ลิขิตกาลบันดาลรัก นิยาย บท 2

คนงานที่เห็นนางแต่งตัวมอซอก็ไม่ต้อนรับ แต่พอหันไปเห็นเมิ่งหย่งชวนก็ส่งสายตาทอดสะพานทันที แหม่เห็นคนหล่อหน่อยไม่ได้ระริกระรี้เชียวแม่คุณหึ

"คุณชายเจ้าคะ ท่านต้องการสิ่งใดหรือเจ้าคะ บอกเสี่ยวหงมาเถอะเจ้าค่ะข้าสมารถหาให้ท่านได้"

คนงานหญิงเอ่ยน้ำเสียงอ่อนหวานจนเสิ่นเยี่ยนฟางหมันใส้ ก่อนจะเดินมาเกาะแขนเมิ่งหย่งชวนเอ่ยด้วยน้ำเสียงหวานซึ้งแม้แต่ตัวเองยังเลี่ยน

"ท่านพี่ ชุดเก่าหมดแล้วเลือกสักสามสี่ชุดนะเจ้าคะ พี่สาวท่านนี้ข้าอยากได้ชุดบุรุษสีฟ้า สีเทา สีน้ำเงิน สีดำอย่างละชุดและสีขาวสองชุด ขนาดสามีของข้ากับน้องชายของเขา เอาผ้าเนื้อดีนะ แล้วก็ข้าต้องการชุดสตรีห้าชุด สีเขียว ชมพู ฟ้า ขาว ม่วง อย่างละชุดเจ้าค่ะ"

คนงานหญิงที่ต้อนรับเมิ่งหย่งชวนถึงกับอ้าปากค้าง ภถรรยาหรือหน้าตาก็ดี แต่เมียมอมแมมเหลือเกิน ยากจนเหมือนขอทานเช่นนี้มีเงินหรือ ดูจากการแต่งตัวไม่น่าจะจ่ายไหวจึงพูดดจาดุถูก

"นี่แม่นาง ชุดบุรุษนั้นชุดละสามร้อยห้าสิบอีแปะนะเพราะเจ้าสั่งผ้าเนื้อดี ชุดขนาดของน้องสามีเจ้าก็ชุดละสองร้อยห้าสิบอีแะ ชุดสตรีสามร้อยห้าสิบอีแปะ เจ้ามีเงินแน่หรือ"

"เสิ่นเยี่ยนฟางเกลียดจริงๆอีพวกดูคนที่เปลือกเนี่ย นี่ขนาดชุดที่บุตรสาวของผู้นำหมู่บ้านให้มานะในหมู่บ้านยังนับว่าดีที่สุดแล้วเลย นี่หากใส่ชุดที่เด็กคนนี้ใส่ติดตัวมาวันแต่งไม่ถูกไล่ออกจากร้านเลยหรือนั่น ก่อนที่เสิ่นเยี่ยนฟางจะเอ่ยเสียงเย็น

"ท่านไม่เต็มใจขายเช่นนั้นข้าไม่รบกวนแล้ว ท่านพี่อาเจินพวกเราไปร้านข้างๆกันเถอะในเมื่อเขาไม่เต็มใจขายเราก็ไปร้านอื่นดีกว่า"

สองคนพี่น้องไปตามแรงลากของเสิ่นเยี่ยนฟาง คนงานหญิงได้แต่ถ่มน้ำลายตามหลังพวกนาง จนคนงานหญิงในร้านอีกคนที่ยืนดูแต่แรกรีบไปดักหน้าพวกนางไว้ ก่อนจะขอโทษ

"ฮูหยินเจ้าคะ ท่านอย่าโกรธเลยเจ้าค่ะ ข้าชื่อลี่จูฮูหยินท่านต้องการเนื้อผ้าแบบใดข้าหาให้ได้เจ้าค่ะ เชิญกลับมาก่อนนะเจ้าคะ"

ลี่จูล่ะล่ำล่ะลัก เสี่ยวหงชอบดูถูกลูกค้าที่แต่งตัวไม่ดี บางครั้งคนเหล่านั้นกลับซื้อสินค้าบ่อยกว่าเศรษฐีเสียอีก เสิ่นเยี่ยนฟางเห็นว่าเด็กคนนี้อัธยาศัยดีให้การต้อนรับ ผิดกับอีกคนกับอีกคนจึงมองหน้ากับสองพี่น้อง เมิ่งหย่งชวนพยักหน้าให้จึงพากันเดินกลับเข้ามาที่เดิม เถ้าแก่ร้านลงมาจากชั้นสองพอดีกับที่คนงานที่ชื่อเสี่ยวหงกำลังด่าคนงานที่ชื่อลี่จูอยู่พอดี

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน