ลำนำยอดหญิงจอมพิษ นิยาย บท 55

ผู้จัดการเข้ามาดูใกล้ๆ ตรวจสอบตราประทับทั้งหมดบนโฉนดและหนังสือโอนอย่างละเอียดถี่ถ้วน ถึงได้กล่าวว่า: "ที่แท้ท่านก็คือเจ้านายใหม่ที่คุณชายสั่งการเอาไว้ ข้าน้อยแซ่จาง คือผู้จัดการของที่นี่"

"จัดการสะสางบัญชีของครึ่งปีล่าสุดนี้ออกมา พรุ่งนี้ข้าจะเข้ามาเอา ก่อนหน้าเรื่องพวกนี้ให้แยกประเภทของชาทั้งหมดออกมา ทำเครื่องหมายชาที่ขายดีที่สุด และที่ขายไม่ดีที่สุดทีละรายการ ราคาก็ต้องระบุให้ชัดเจน รวมทั้งราคาซื้อเข้าและราคาขายออก เข้าใจหรือไม่"

ผู้จัดการจางพยักหน้าซ้ำๆ กล่าวว่า: "จัดการเรื่องพวกนี้ออกมาไม่ได้ยุ่งยาก เพียงแต่ว่าคุณหนูไม่รู้ การค้าของโรงน้ำชายีผิ่งเราแย่มาก ขาดทุนมาครึ่งปีกว่าแล้ว กลัวแต่ว่าถึงเวลาจะทำกำไร ไม่ได้ง่ายจริงๆ......"

กู้ชิวเหลิ่งมองสำรวจภายในของโรงน้ำชารอบหนึ่ง โรงน้ำชาแห่งนี้กว้างขวางกว่าโรงน้ำชาทั่วไปเล็กน้อย และหน้าประตูก็มีคนที่อายุไม่มากเท่าไหร่มากมายซื้อผักอยู่ข้างถนน สามารถพูดได้ว่าความเหมาะสมกับผู้คนก็ไม่ได้มีปัญหา พูดกันตามหลักแล้วถึงแม้ที่ตั้งของถนนซีจะแย่แค่ไหน ก็ไม่ถึงกับจะขาดทุนหนักถึงขั้นนี้เด็ดขาด

กู้ชิวเหลิ่งกล่าวว่า: "ทำตามที่ข้าบอกจัดการสิ่งที่ข้าต้องการออกมาก่อน ที่เหลือยังไม่ต้องไปสนใจ"

ผู้จัดการจางกล่าวว่า: "ข้าน้อยจะไปจัดการเดี๋ยว"

กู้ชิวเหลิ่งกล่าวกับจูเอ๋อร์ว่า: "เดินไปตามถนนซี ตลอดทางไปจนถึงถนนตงซื่อ"

จูเอ๋อร์อยู่ด้านข้างกล่าวว่า: "แต่ว่าคุณหนู เดินไปเช่นนี้มันจะเหนื่อยมากนะเจ้าคะ"

"ข้าแค่ต้องการจะดูว่าบนถนนสายนี้มีครอบครัวแบบไหนกันบ้าง"

จูเอ๋อร์หัวเราะแหะๆ กล่าวว่า: "ที่แท้คุณหนูก็ต้องการจะดูสิ่งนี้นี่เอง ความจริงแล้วถนนซีอยู่ห่างจากฝั่งเมืองแล้ว ดังนั้นจึงไม่มีขุนนางหรือชนชั้นสูงจะซื้อบ้านที่อยู่อาศัยที่นี่ ที่นี่ส่วนใหญ่ล้วนเป็นชาวบ้านธรรมดาทั่วไปเท่านั้น"

คิ้วที่ขมวดกันอยู่เล็กน้อยของกู้ชิวเหลิ่งค่อยๆคลายออกช้าๆ ยิ้มออกมาเล็กน้อย: "ข้ารู้แล้ว"

จูเอ๋อร์เห็นท่าทางที่เข้าใจอย่างแจ่มแจ้งของคุณหนูของตนเอง กล่าวถามด้วยความสงสัย: "คุณหนูรู้อะไรเจ้าคะ?"

กู้ชิวเหลิ่งไม่ได้ตอบคำถาม ตอนนี้นางยังต้องดูบัญชีของโรงน้ำชาเป็นหลัก ทุกอย่างล้วนต้องรอให้ดูบัญชีแล้วค่อยทำการสรุปที่แน่นอน

ลานทาสของถนนตงซื่อ เป็นสถานที่ที่มีตลาดมืดมั่วสุมอยู่ตลอด มีผู้ชายที่เปลือยกายมากมายถูกขังเอาไว้ในกรงเหล็ก บางคนผอมจนเห็นกระดูก บางคนกลับแข็งแรงไร้ที่เปรียบ

กู้ชิวเหลิ่งยืนอยู่ด้านข้างไกลๆจากกลุ่มผู้ชมที่โอบล้อมอยู่ เจ้านายของทาสเป็นผู้ชายที่มีรูปร่างเตี้ยเล็ก มองดูก็รู้ว่าไม่ใช่ประชาชนของต้าเยียน น่าจะเดินทางมาไกลจากแดนตะวันตก

คนมากมายล้วนมาเพื่อชมความครื้นเครง ในคนกลุ่มนี้มีผู้หญิงน้อยคนมาก สามารถพูดได้ว่านอกจากกู้ชิวเหลิ่งกับจูเอ๋อร์แล้ว ไม่สามารถมองเห็นผู้หญิงคนที่สามเลย

"ทุกท่านเดินผ่านไปผ่านมา ห้ามพลาดเด็ดขาด! พวกนี้คือบรรดาทาสที่แข็งแรงที่สุดของแดนตะวันตกเราเลยนะ! พวกเขาซื่อสัตย์เหมือนกับสุนัข จะไม่ทรยศนายของตัวเองเด็ดขาด!"

แส้ของเจ้านายทาสตีไปบนกรงเหล็ก ผู้ชายที่อยู่ในกรงเหล็กถูกลากตัวออกมาทีละคน

เจ้านายทาสกล่าวว่า: "รีบทำให้ทุกคนดูสิว่าพวกเจ้าใครคือทาสที่ยอดเยี่ยมที่สุด!"

แส้ฟาดลงไปบนหลังของทาสทุกคนอย่างไร้ความปรานี กู้ชิวเหลิ่งเพียงแค่มองดูอย่างเงียบๆ และจูเอ๋อร์ปิดตาเอาไว้อย่างทนดูไม่ได้เล็กน้อยแล้ว

ความจริงมีคนทำการซื้อขายทาสอยู่ทุกหนแห่งทั่วประเทศ ที่นางเคยเห็นไม่ได้มีเพียงแห่งนี้เท่านั้น แต่ว่าไม่เคยเจอทาสที่สามารถทำให้นางรู้สึกถูกใจอย่างแท้จริงมาก่อน ดังนั้นก็เลยไม่ได้ซื้อมาโดยตลอด

ทาสที่ถูกขังอยู่ในกรงต่างคนต่างกำลังทำร้ายร่างกายของอีกฝ่าย ราวกับไม่เห็นคู่ต่อสู้เป็นมนุษย์ เหมือนกับสัตว์ป่ากำลังต่อสู้กันอยู่

คนที่โอบล้อมอยู่บริเวณโดยรอบกำลังส่งเสียงโห่ร้องเชียร์ แต่ดวงตาของกู้ชิวเหลิ่งกลับมองเห็นผู้ชายที่ซ่อนตัวอยู่ในมุมมืดคนหนึ่ง รูปร่างของเขาสูงใหญ่ สีผิวเป็นสีข้าวสาลีที่แข็งแรง ก้มหน้าเอาไว้ มองกล้ามเนื้อขนาดใหญ่แข็งแรงของเขาออกได้ไม่ยาก คนที่อยู่ที่นี่ไม่ว่าใครก็ไม่น่าจะเป็นคู่ต่อสู้ของเขาทั้งนั้น

กู้ชิวเหลิ่งโค้งคำนับเล็กน้อย กล่าวกับจูเอ๋อร์ที่อยู่ด้านข้าง: "เราไปกันได้แล้ว"

"อ๋า? แต่ว่าคุณหนู......ท่านไม่ได้จะ......"

กู้ชิวเหลิ่งหันหลังก็จากไปเลย ไม่มีความอาลัยอาวรณ์เลยแม้แต่น้อย และองค์หญิงอานไท่เพียงแค่เย้ยหยันออกมาคำหนึ่ง กล่าวกับเจ้านายทาสว่า: "ทาสคนนี้ราคาเท่าไหร่?"

เจ้านายทาสกลอกลูกตา กล่าวว่า: "คนที่ตายไปเมื่อครู่กับคนนี้ล้วนเป็นทาสที่ดีที่สุดของเรา! อย่างไรก็ต้องหนึ่งร้อยตำลึง!"

องค์หญิงอานไท่ก็รับเงินมาจากมือของผู้ชายที่อยู่ข้างกายมาอีกหนึ่งร้อยตำลึง โยนเข้าไปในมือของเจ้านายทาส สั่งการผู้ชายที่อยู่ด้านข้างว่า: "อานู! พาตัวเขาไป!"

"พ่ะย่ะค่ะ องค์หญิง"

และกู้ชิวเหลิ่งกับจูเอ๋อร์ที่อยู่ไม่ไกลออกไปก็ไม่ได้จากไป แต่ว่ามองดูภาพที่อยู่ตรงหน้าอย่างราบเรียบ

จูเอ๋อร์กล่าวด้วยเสียงที่แผ่วเบา: "คุณหนูทำไมเมื่อครู่นี้ไม่โต้แย้งกับแม่นางคนนั้นล่ะ? คนคนนี้เราเห็นก่อนแท้ๆ"

มุมปากของกู้ชิวเหลิ่งเกี่ยวเป็นรอยยิ้มเย้ยหยันเล็กน้อย: "ซีจิ้งเป็นแคว้นเล็กๆที่ป่าเถื่อน องค์หญิงยังไม่เข้าใจหลักเหตุผล ข้าโต้แย้งกับนางไปก็เปล่าประโยชน์ แต่ข้ามีลางสังหรณ์อย่างหนึ่ง องค์หญิงอานไท่ไม่สามารถพาตัวผู้ชายคนนั้นไปได้"

"องค์หญิง? ที่แท้นางก็คือองค์หญิงของซีจิ้งคนนั้นนี่เอง......"

มองไปที่องค์หญิงอานไท่ที่ค่อยๆเดินออกไปไกลจากถนน กู้ชิวเหลิ่งกล่าวว่า: "ตามพวกนางไป ฝีเท้าเบาหน่อย อย่าให้ถูกคนสังเกตเห็น"