ลูกเขยมังกร นิยาย บท 46
บทที่ 45 คุณจะทำอะไรกับฉันได้บ้าง
“อะแฮ่ม เพื่อน จำผิดคนแล้ว” เฉินเฟิงกระแอมเล็กน้อย เขาพบว่าชายหนุ่มรูปหล่อคนนี้ค่อนข้างงี่เง่า หลังจากที่คุกเข่าอยู่นานแล้วเขาก็ยังไม่รู้สักทีว่าเขาเป็นผู้ชาย
หลังจากที่ได้ยินเสียงเฉินเฟิง ชายหนุ่มผู้หล่อเหลาก็รู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติและการแสดงออกของเขาและสีหน้าก็เปลี่ยนไปอย่างมาก “คุณเป็นใคร?!”
“ฉันเป็นเพื่อนของเฟยหรง” เฉินเฟิงพูดตามความเป็นจริง
“โกหก! เฟยหรงเธอไม่เคยมีเพื่อนเป็นผู้ชายเลยที่นี่ คุณเป็นใครกันแน่?!” ชายหนุ่มที่หล่อเหลาโยนดอกกุหลาบลงบนพื้นและถามอย่างเหี้ยมโหด
เฉินเฟิงกล่าวอย่างหมดหนทาง “ฉันเป็นเพื่อนของเฟยหรงจริงๆ”
“ฉันไม่เชื่อ! ให้ฉันเข้าไป ฉันจะเข้าไปถามเฟยหรง” ในขณะที่ชายหนุ่มรูปหล่อพูดเขายื่นมือออกมาและเตรียมที่จะเฉินเฟิงออกไป
“ไม่ได้ ตอนนี้คุณเข้าไปไม่ได้” เฉินเฟิง ขมวดคิ้ว และหยุดอยู่ตรงหน้าชายหนุ่มสุดหล่อ แม้ว่าที่นี่จะเป็นบ้านของ เฟยหรงแต่ เสี้ยเมิ่งเหยากำลังอาบน้ำอยู่ เขาจะให้ผู้ชายคนอื่นเข้าไปแบบสุ่มสี่สุ่มห้าได้อย่างไร
“คุณเป็นบ้าอะไร ทำไมคุณไม่ปล่อยให้ฉันเข้าไป ฉันเป็นคู่หมั้นของเฟยหรง!” ชายหนุ่มที่หล่อเหลาโกรธเกรี้ยว เขาชูหมัดขึ้นไปในขณะที่เขาพูดเตรียมจะต่อยเฉินเฟิง
แต่ก่อนที่มือของเขาจะไปถึงใบหน้าของเฉินเฟิง ข้อมือของเขาก็ถูกมือใหญ่ของเฉินเฟิงมัดไว้แน่น
“ฉันจะพูดครั้งสุดท้าย ตอนนี้คุณเข้าไปไม่ได้!” น้ำเสียงของเฉินเฟิงเย็นชาเล็กน้อย ท้ายที่สุดนี่คือบ้านของ สวีเฟยหรงตอนนี้เขาอยู่ใต้รั้วของเธอ เขาไม่สามารถทำอะไรตามใจชอบได้ ถ้าหากเป็นก่อนหน้านี้นั้นชายหนุ่มรูปหล่อคนนี้จะนอนอยู่บนพื้นไปนานแล้ว
“ไอเย็*แม่ ปล่อย!”
ชายหนุ่มที่หล่อเหลาหน้าแดงและเขาพบว่าชายรูปร่างผอมบางตรงหน้าเขานั้นมีพลังกำลังไม่น้อยเลยทีเดียว เขารู้สึกว่าข้อมือของเขาดูเหมือนจะถูกยึดไว้ด้วยคีมเหล็กไม่สามารถสะบัดออกไปได้เลย
เฉินเฟิงยิ้มอย่างเย็นชาเขากำข้อมือแน่นขึ้นเล็กน้อย
“อ๊าก เจ็บ เจ็บ!”
ชายหนุ่มที่หล่อเหลาร้องอย่างน่าสังเวช เขาคุกเข่าลงบนพื้นและเจ็บจบน้ำตาไหลออกมา เขารู้สึกถึงการกดกระดูกจากกำลังของเฉินเฟิง
“ยังจะเข้าไปอีกไหม?” เฉินเฟิงกล่าวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น
“ไม่เข้าแล้ว รีบปล่อยสิวะ!” ความเจ็บปวดที่เหมือนกับกระดูกจะหักทำให้ใบหน้าของชายหนุ่มรูปหล่อบิดเบี้ยวเล็กน้อย
“หึ” เฉินเฟิงตะคอกอย่างไม่แยแสและปล่อยข้อมือ
“ไอ้เวรเอ้ย!”
หลังจากที่เฉินเฟิงปล่อยแล้ว ชายหนุ่มผู้หล่อเหลาไม่รู้ว่าอะไรควรทำหรือไม่ควร เขาจึงยกกระถางดอกไม้ตรงประตูแล้วกระแทกลงบนหัวของเฉินเฟิง
ครั้งนี้เฉินเฟิงไม่สุภาพกับเขา เขาตบชายหนุ่มรูปงามด้วยแบ็คแฮนด์ ชายหนุ่มที่หล่อเหลาตัวปลิวไปจนกระแทกพื้นฟันและเลือดปรากฏในอากาศ
“เฉินเฟิง คุณกำลังทำอะไร?” สวีเฟยหรงค่อยๆเดินออกมา
เฉินเฟิงมองไปที่สวีเฟยหรงอย่างเย็นชา เขาพบว่าผู้หญิงคนนี้เสแสร้งเก่งเกินไป เธอรู้ดีว่าชายหนุ่มรูปงามคนนี้มาแต่กลับยืนอยู่ข้างๆมองการแสดงนี้ต่อไป เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังยืมมือเขาจัดการชายหนุ่มผู้นี้
เฉินเฟิงหันไปมองเสิ่นจุนเหวินและพูดด้วยความขุ่นเคือง “ดูแลความสะอาดในปากบ้าง เรื่องระหว่างพวกคุณไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับฉัน”
“ไม่เกี่ยวเหรอ?! ไอ้เวร นอนกับผู้หญิงของฉัน มีหน้ามาพูดว่าไม่เกี่ยว!” สายตาของเสิ่นจุนเหวินนั้นเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองหาก เฉินเฟิงไม่ปรากฏตัว สวีเฟยหรงจะต้องชอบเขาอย่างแน่นอน
อารมณ์ของเฉินเฟิงนั้นกรุ่นมาก ความรู้สึกของความไม่ยุติธรรมนี้มันไม่สบายใจจริงๆ ถ้าเขานอนกับ สวีเฟยหรงจริงๆก็ไม่มีอะไรจะพูดจะเถียง แต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยสัมผัสกับผู้หญิงบ้าคนนี้ เขาและเสิ่นจุนเหวินกำลังโดนสวีเฟยหรงปั่นประสาท!
สำหรับคำอธิบายที่มีต่อเสิ่นจุนเหวินไม่ใช่ว่าเฉินเฟิงไม่อยากกล่าวแต่นี่มันหยามเกินไป!
เสิ่นจุนเหวินไม่มีคุณสมบัติที่จะปล่อยให้เฉินเฟิงนั้นก้มหน้ายอมรับ
“โอเค ฉันนอนกับผู้หญิงของคุณ แล้วยังไงจะทำอะไรฉันได้!” เฉินเฟิงขี้เกียจเกินกว่าจะเถียงและยอมรับด้วยความเย่อหยิ่งเขาต้องการดูว่า เสิ่นจุนเหวินจะมีปฏิกิริยาอย่างไร
“โอเค ดี ไอ้เวรนี่กล้ามาก!” เสิ่นจุนเหวินตัวสั่นด้วยความโกรธ สวีเฟยหรงนั้นอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ ไอ้คนไร้ค่านี่กล้ายอมรับออกไปเหรอ? เขาไม่เห็นเหรอว่า เสิ่นจุนเหวินไม่ใช่คนธรรมดา? เขาไม่กลัวการแก้แค้นของ เสิ่นจุนเหวินหรือ?
สวีเฟยหรงรู้สึกไม่เชื่ออย่างมาก เป็นเวลานานแล้วที่ภาพของเฉินเฟิงในสายตาของเธอนั้นเป็นคนที่ขี้อายไม่ค่อยกล้าและหวาดกลัว ทำไมจู่ๆเขาถึงได้กลายเป็นคนที่ไม่เกรงกลัวอะไรเลย? เขามีความมั่นใจมาจากไหนหรือว่าแค่อยากแสดงออกต่อหน้าเขาและไม่อยากโดนดูหมิ่น?
“ยังไม่รีบไสหัวออกไปอีก? หรือว่าอยากจะพักค้างคืนที่นี่ด้วย?” เฉินเฟิงกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เขาไม่ได้คิดอะไรมากมายเท่าสวีเฟยหรง เขาแค่คิดว่าเสี้ยเมิ่งเหยาควรจะอาบน้ำเสร็จได้แล้ว
เมื่อเขาได้ยินคำว่า ‘ค้างคืน’ สายตาของเสิ่นจุนเหวินก็เดือดพล่านด้วยความโกรธ เขานึกไม่ถึงว่าหลังจากที่เขาจากไปผู้หญิงที่เขาชอบมานานกว่าสิบปีจะถูกกดขี่โดยเฉินเฟิง วิธีการเล่นกับคนป่าเถื่อนความอัปยศอดสูแบบนั้นทำให้ เสิ่นจุนเหวินอยากจะอาเจียนเป็นเลือด
อย่างไรก็ตามเขายังไม่มีอะไรที่อยากจะวุ่นวายกับเฉินเฟิง
“ไอ้เวรนี่แล้วก็สวีเฟยหรงคนชั่ว คอยดูเถอะ ฉันจะทำให้พวกคุณได้รู้ว่าอะไรคือความเป็นความตาย!” สายตาของเสิ่นจุนเหวินเต็มไปด้วยความพอไม่ใจ หลังจากพูดคำพูดที่รุนแรงเขาก็จากไปโดยไม่หันกลับมามอง
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
คือรำคาญพระเอกแนวนี้มากมีเงินรวยแต่ทำตัวติดดินให้คนดูถูกตัวเอง ดูถูกตัวเองก็ไม่เท่าไรเมียตัวเองต้องมาทนโดนดูถูกไปด้วยเพื่อ..ตระกระความคิดนี้มันยังไง ไม่ต้องอวดรวยก็ได้ แค่รู้จักปรับลุคตัวเอง ให้ไม่ดูติดดินเกินไปจนคนอื่นดูถูกแค่นี้ก็ยากเกินไปรึไง ไม่รำคาญพวกโง่วิ่งมาหาเรื่อง ก็ควรนึกถึกว่าพวกโง่จะหาเรื่องเมียตัวเองด้วยสิ...
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...