ลิขิตรัก ในกรงแค้น นิยาย บท 118

“แทน ทิชาอภัยนายแล้วนะ” ทีภพและม่านฟ้าเดินเข้ามายังสาขาสามที่แทนคุณใช้เป็นรังรักษาแผลใจ ชายหนุ่มนั่งเหยียดท้าวพาดบนโซฟาอีกตัวด้วยท่าทางหมดอาลัยตายอยาก ในมือถือแอลกอฮอล์เหลือบตามองทีภพ ก่อนจะปล่อยยิ้มออกมาลักษณะไม่เชื่อคำของเพื่อน

“นายไม่มีอะไรจะพูดแล้วหรือไง ถึงมาพูดเล่นกับฉันเรื่องนี้” แทนคุณพูดจบจึงเลื่อนสายตามองไปยังแก้วแอลกอฮอล์ที่เป็นเพื่อนสนิทในตอนนี้

“ทีกับม่านเข้าไปพบนันทิชามาค่ะแทน ตอนนี้ทิชาให้อภัยคุณแล้ว” แทนคุณเด้งตัวขึ้นมานั่งหลังจากม่านฟ้าเป็นผู้ยืนยันความจริง

“อะไรนะ”

“ก็อย่างที่ม่านกับทีบอก”

“ไม่จริงอ่ะ” แทนคุณส่ายศีรษะไปมาอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง เขาทำใจเรื่องนี้มาหลายวัน พยายามมองหาทางออกนับแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ยังไม่มีวี่แวว อยู่ๆ เพื่อนสองคนเดินมาบอกหน้าตาเฉยว่าเธอให้อภัยเขา

“เชื่อม่านเถอะค่ะ คุณรีบไปทำความเข้าใจกับทิชา ม่านไม่รับปากว่าเธอจะเปลี่ยนใจตอนไหน” ม่านฟ้าเดินเข้ามาจับไหล่แทนคุณ ชายหนุ่มเงยหน้าสบตาม่านฟ้าก่อนจะหันไปจับจ้องยังทีภพ สายตาของทั้งคู่มองตรงมายังแทนคุณเต็มเปี่ยมไปด้วยกำลังใจที่มอบให้ เป็นสายตาแห่งความห่วงใยเหมือนดังเช่นที่ผ่านมา

“ขอบคุณทุกคนนะ” ชายหนุ่มวางแก้วแอลกอฮอล์แล้วรีบเดินออกจากร้านไป เพียงแค่ลับตา ม่านฟ้าถึงกับเข่าอ่อน นั่งพับลงในทันที หยดน้ำตานับร้อยไหลหล่นลงมาอาบแก้ม

“ม่าน” ทีภพเข้าไปพยุงหญิงสาวด้วยความตกใจ

“ทีคะ ม่านทำถูกแล้วใช่ไหม ทำไมเจ็บแบบนี้คะ” หญิงสาวกัดฟันพูดในขณะที่กำลังปล่อยความอัดอั้นทั้งหมดออกมา เธอแสร้งทำเป็นเข้มแข็ง เพื่อให้ทุกอย่างเดินต่อไปอย่างที่ควรจะเป็น ทีภพได้แต่ใช้มือเช็ดคราบน้ำตาของเพื่อนสาวโดยไม่ได้พูดอะไร

“ต่อไปนี้ม่านไม่ใช่ผู้หญิงที่สำคัญที่สุดสำหรับแทนอีกแล้ว ทีคะ ม่านจะผ่านมันไปได้ยังไง ม่านทำถูกแล้วใช่ไหมคะ” ม่านฟ้าก้มหน้าร้องไห้ ความเจ็บปวดถาโถมเข้ามาเล่นงานหลังจากเธอทลายกำแพงที่แสร้งทำเป็นเข้มแข็งลง ชายหนุ่มหันหลังให้เธอโดยไม่เหลวกลับมามองแม้สักนิด

“ทำใจยอมรับความจริงนะม่าน คุณกัดฟันทำเพื่อแทนขนาดนี้ มันก็ทำให้ผมรู้ว่าคุณรักเขาขนาดไหน คุณไม่ต้องอธิบายผมก็เข้าใจ” ชายหนุ่มกระชับแรงกอดมากขึ้น เพื่อไม่ให้หญิงสาวรู้สึกเจ็บปวดอย่างโดดเดี่ยว

แทนคุณเหยียบคันเร่งมุ่งหน้าไปหานันทิชา รอยยิ้มแรกปริออกมาจากใบหน้าในขณะที่มือกำพวงมาลัย เขาคิดถึงแววตาอ่อนหวานนั้นสุดหัวใจ ไม่อยากรอแม้แต่วินาทีเดียวที่จะได้พบหน้าเธอ เมื่อรถแล่นมาถึงที่หมายชายหนุ่มเร่งฝีเท้าเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว หัวใจเต้นระทึกไม่เป็นจังหวะบ่งบอกถึงความตื่นเต้นดีใจที่จะได้พบเธออีกครั้งหลังจากถูกตัดขาดไปเมื่อหลายวันก่อน แทนคุณหยุดยืนนิ่งแอบมองหญิงสาวทำอาหารอยู่ในครัวไม้อย่างเงียบๆ ใบหน้าอ่อนหวานตอนเผลอยังคงชวนหลงใหลเหมือนเช่นเคย ก่อนร่างสูงจะตัดสินใจเดินเข้าไป

“คุณแทน” เสียงของนันทิชาดังลั่นเมื่อถูกแทนคุณเข้ามาสวมกอดแล้วหอมแบบไม่ทันตั้งตัว

“ปล่อยค่ะ คุณแทน” นันทิชาดิ้นออกจากวงแขนของเขาแล้วทำเสียงดังใส่อย่างไม่พอใจ ใบหน้าอ่อนหวานเปลี่ยนเป็นหงิกงออย่างเห็นได้ชัด แน่นอนว่าเธอยังไม่หายเคืองเขาทั้งหมด

“ผมคิดถึงคุณ ผมจะบ้าตายอยู่แล้วทิชา” หญิงสาวขมวดคิ้วพลางได้กลิ่นแอลกอฮอล์อ่อนๆ ลอยมาเตะจมูก

“ดื่มมาหรือคะ” ร่างบางหันไปทำกับข้าวต่อโดยไม่สนใจคนสติไม่ครบ

“กลับไปอยู่กับผมวันนี้เลยนะ เสื้อผ้าไม่ต้องเอาไปก็ได้ ไม่ต้องทำแล้วอาหาร กลับบ้านเถอะ” ชายหนุ่มดึงตะหลิวในมือหญิงสาวออกด้วยอาการกระวนกระวายใจ

“คุณแทน...ที่ทิชาให้อภัยคุณ เพราะทิชาเห็นแก่คุณทีและคุณม่าน มันไม่ได้แปลว่าทิชาไม่แคลงใจเรื่องพ่อของทิชานะคะ และก็จะไม่กลับไปบ้านหลังนั้นกับคุณ ไม่ทำงานกับคุณ ทิชาอภัยให้ค่ะ แต่ขอให้เราต่างคนต่างอยู่ได้ไหมคะ กลับไปเถอะค่ะ ทิชาอยากอยู่คนเดียว” ชายหนุ่มถอนหายใจแล้วถอยออกมาหนึ่งก้าวจ้องมองนันทิชานิ่งๆ

“ผมกลับก็ได้ ถ้าผมโดนตำรวจจับ ผมก็ไม่รู้ว่ามันจะมีผลกับภาพลักษณ์บริษัทอย่างไร ถ้าผลประกอบการร่วง พนักงานหลายร้อยคนคงตกงานกันหมด”

“งั้นรอให้คุณสร่างเมากว่านี้ก่อนค่อยกลับก็ได้ค่ะ” หญิงสาวฝืนใจตอบไป ก่อนจะเก็บจานข้าวไปล้างในครัว ชายหนุ่มเดินตามหลังไปติดๆ เช่นเดียวกัน

“ผมช่วยนะ” เขาแย่งจานที่หญิงสาวถืออยู่เดินนำไปหน้าตาเฉย ทำไม่รู้ไม่ชี้ ฝ่ายนันทิชาฝืนเดินตามเข้าไปในครัวยืนมองดูแทนคุณล้างจานด้วยท่าทางเงอะงะ ด้วยเพราะคุณหนูอย่างเขาไม่เคยทำอะไรอย่างนี้บ่อยนัก หากแต่แทนคุณก็พยายามล้างจนเสร็จก่อนจะหันมายิ้มกว้างให้นันทิชา เสี้ยวหนึ่งเธอเริ่มรู้สึกใจอ่อนมาบ้าง กำแพงที่หญิงสาวก่อขึ้นเริ่มทลายลงด้วยการออดอ้อนของชายหนุ่ม

“ไปอาบน้ำไหมคะ เผื่อระดับแอลกอฮอล์จะลดลงบ้าง” แทนคุณทำตามอย่างว่าง่าย เมื่อเวลาผ่านไป ความมืดเข้ามาเยือน บริเวณรอบๆ เงียบสนิทไม่มีเสียงรถลาวิ่งให้อึกทึก มีเพียงเสียงของสัตว์เล็กๆ ดังลอดเข้ามาเป็นระยะ แทนคุณไม่มีท่าทีว่าจะกลับง่ายๆ ยังคงนั่งเล่นมือถืออยู่หน้าบ้านด้วยท่าทางใจเย็น

“ทิชาง่วงนอนแล้ว คุณแทนกลับเถอะนะคะ” หญิงสาวหมดความอดทนจึงเดินออกมาไล่ตรงๆ หากแต่ชายหนุ่มกลับวางมือถือแล้วมองตรงมายังเธอพร้อมกับส่งยิ้ม

“ผมไม่อยากเจอด่าน ขอค้างได้ไหม”

“ไม่ได้ค่ะ”

“ผมยังเคยให้คุณไปนอนตากอากาศที่บ้านเขาใหญ่ตั้งสองคืนนะ ลืมไปแล้วหรือ”

“ไม่มีประโยชน์หรอกค่ะคุณแทน กลับไปเถอะค่ะ” ว่าแล้วหญิงสาวจึงหันตัวเข้าบ้านทันที เธอเดินตรงมายังห้องนอนของตัวเอง โดยไม่หันไปดูว่าชายหนุ่มแอบเดินตามหลังมาติดๆ เช่นเดียวกัน