ลำนำยอดหญิงจอมพิษ นิยาย บท 56

จนกระทั่งถึงซอยเล็กๆที่ไม่สะดุดตาแห่งหนึ่ง บนข้อมือของผู้ชายถูกล่ามด้วยโซ่ที่หนักมาก โซ่ตรวนที่อยู่บนข้อเท้าเห็นได้ชัดว่าใส่มานานมากแล้ว

ในที่สุดองค์หญิงอานไท่ก็หยุดฝีเท้าลงมา เขย่ากุญแจที่เจ้านายทาสมอบให้นางเมื่อครู่นี้ครั้งหนึ่ง กล่าวว่า: "ต่อไปเจ้าก็คือทาสของข้า นอกจากข้าแล้ว ไม่มีใครสามารถไขกุญแจให้เจ้าได้"

องค์หญิงอานไท่ไม่ได้จะไขกุญแจโซ่ตรวนที่อยู่บนร่างของผู้ชายเลย แต่ว่ามองพิจารณาขึ้นลงผู้ชายอย่างละเอียด กล่าวว่า: "ถึงแม้มองดูแล้วจะสกปรกมอมแมมไปหน่อย แต่ว่าฝึกฝนสักหน่อย ก็ยังสามารถส่งมอบออกไปได้อยู่"

เดิมทีองค์หญิงอานไท่ก็อยากจะมอบเขาไปให้กับราชินีแห่งซีจิ้งอยู่แล้ว

กู้ชิวเหลิ่งย่อมเข้าใจในข้อนี้อยู่แล้ว ผู้หญิงซีจิ้งนิยมมีสามีหลายคน และแค่ราชินีแห่งซีจิ้งที่อ่อนเยาว์งดงามคนนี้ก็มีสนมชายไม่น้อยแล้ว

ในอดีตจวินฉีเซิ่งเคยไปซื้อม้ากับของสิ่งของอำนวยความสะดวกในกองทัพของซีจิ้งเป็นการส่วนตัว เพื่อเป็นการเอาใจราชินีแห่งซีจิ้ง จวินฉีเซิ่งได้จัดเตรียมผู้ชายที่มีกล้ามเนื้อแข็งแรง รูปร่างหน้าตาแข็งแกร่ง ก็เพื่อเอาอกเอาใจ และราชินีแห่งซีจิ้งก็ชอบแนวนี้จริงๆ รับสนมชายที่จวินฉีเซิ่งส่งไปเอาไว้ทั้งหมด

และองค์หญิงแห่งซีจิ้งคนนี้ กลับจะจัดหาสนมชายให้กับเสด็จแม่ของตัวเอง ทำให้คนฟังแล้วรู้สึกตกตะลึงจริงๆ

และในขณะนี้เอง ข้อมือของผู้ชายสั่นไหวไปครู่หนึ่ง ราวกับว่าจะลงมือในวินาทีต่อไป

สายตาของกู้ชิวเหลิ่งหรี่ลงเล็กน้อย เดินออกมาเร็วกว่าผู้ชายก้าวหนึ่ง

องค์หญิงอานไท่กับผู้ชายที่ชื่ออานูคนนั้นสังเกตเห็นกู้ชิวเหลิ่งในทันที

องค์หญิงอานไท่กล่าวเสียงเย็นชา: "ทำไมถึงเป็นเจ้าอีกแล้ว? คนถูกข้าซื้อเอาไว้แล้ว เจ้ายังคิดจะทำอะไรอีก?"

อานูเตรียมพร้อมจะลงมือแล้ว เสียงของกู้ชิวเหลิ่งเย็นชาและหยิ่งผยองมาก ตาคู่นั้นทำให้คนไม่หนาวแต่ตัวสั่นระริก: "องค์หญิงซีจิ้งมาเยือนเป็นครั้งแรก ข้าน้อยเตรียมของขวัญมามอบให้ท่านชิ้นหนึ่ง"

แขนเสื้อของกู้ชิวเหล่งยกขึ้นเบาๆ ราวกับว่ามีกลิ่นหอมหวานอะไรบางอย่างกระจายออกไปทั่ว

สัญชาตญาณที่ราวกับสัตว์ป่าของผู้ชายคนนั้น ปิดปากและจมูกเอาไว้

องค์หญิงอานไท่รู้สึกแค่ว่าการมองเห็นพร่ามัว ล้มลงไปบนพื้นอย่างแรง เดิมทีอานูที่อยู่ข้างกายยังอยากจะขัดขืน แต่ว่ากลิ่นที่หอมหวานนี้แผ่กระจายไปทั่วร่างกายของเขาในทันที ชั่วครู่เดียวก็ล้มลงไปบนพื้นเช่นกัน

กู้ชิวเหลิ่งหยิบเม็ดยาสีขาวออกมาจากแขนเสื้อเม็ดหนึ่ง ก้าวเข้าไปข้างหน้าแล้วจับขากรรไกรล่างของผู้ชายเอาไว้อย่างรวดเร็ว บีบบังคับให้เขากลืนเม็ดยาลงไป

กู้ชิวเหลิ่งแน่ใจว่าผู้ชายไม่ได้ขัดขืน ถึงได้ก้มหน้าลง หยิบกุญแจที่อยู่ตรงเอวขององค์หญิงอานไท่ออกมา แล้วไขกุญแจมือและโซ่ตรวนที่อยู่บนตัวของผู้ชายออกตามลำดับ

"จูเอ๋อร์ วางหนึ่งร้อยตำลึงเอาไว้"

จูเอ๋อร์ซึ่งปิดจมูกอยู่ตรงข้างกำแพงด้านนั้น รีบตอบรับคำหนึ่ง แล้วเอาเงินหนึ่งร้อยที่อยู่ในแขนเสื้อวางเอาไว้บนพื้น

กู้ชิวเหลิ่งมองดูผู้ชายที่สกปรกมอมแมมใกล้ๆ เขามีดวงตาที่ลึกล้ำและสดใสคู่หนึ่ง เพียงแต่ว่าบนใบหน้ามอมแมม เส้นผมบังใบหน้าเอาไว้ครึ่งหนึ่ง ทำให้คนมองลักษณะหน้าตาของเขาไม่ออก

"เจ้าคือคนที่ข้าซื้อกลับมา ถ้าหากเจ้าสมัครใจไปกับข้า ก็ต้องเชื่อฟังคำพูดของข้า หากเจ้าไม่สมัครใจ......ข้าไม่ต้องการทาสที่ไม่อยู่ในการควบคุม"

เสียงของกู้ชิวเหลิ่งเหมือนกับมีเวทมนตร์ ทำให้ผู้ชายชะงักงันเล็กน้อย ผู้ชายพูดด้วยน้ำเสียงที่ยังไม่เป็นผู้ใหญ่แปลกๆ: "ถ้าหาก ข้าไม่สมัครใจ ไปกับเจ้าล่ะ?"

มุมปากของกู้ชิวเหลิ่งยกเป็นรอยยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย: "ชีวิตของทาสมันดีมากนักหรือ? ข้ากลับรู้สึกว่าเจ้าไม่เหมือนทาสคนหนึ่งเลยสักนิด ฟังจากสำเนียงของเจ้า ไม่เหมือนว่ามาจากแดนตะวันตก"

หว่างคิ้วของผู้ชายขมวดกันแน่นขึ้นมา ราวกับว่าถูกสอดแนมเข้าไปถึงความในใจ

ในที่สุดผู้ชายก็เอ่ยปากขึ้นมาอีกครั้ง กล่าวว่า: "ข้าชื่อ ซีเหมินมู่เจิน"

กู้ชิวเหลิ่งจับมือข้างหนึ่งของกู้เจินขึ้นมา เขียนชื่อนี้ลงไปบนฝ่ามือของกู้เจินทีละขีดทีละเส้น กล่าวว่า: "ต่อไป ในต้าเยียนเจ้าก็ชื่อกู้เจินแล้วกัน"

จูเอ๋อร์อยู่ด้านข้างรีบร้อนดึงมือของคุณหนูของตัวเองกลับมา กล่าวว่า: "คุณหนู ท่านยังไม่ได้แต่งงาน ไป......ผู้ชายได้อย่างไร"

กู้เจินกลับไม่ใส่ใจเลยสักนิด ในต้าโม่ ไม่ได้มีผู้หญิงมากเท่าไหร่ แต่ว่าผู้หญิงที่อยู่ข้างกายเขากลับมีไม่น้อย น้อยมากที่จะมีคนใส่ใจความสัมพันธ์ระหว่างชายหญิง

กู้ชิวเหลิ่งกล่าวว่า: "ข้ายังไม่สามารถพาเจ้ากลับไปที่จวนกู้โหวได้ บนร่างกายของเจ้ายังมีอาการบาดเจ็บอยู่เล็กน้อย ข้าให้จูเอ๋อร์จัดเตรียมโรงเตี๊ยมให้เจ้า อาศัยอยู่ที่นั่นไปก่อน"

"แต่ว่า......"

จูเอ๋อร์มองไปที่กู้เจินครู่หนึ่ง ในใจรู้สึกอัดอั้นเล็กน้อย คุณหนูของตัวเองซื้อทาสมาคนหนึ่งก็แล้วไปเถอะ ถึงกับยังต้องเลี้ยงเอาไว้อีก เดิมทีแค่จะให้คุ้มครองความปลอดภัย แต่ดูจากตอนนี้ยังไม่แน่ว่าใครจะปกป้องใครเลย！

กู้เจินกล่าวว่า: "ข้า มีคำขอ ข้อหนึ่ง"

กู้ชิวเหลิ่งกล่าวออกมาอย่างไม่ใส่ใจเลยสักนิด: "ได้"

"เจ้ายัง ไม่รู้ ข้าจะพูดอะไร ก็ตอบว่าได้แล้วหรือ"

สายตาของกู้ชิวเหลิ่งหรี่ลงเล็กน้อย ยิ้มมุมปากเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า: "ข้าใช้เจ้า ก็แค่เพื่อคุ้มครองความปลอดภัยอย่างใกล้ชิดเท่านั้น มีหลายอย่างที่ข้าทำเองไม่ได้ เจ้าสามารถเป็นแขนขาของข้า ไปทำแทนข้าได้ ขอแค่คำขอไม่ขัดแย้งกับข้อนี้ ทำไมข้าจะไม่สามารถพูดว่าได้ล่ะ?"

กู้เจินพยักหน้าอย่างหดหู่ พูดออกมาคำหนึ่ง "ตกลง"

ความจริงคำขอของเขาก็แค่ไม่ให้กู้ชิวเหลิ่งไปตรวจสอบฐานะของซีเหมินมู่เจินเท่านั้น แต่ว่ากู้ชิวเหลิ่งไม่ได้มีความคิดที่จะไปตรวจสอบ เขาก็ไม่ได้เอ่ยปากออกมาอีก