ลูกเขยมังกร นิยาย บท 133

บทที่ 133 คุณเชื่อไหม

“ไสหัวไป!”

เฉินเฟิงตอบกลับโจวเซ่าฟึงด้วยเสียงตะโกนอย่างโมโห

พอเห็นว่าเฉินเฟิงไม่คิดจะให้หน้าตัวเองโจวเซ่าฟึงก็ยอมหดคอให้สั้นลง แล้วผลักตู้จื่อเยว่ไปอยู่ตรงหน้าเฉินเฟิงอีกครั้ง

ทันใดนั้นตู้จื่อเยว่ก็ตะโกนเหมือนแมวที่ถูกโกนขนจนหมด “โจวเซ่าฟึง คุณมันไร้ประโยชน์! หรือว่าคุณจะยอมทนเห็นภรรยาของคุณต้องถูกไอ้สารเลวนี้ทำร้ายต่อหน้าต่อตา?!”

ใบหน้าของโจวเซ่าฟึงเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่รู้สึกผิด ทว่าในใจกลับแสยะยิ้มอยู่ เวลานี้นึกถึงเรื่องที่กูเป็นสามีมึงแล้วหรอ? ตอนนี้มึงพาไอ้พวกผู้ชายชั่วกลับบ้านแล้วทำเรื่องผิดกับกู ทำไมมึงถึงไม่บอกว่ากูเป็นผัวมึง?

“เพี้ยะ”

เฉินเฟิงแสยะยิ้มขึ้น แล้วจึงใช้ฝ่ามือฟาดใส่หน้าตู้จื่อเยว่ “ปึ่ง” ตัวของตู้จื่อเยว่พุ่งไปตามแรงฟาด แล้วไปชนกับรั้วลวดเหล็ก

และตอนที่ตัวเธอไปล้มลงบนพื้น ครึ่งหน้าของเธอดูบวมขึ้นมาทันที

นี่ยังถือว่าเฉินเฟิงออมมือแล้ว ถ้าเฉินเฟิงออกแรงทั้งหมดที่มี เกรงว่าหัวของตู้จื่อเยว่คงจะแตก!

พอเห็นว่าเฉินเฟิงทำนัยน์ตาที่นิ่งเฉยเหมือนน้ำนิ่งลึกแล้วเดินมาตรงหน้าตัวเอง สุดท้ายตู้จื่อเยว่ก็รู้สึกกลัว แล้วคุกเข่าลงบนพื้นพลางขอร้องขึ้น “พี่ใหญ่ อย่าทำร้ายฉันเลย ฉันผิดไปแล้ว......”

“เวลานี้รู้สึกผิดแล้วหรอ?!” เฉินทำสีหน้าที่หม่นหมอง ถ้าเมื่อกี้เขาช้าไปเพียงหนึ่งวินาที ตอนนี้เกรงว่าเสี้ยเมิ่งเหยาคงไปอยู่ในท้องของหมาป่าแล้ว ยังดีที่เขามาถึง หัวไหล่ของเสี้ยเมิ่งเหยาโดนกัดไปแล้วเนื้อหลุดไปหนึ่งชิ้นแล้ว ผู้หญิงอย่างตู้จื่อเยว่ ทำให้เขารู้สึกได้ถึงความโหดเหี้ยมและความเก่งกาจของผู้หญิง!

เขาไม่เข้าใจว่าพวกเธอเคียดแค้นอะไรกันแน่ ถึงได้ทำให้ตู้จื่อเยว่นึกถึงเรื่องที่จะโยนคนเป็นๆ คนหนึ่งไปให้หมาป่ากิน!

“พี่ใหญ่ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันแค่อยากจะล้อเล่นกับเสี้ยเมิ่งเหยาเท่านั้น” ตู้จื่อเยว่พูดด้วยความอ่อนโยน แต่ในใจกำลังคิดจะเอาเฉินเฟิงมาหั่นและสับเป็นชิ้นๆ จนใจจะขาด ทว่าเธอก็เข้าใจ เวลานี้ชีวิตของเธออยู่ในกำมือของเฉินเฟิงแล้ว ดังนั้นจึงไม่กล้าทำอะไรที่ลามปราม

ล้อเล่น!

นัยน์ตาของเฉินเฟิงลุกโชนเป็นไฟขึ้นอีก ฟันของเขากำลังทำให้เกิดเสียงดัง โยนคนเป็นๆ เข้าไปในเขตเลี้ยงหมาป่า กลับบอกว่าเป็นเพียงการล้อเล่นเท่านั้น!

เยี่ยมมาก! ยอดเยี่ยมมาก!

เฉินเฟิงกำมือเป็นหมัดแน่นๆ จากนั้นทั้งเรือนร่างของเธอเต็มไปด้วยความอาฆาต พวกคนที่อยู่ห่างเฉินเฟิงใกล้หน่อยๆ ต่างก็อดไม่ได้ที่จะสั่นงันงก

มันน่ากลัวจริงๆ!

และในเวลานี้ หยางไท่และตู้จื่อถึงก็ได้เดินตามมาด้วยกัน

หยางไท่เห็นตู้จื่อเยว่คุกเข่าอยู่ตรงหน้ากับตา ทว่าตอนนี้เขาไม่มีใจไปเป็นห่วงเป็นใยตู้จื่อเยว่ สิ่งที่เขาอยากรู้มากกว่าคือ ภรรยาของเฉินเฟิงเป็นยังไงไปแล้ว

นัยน์ตาของหยางไท่ดูกระวนกระวาย แล้วกำลังกวาดสายตามองไปรอบทิศ พอเห็นที่นั่งตรงที่ใกล้ๆ กำแพง ตอนที่เห็นเสี้ยเมิ่งเหยาสลบอยู่ ม่านตาของหยางไท่หดเล็กลงไม่หยุด ถึงแม้เสี้ยเมิ่งเหยาไม่ได้ตาย ทว่าดูท่าทางของเธอ ดูบาดเจ็บไปไม่น้อย

จบแล้ว!

ในใจของหยางไท่ ตอนนี้มีความคิดเพียงอย่างเดียว คฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลงในวันนี้ เกรงว่าจะเจอแผ่นดินไหวที่ไม่เคยเกิดขึ้นในประวัติศาสตร์มาก่อน!

เผชิญตู้จื่อเยว่ได้สบตากับนัยน์ตาที่นิ่งเฉยของเฉินเฟิง จึงได้หดคอให้สั้นลง แค่นึกถึงตู้จื่อถึงอยู่เคียงข้างเธอ เธอไม่จำเป็นต้องกลัวอะไร จึงได้พูดขึ้นด้วยความกล้าหาญและทระนงตัว “ไอ้คนชั้นต่ำคนนี้ เธอไม่รู้จักอับอาย ไม่เพียงแต่มายั่วเผาฉัน แล้วยังให้ผัวฉันให้เงินมันหนึ่งแสนต่อเดือน ให้ค่าเลี้ยงดูมัน จะไม่ให้ฉันสั่งสอนมันหน่อยได้ยังไง?!”

เฉินเฟิงพยักหน้า แล้วสายตากวาดไปยังตู้จื่อถึง “นายเชื่อหรอ?”

ตู้จื่อถึงทำสายตาที่สงสัยขึ้นมาเล็กน้อย ตู้จื่อเยว่ไม่รู้ฐานะของเฉินเฟิง แต่เขารู้ และก็ยังเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่สุดของคฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลง แค่หุ้น 39% ของเขา ก็สามารถอธิบายได้ว่าแค่ร่างกายของเฉินเฟิงก็มีมูลค่าอย่างน้อยห้าพันล้านแล้ว อีกอย่างเขายังมีทรัพย์สินอย่างอื่นอีก รวมๆ พันก็คงจะหลายหมื่นล้านแน่นอน เขามีฐานะเป็นแบบนี้ ภรรยาของเขาไม่มีทางไปยั่วผู้ชายคนอื่น เพราะว่าเงินหนึ่งแสนแน่นอน

ทว่าพอนึกถึงแบบนี้ แต่ในตอนนี้ เขากลับไม่สามารถพูดอะไรออกมาเลย เขาต้องยืนอยู่ฝ่ายเดียวกันกับตู้จื่อเยว่ จะมีเหตุผลอะไรที่ไม่เข้าข้างตู้จื่อเยว่

“คุณชายเฉิน ฉันไม่เข้าใจนิสัยความเป็นคนของคุณผู้หญิงเฉินหรอกนะ ทว่าฉันคืเว่า ไหนๆ น้องสาวของฉันพูดแบบนี้ คิดว่าก็ไม่มีเป้าหมายอื่นอะไร อาจจะเป็นเพราะคุณผู้หญิงเฉินมีนิสัยเสียแบบนี้จริง” ตู้จื่อถึงพูดขึ้นด้วยเสียงเรียบเฉย คำๆ นี้ของเขาถึงแม้จะฟังไม่ออกว่ามีอะไรที่แตกต่าง ทว่าคนที่มีสมอง ก็คงจะฟังออกว่าเขากำลังแน่ใจในคำพูดของตู้จื่อเยว่

“อืม ฉันเข้าใจแล้ว” เฉินเฟิงพยักหน้า

ฉันเข้าใจแล้ว? ตู้จื่อถึงจับต้องไม่ถูก ฉันเข้าใจแล้วหมายความว่าอะไร?

ความเป็นจริงแล้ว สถานการณ์ในตอนนี้ มีเพียงหยางไท่เข้านั้นที่มีความคิดในใจ เฉินเฟิงกำลังจะเอาคืน!

เขาอยากจะให้สองพี่น้องตู้จื่อถึงและตู้จื่อเยว่ ตายอย่างเข้าใจทุกอย่างอย่างแจ่มแจ้ง! และในขณะเดียวกัน เขาก็ให้เหตุผลที่ตัวเองจำเป็นต้องฆ่า ตู้จื่อถึงและน้องสาวของเขา!

ตู้จื่อถึงและตู้จื่อเยว่ สองพี่น้องนี้ช่างน่าสงสาร ตอนนี้พวกเขายังคงมีความสุขอยู่ และไม่รู้ตัวอะไรเลย

หยางไท่ถอนหายใจออกมา เวลานี้ เขาจะไม่คิดยื่นมือไปช่วยตู้จื่อถึงอีกต่อไป เขากลัวถ้าเขายื่นมือไปช่วย แม้กระทั่งตัวเองยังต้องซวยไปด้วย