพท์มือถือที่ตั้งอยู่บนโต๊ะก็ดังขึ้นมา เฉียวชูเฉี่ยนรู้สึกตกใจ แต่พอได้เห็นเบอร์ที่คุ้นตา เบ้าตาเธอก็ร้อนผ่าว

ตอนที่ออกนอกประเทศ เฉียวชูเฉี่ยนได้เก็บหมายเลขนี้เอาไว้ เธอเติมเงินจ่ายค่าโทรศัพท์ของหลายปีที่ผ่านมาในครั้งเดียว วันนี้ถือเป็นวันแรกที่ใส่ซิมเบอร์นี้และเปิดใช้ เธอไม่คิดเลยว่าสายแรกที่โทรเข้ามาจะเป็นท่านผู้หญิงเฉิน

ขณะที่รับโทรศัพท์ น้ำเสียงของเธอก็กลายเป็นเสียงสะอื้นไห้ไปพักหนึ่ง “คุณย่า......”

“ฮ้า นังหนูเฉียวใช่ไหม?”

หลังจากที่ได้ยินเสียงของเฉียวชูเฉี่ยนอย่างชัดเจน ท่านผู้หญิงก็ถอนหายใจด้วยความโล่งใจออกมา “นังหนูคนนี้ ย่าเป็นห่วงแทบแย่ล่ะ หลายปีมานี้ย่าคิดถึงหนูมาตลอดเลยนะ”

คำพูดของท่านผู้หญิงทำให้เฉียวชูเฉี่ยนไม่สบายใจเป็นอย่างมาก “คุณย่า ขอโทษนะคะ”

“เด็กโง่ มาพูดคำขอโทษกับย่าทำไมกัน” ท่านผู้หญิงดุเธอไปคำหนึ่ง แล้วพูดว่า “นังหนู

เอ้ย ในเมื่อกลับมาแล้ว เย็นนี้ก็มาทานข้าวด้วยกันนะ ย่าคิดถึงหนู”

เฉียวชูเฉี่ยนลังเลไปพักหนึ่ง ท้ายที่สุดเธอก็ตอบตกลงไป

ในสมัยที่เธอยังเป็นสะใภ้ตระกูลเฉินอยู่ ท่านผู้หญิงเฉินดีกับเธอมาก ปฏิบัติต่อเธอเหมือนเป็นคุณย่าจริงๆ ไม่ได้พบกันมาเจ็ดปีแล้ว เธอก็อยากจะเห็นว่าผู้สูงวัยท่านเป็นอย่างไรบ้างแล้ว

……