ลิขิตกาลบันดาลรัก นิยาย บท 7

สุยกว่างโจวพูดคุยสักพักก็กลับไป เสิ่นเยี่ยนฟางตั้งท่าจะพาเขาไปในเมือง ก่อนจะเรียกหาน้องสามี

“ลู่เจิน มาช่วยพี่ชายเจ้าสักหน่อยข้าจะพาเขาไปหาหมอในเมือง มีเงินก็ต้องรีบใช้ เดี๋ยวปลิงดูดเลือดบ้านเจ้ามาก่อเรื่องอีก ข้าเพิ่งจะหายป่วยกระทืบพวกเขาเอ้ย เจรจากับพวกเขาไม่ไหว”

เมิ่งหย่งชวนลุกจากเตียงเดินมาหานางก่อนจะลากไปยังลำธารหลังบ้าน เสิ่นเยี่ยนฟางขัดขืนเขาพร้อมกับโวยวาย

“นี่เมิ่งหย่งชวน เจ้าจะทำอะไรข้า ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ บอกให้ปล่อยไงวะ อย่าคิดว่าข้าไม่รู้นะว่าเจ้าแกล้งป่วย เดี๋ยวแม่จับทุ่มเลยนี่”

“พูดจาอะไรของเจ้าฟังไม่รู้เรื่อง เจ้าจะไปในเมืองใครจะขายของให้เจ้ากัน อัปลักษณ์เพียงนี้ น้ำก็ไม่อาบเมิ่งหว่านให้เสื้อผ้ามาสองชุด เจ้าควรอาบน้ำได้แล้ว สกปรกเหลือเกิน เหม็นสาบยิ่งนักจะให้ข้านอนกับเจ้าได้อย่างไรกันไ

” โอ๊ย บ้านเจ้ามีตั้งสี่ห้องแยกกันนอนก็ได้แล้ว เจ้าจะทำอะไร ไอ้เด็กบ้านี่ปล่อยข้านะ เฮ้ย”

ตูม!!!!เมิ่งหย่งชวนรำคาญเสียงโวยวายเลยจับนางโยนลงน้ำ เขาตามลงมาใช้ใยบวบขัดตามแขนนางจนเสิ่นเยี่ยนฟางแสบไปหมด จากผิวกระดำกระด่างพอถูกจับขาดก็ขาวนวลเนียน แต่คนตัวโตไม่พอใจจับนางกดน้ำขยี้ศรีษะแรงๆ

“ผมนี่ไม่ถูกน้ำมากี่วันแล้ว เจ้าสกปรกเพียงนี้ จะมาช่วยให้ข้าหายป่วยหรือตายไวขึ้นกันแน่เด็กน้อย”

“อื้อ แค่กๆๆ โอ๊ยไอ้เด็กบ้า กล้าดียังไงมาจับแม่กดน้ำวะ สักทีเหอะแม่งเอ๊ย”

เสิ่นเยี่ยนฟางกระชากเขาเข้าหาก่อนจะบิดแขนเขาไปข้างหลัง เพื่อจัดการเขา แต่เมิ่งหย่งชวนกลับไม่ได้เป็นไปอย่างที่นางคิด อยู่ๆ นางขยับไม่ได้ เฮ้อ ไอ้เด็กนี่เป็นบัณฑิตขี้โรคไม่ใช่หรือ เหตุใดมือเท้าไวนักเล่า ต่อให้แกล้งป่วยแต่ไม่น่าจะเป็นมวยขนาดนี้นะ

“เจ้าทำอะไรหา ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นถ้าหลุดไปได้จะฝังทั้งเป็นเลยคอยดู”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน