ลิขิตรัก ในกรงแค้น นิยาย บท 19

เสียงหัวเราะและเสียงคนคุยกันดังออกมาจากบ้านหลังเก่าเป็นระยะ นันทิชารีบปรี่เข้าไปหาบิดา แต่พบลุงทิศที่อยู่ข้างบ้านของตน นั่งคุยกับพ่ออย่างสนุกถูกคอเหมือนเช่นตอนเธอเด็กๆ

“อ้าวมาแล้วหรือ” ลุงทิศกล่าวทัก หญิงสาวยืนหอบ เพราะยังเหนื่อยจากการรีบวิ่งเข้ามา ยกมือไว้เคารพ

“งั้นฉันไปก่อนนะ ลูกสาวมาแล้วคงมีเรื่องคุยกันมาก” เพื่อนบ้านรู้มารยาท จึงเปิดโอกาสให้สองพ่อลูกได้อยู่ตามลำพัง ลุงทิศลุกขึ้นเดินเข้ามายิ้มให้นันทิชาก่อนจะยกมือขึ้นลูบศีรษะเธอหนึ่งครั้ง แล้วเดินจากไป

“ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นหรอกลูก ลุงทิศไปเยี่ยมพ่อก่อนพ่อออกไม่กี่วัน พ่อเลยวานให้เขาไปรับ ไม่อยากรบกวนลูก”

“อย่างนั้นหรือคะแล้วเรื่องอาหาร...กับบ้านเรา...” นันทิชาพูดพร้อมเดินเข้ามาสำรวจภายในตัวบ้าน พบว่าทุกอย่างถูกทำความสะอาดเรียบร้อยหมดจดแล้ว หญิงสาวทำหน้าแปลกใจ กำลังจะหันไปถามบิดา

“พ่อทำเองล่ะ” ชายสูงอายุเอ่ยขึ้น พร้อมกับส่งรอยยิ้มอบอุ่นนั้นมายังหญิงสาว

“แล้วอาหารล่ะคะ พ่อไม่มีเงิน” หญิงสาวเดินเข้ามาหานายดิน ด้วยความกังวลใจ

“ก็ที่ลูกเอาฝากไว้ในเรือนจำนั่นแหละ พ่อก็พอมีติดตัวเล็กน้อย แล้ววันนี้ทำงานเหนื่อยไหมลูก”

ชายสูงอายุเปลี่ยนหัวข้อสนทนา พร้อมยื่นมือเข้ามาจับสองมือเล็กของหญิงสาว พร้อมเผยรอยยิ้มเกือบยี่สิบปีในเรือนจำ เป็นความทรมานที่มิอาจลืม วันนี้เป็นวันที่เขาเองรอคอยแม้ว่าความฝันของเขาจะไม่มีภรรยาแล้วในตอนนี้ก็ตาม แต่สิ่งที่มีค่าที่ยังเหลืออยู่นั่นคือ “นันทิชา” ลูกสาวเพียงคนเดียวของเขา หญิงสาวโผเข้ากอดผู้เป็นบิดาเธอร้องไห้สะอื้นภายใต้อ้อมกอดนั้น ตั้งแต่บิดาถูกกักกันเธอเองไม่เคยได้รับกอดนั้นอีก เวลานี้หญิงสาวอยากซึมซับกอดอบอุ่นนั้นซึ่งเธอโหยหามาทั้งชีวิต

“ไม่เหนื่อยหรอกค่ะทิชาชินแล้ว พรุ่งนี้ทิชาจะย้ายมาอยู่กับพ่อ พรุ่งนี้วันเสาร์ไม่มีเรียนข้าวของที่หอพักก็ไม่มีอะไร มีแค่เสื้อผ้าและของใช้เล็กน้อยทิชาจะมาอยู่กับพ่อนะคะ”

เธอสาธยายพร้อมทั้งยังคงอยู่ในอ้อมกอดนั้นครู่หนึ่ง ก่อนที่นันทิชาจะค่อยๆ ปล่อยตัวจากอ้อมอกนั้นแล้วย่างเท้าเดินออกมารับลมที่หน้าต่าง ลมพัดเข้ามาปะทะร่างบาง ทำให้สาวน้อยรู้สึกเย็นสบาย ผมยาวสยายปลิวเบาๆ ด้วยแรงปะทะของลม ภาพความจำวัยเด็กลอยเข้ามาในสมองอีกครั้ง บ้านหลังนี้เป็นบ้านที่เต็มไปด้วยร่องรอยแห่งความรักของครอบครัวเธอ นับจากนี้เธอจะไม่ยอมปล่อยให้ความสุขนั้นหายไปอีก

“ผมขอโทษที่ไม่ได้รับสายคุณ พอดีช่วงนี้ผมยุ่งมาก”

เป็นคำขอโทษที่หาความจริงใจไม่เจอ เสมือนตอบแค่ให้ผ่านพ้นไปเท่านั้น แทนคุณเดินเข้ามารินเหล้ายกขึ้นดื่มหวังใช้แอลกอฮอล์บรรเทาความทุกข์ใจลงได้บ้าง ไอ้โรคบ้านี้ก็ไม่เคยหายขาดไปเสียที นึกจะกำเริบก็กำเริบขึ้นมาดื้อๆ ความรู้สึกอ้างว้างในบ้านหลังใหญ่นั้น มันหนาวเหน็บจนไม่อาจทนฝืนนอนหลับลงได้ ก่อนหญิงสาวลุกขึ้นจากเตียงเดินเข้ามากอดเอว พลางซบหน้าลงบนหลังเขาอย่างเบา แทนคุณขมวดคิ้วก่อนจะค่อยๆ แกะมือเธอออก

“คุณเป็นอะไรหรือเปล่า” เป็นน้ำเสียงนุ่มนวลแต่แฝงไปด้วยความต้องการบางอย่าง แทนคุณเลื่อนสายตามองเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า เขาดูออกว่าเธอตั้งใจใช้เรือนร่างอันสวยงามนั้นเพื่อดึงเขาไว้ที่คอนโดฯ ในคืนนี้

“คืนนี้คุณจะค้างที่นี่ใช่ไหมคะ จีนขอค้างด้วยได้ไหม” รอยยิ้มของหล่อนช่างเย้ายวนหยาดเยิ้ม

“ได้สิ” ชายหนุ่มวางแก้วเหล้าลงพร้อมยกตัวหญิงสาว ค่อยๆ เดินไปจบที่เตียงนอนนั้น วันนี้เขาไม่ต้องใช้ยานอนหลับแบบที่คิด เพราะจีนราช่วยชายหนุ่มให้นอนหลับสบายได้ง่ายขึ้น