ลิขิตรัก ในกรงแค้น นิยาย บท 119

“คุณแทน”

“ผมนอนด้วยนะ” ว่าแล้วเขารีบพุ่งตัวเข้าไปให้ห้องพลางใช้มือปิดประตูทันที คราวนี้ถึงตาคนหนุ่มถือไพ่เหนือกว่า เขายืนยิ้มทำหน้าตายเช่นเดิม หญิงสาวมีอาการไม่มั่นใจก่อนจะวิ่งไปยืนหลบที่มุมเตียง แทนคุณเดินเข้าไปหาพลางดึงร่างบางเข้ามาสวมกอดอย่างโหยหา หญิงสาวได้แต่ทำตาปริบๆ ก่อนแทนคุณจะก้มหน้าลงมาหา พลางถูกมือหญิงสาวกั้นไว้ได้ทัน

“ไม่ค่ะ” แทนคุณยิ้มแล้วจับมือหญิงสาวออก พลางเลื่อนริมฝีปากลงมาประกบแล้วดูดดื่มกับรสหวานนั้น เขาคิดถึงสัมผัสนี้ ไฟปรารถนาปะทุขึ้นอย่างเร่าร้อน แทนคุณปลดกระดุมเสื้อหญิงสาวออกทีละเม็ดก่อนจะถูกนันทิชาเอ่ยปากขอร้อง

“อย่าค่ะ”

“ทำไม ผมรักคุณจะตายอยู่แล้วนะทิชา หรือว่าคุณไม่รู้สึกอะไรกับผม” ชายหนุ่มถอนจูบแล้วถามด้วยแววตาเรียกร้อง

“ทิชาไม่ได้รักคุณ”

“ผมจะทำให้คุณรักผมเอง” แทนคุณประกบจูบนั้นอย่างดูดดื่ม ก่อนที่ร่างของนันทิชาจะพยายามดิ้นออกเป็นครั้งที่สอง

“ทำไมคุณถึงเอาแต่ใจตัวเองนักนะคุณแทน” หญิงสาวพูดพลางมีน้ำตาคลอ ชายหนุ่มตัดสินใจอุ้มเธอมานอนลงบนเตียงแล้วนอนกอดเฉยๆ โดยไม่ละเมิดคำขอร้องของหญิงสาว

“เพราะผมรักคุณทิชา ต่อไปนี้อย่าผลักไสผมไปไหนอีก คุณไม่รักผมไม่เป็นไร เพราะอย่างไรเสียผมจะไม่ให้ผู้ชายหน้าไหนได้เข้าใกล้คุณ” คำพูดของชายหนุ่มทำเอาหญิงสาวรู้สึกหัวใจเบาหวิว จนถึงกับต้องกลืนน้ำลาย ก่อนจะเหลือบมองชายหนุ่ม เจ้านายที่อยู่สูงสุดเอื้อม ฐานะหน้าตาสูงส่งเกินกว่าเธอจะคู่ควร ดังนั้นตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอไม่เคยแม้แต่จะคิดกับเขาเป็นอย่างอื่น เพราะรู้ว่าตัวเองต่ำต้อยเพียงใด หญิงสาวเลื่อนสายตามองแขนที่กำลังกอดเธอไว้ เป็นแขนของผู้ชายที่ไม่เคยผ่านการทำงานอย่างหนักมาก่อน ผิวขาวเนียนละเอียดกว่าผู้หญิงบางคน เขาเกิดมาบนกองเงินกองทองต่างจากเธอเกิดมาด้วยความไม่พร้อมแตกต่างกันตั้งแต่แรกเกิด แม้จะใส่เสื้อตัวเดิมแต่กลิ่นน้ำหอมราคาแพงยังคงส่งกลิ่นอ่อนๆ ออกมาเป็นระยะเหมือนดังเช่นวันแรกๆ ที่ได้พบหน้ากัน ผู้ชายสูงส่งไว้ตัวเหนือกว่าผู้ใดในวันนั้น เข้ามาสารภาพรักกับหญิงสาวสามัญไร้ความสมบูรณ์แบบอย่างเธอ ยิ่งย้อนภาพกลับไปหญิงสาวต้องกลืนน้ำลายอีกเป็นรอบที่สอง ความง่วงที่เข้ามาอันตรธานหายไปในพริบตา

“คุณคิดอะไรทิชา” ชายหนุ่มพูดเบาๆ เพราะเห็นหน้าของหญิงสาวเริ่มซีดเป็นไก่ต้ม

“เปล่าค่ะ แต่ทิชาหายใจไม่ออก คุณแทนเอาแขนออกไปได้ไหมคะ”

“ไม่ คุณรู้ไหมทิชา คุณปล่อยให้ผมเมาอยู่ได้กี่วัน” หญิงสาวเงียบไม่ตอบคำถาม หัวใจเริ่มเต้นผิดจังหวะ นันทิชาปิดปากสนิทไม่ตอบโต้ ปล่อยให้ชายหนุ่มกอดรัดตามอำเภอใจ

“คุณคงไม่รู้ว่าตลอดเวลาผมทรมานใจแค่ไหน ที่พยายามห้ามใจไม่ให้รักคุณ”

“คุณแทน” นันทิชาอุทานขึ้น เธอไม่คิดว่าคำพูดนี้จะออกจากปากคนอย่างแทนคุณ

“คุณไม่ต้องพูดอะไร ผมรู้ว่าคุณเองไม่ได้รู้สึกอะไรกับผม แต่ผมจะทำให้คุณรักผมให้ได้” นันทิชาหัวใจเต้นละทึกจนควบคุมตัวเองไม่ได้ คำพูดหวานทำให้หญิงสาวรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาที่ใบหน้า

“เห็นไหม แค่นี้คุณก็หน้าแดงแล้ว” แทนคุณมองนันทิชาแล้วยิ้มออกมาอย่างภูมิใจ

“ปล่อยได้แล้วค่ะ คุณพูดบ้าอะไร ทิชาอึดอัด” นันทิชาพยายามสะบัดตัวออก หากแต่กำลังของเขามีมากกว่าไม่สามารถสลัดวงแขนออกไปได้

“บ้านไม่ได้ปิด ประตูห้องไม่ได้ลงกลอน พวกฉันก็เดินเข้ามาได้อยู่แล้วหรือเปล่า นายควรจะทำอะไรให้มิดชิดมากกว่านี้นะแทน”

“คุณทีคะ ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ ภาพที่ทุกคนเห็นไม่ได้เป็นอย่างที่ทุกคนคิดนะคะ พวกเราไม่ได้...” นันทิชาพยายามอธิบายความจริง หากแต่แทนคุณเอื้อมมือไปปิดปากหญิงสาวไว้ มีเพียงเสียงอู้อี้ดังลอดออกมา

“แล้วมีธุระอะไร ถึงได้หอบกันมาถึงที่นี่” แทนคุณหันไปถามทีภพด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“แค่เป็นห่วงกลัวว่าจะเคลียร์กันไม่ลงตัว พวกเราเลยตามมาดู แต่เท่าที่เห็นก็น่าจะลงตัวอยู่” ทีภพพูดพลางขยิบตาให้แทนคุณ นันทิชาปัดมือชายหนุ่มออกจากปากตัวเอง ก่อนจะหันมาส่งค้อนให้ แล้วลุกเดินออกจากห้องไป ม่านฟ้าเดินตามหลังนันทิชามาติดๆ เช่นเดียวกัน ด้วยสีหน้าที่พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ตลอดเวลา

“ทิชาหยุดก่อน” เสียงเรียกของม่านฟ้าทำให้นันทิชาหยุดเดิน แล้วหันกลับไปหา

“ม่านดีใจนะ ที่ทิชาให้อภัยแทนได้” ม่านฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงอันสั่นเทา

“ทิชากับคุณแทนเราไม่ได้มีอะไร...”

“ไม่ต้องอธิบายอะไรให้ม่านฟังหรอกทิชา เลิกห่วงความรู้สึกม่านกันได้แล้ว ที่ผ่านมาทุกคนมัวแต่ห่วงความรู้สึกม่าน ม่านเองก็เห็นแก่ตัวห่วงแต่ความรู้สึกตัวเองมาตลอด ม่านเห็นแก่ตัวมาพอแล้ว ฟังนะทิชา แทนไม่เคยรักม่าน ม่านอยากให้ทุกคนเป็นอิสระจากความรู้สึกผิด แล้วทำตามหัวใจของตัวเอง ทิชาไม่รักแทนตอนนี้ไม่เป็นไร แต่ม่านเชื่อว่าคนอย่างแทนจะทำให้ทิชารักได้ไม่ยากหรอก” ม่านฟ้าเดินเข้ามากุมมือหญิงสาวพลางส่งรอยยิ้มให้อย่างจริงใจ