ลูกเขยมังกร นิยาย บท 47

บทที่ 46 ประมูล

สวีเฟยหรงขมวดคิ้ว ในที่สุดเสิ่นจุนเหวินก็เกลียดเธอแล้ว เมื่อนึกถึงบุคคลที่คอยสนับสนุนเสิ่นจุนเหวินแล้วจู่ๆเธอก็รู้สึกปวดหัว

ทันใดนั้น สวีเฟยหรงก็หันหน้ามองไปที่ เฉินเฟิง ในความคาดหวังของเธอ ท่าทางที่แสดงออกของเฉินเฟิงในตอนนี้นั้นน่าจะตื่นตระหนกที่ทำให้เสิ่นจุนเหวินชายเศรษฐีผู้ร่ำรวยไม่พอใจ

แต่การแสดงของเฉินเฟิงนั้นเหนือความคาดหมายของเธออีกแล้ว

เขาเดินเข้าไปในวิลล่าโดยไม่ได้มองเธอเลย

สวีเฟยหรงตกตะลึงเขายังคงแสดงละครต่อหรือ? เขาจะไม่ขอความช่วยเหลือเหรอ?

เฉินเฟิงไม่รู้ความคิดของสวีเฟยหรงในตอนนี้ ถ้าเขารู้เขาคงพูดอะไรที่ไร้สาระเสิ่นจุนเหวินเพียงคนเดียวกล้าที่จะตอบโต้เขา พื้นที่หนึ่งในสามของเมืองชางโจว เฉินเฟิงไม่มีอะไรต้องกลัวแล้ว

แม้ว่า สวีเฟยหรงจะทำให้ เฉินเฟิงรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่ใช่คนขี้งกอะไร อย่างไรก็ตามตอนนี้เขาและ เสี้ยเมิ่งเหยาอาศัยอยู่ในบ้านของสวีเฟยหรง การช่วย สวีเฟยหรงจัดการกับ เสิ่นจุนเหวินในครั้งนี้ถือเป็นค่าตอบแทน

ด้วยเพราะเหตุนี้ เฉินเฟิงและ เสี้ยเมิ่งเหยาจึงอยู่ที่บ้านของสวีเฟยหรงเป็นเวลาสองวัน ในช่วงนี้หลินหลันได้โทรหาเสี้ยเมิ่งเหยาอยู่หลายสิบครั้ง หากไม่ได้ขอให้เสี้ยเมิ่งเหยากลับบ้านไม่งั้นก็คงให้เสี้ยเมิ่งเหยาตัดความสัมพันธ์แม่ลูก แต่ในครั้งนี้เสี้ยเมิ่งเหยาตั้งใจที่จะยืนหยัดอยู่ข้างเฉินเฟิง

หากว่าหลินหลันไม่ขอโทษเฉินเฟิง เธอก็จะไม่กลับไปอย่างแน่นอน

อารมณ์ของหลินหลันรุนแรงขึ้นโทรศัพท์มือถือพังไปบางส่วน

“หลินหลัน เมื่อไหร่เสี้ยเมิ่งเหยาจะกลับมา?”

ในห้องรับแขก ซุนกุ้ยฟางถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์

หลังจากเฉินเฟิงและเสี้ยเมิ่งเหยาออกไป ซุนกุ้ยฟางก็พาหลินต้าจูนไปครอบครองห้องนอนของเฉินเฟิงและ เสี้ยเมิ่งเหยา อยู่อย่างสุขสบายเป็นเวลาสองวัน อันที่จริง หลินหลันรู้ดีว่า ซุนกุ้ยฟางกำลังเฝ้าดูเธอเพราะกลัวว่าเธอจะหนีไป

“พี่สะใภ้ เมิ่งเหยาเธอ...จะกลับมาในอีกไม่กี่วัน” หลินหลันตอบ

“หลินหลัน เธอคิดว่าฉันหูหนวกหรือยังไง?” ซุนกุ้ยฟางกล่าวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “อย่าคิดว่าฉันไม่ได้ยินว่าไอ้นังตัวดีนั่นพูดอะไรทางโทรศัพท์”

“พี่สะใภ้ ฉัน...” สีหน้าของหลินหลันเปลี่ยนไปทันที

“ฉันไม่สนใจว่าคุณจะใช้วิธีใด แต่คุณต้องให้นังตัวดีนั่นกลับบ้านภายในสามวัน หลังจากสามวันฉันไม่เห็นใครกลับมาและไม่ได้รับเงิน500,000 หึหึ สิ่งที่แย่ๆที่คุณทำไว้กับหวังเมิ่งหลงฉันจะแฉเรื่องอื้อฉาวผ่านโซเชียล!” ซุนกุ้ยฟางขู่ด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

ใบหน้าของหลินหลันซีดลงทันทีราวกับว่าเลือดได้หายไปจากใบหน้าเธอ หากสิ่งที่เธอและหวังเมิ่งหลงทำถูกโพสต์ลงอินเทอร์เน็ตจะมีเพียงชะตากรรมเดียวที่รอเธออยู่คือความพังพินาศ!

“หลินหลัน ฉันจะบอกคุณไว้ คุณเองก็เป็นแค่ขยะ ก่อนหน้านี้นังตัวดีลูกสาวของคุณเคยเชื่อฟังคุณมากแต่ในตอนนี้เพื่อคนที่ขี้ขลาดคนหนึ่งแม้แต่คุณที่เป็นแม่ก็ไม่ต้องการแล้ว มีแม่ที่เป็นแบบคุณดูแล้วล้มเหลวจริงๆ” ซุนกุ้ยฟางโค้งงอริมฝีปาก เดิมทีเสี้ยเมิ่งเหยานั้นเชื่อฟังในคำพูดของหลินหลันมาโดยตลอด ในตอนนั้นเธอเองก็อิจฉาหลินหลันที่ได้ให้กำเนิดลูกสาวที่เชื่อฟัง แต่ในพริบตา เสี้ยเมิ่งเหยาก็วิ่งตามไอ้ขยะนั่นไปโดยไม่คิดจะกลับมา

“พี่สะใภ้ คุณพูดก็ถูก ฉันเองก็เป็นแค่ขยะ”

หลินหลันก้มหน้าลงและกัดฟัน ภายในใจนั้นกลับรู้สึกเกลียดชังเฉินเฟิงทั้งหมดต้องโทษเฉินเฟิง!

ถ้าไม่ใช่เพราะการชักจูงของเฉินเฟิง ด้วยนิสัยของเสี้ยเมิ่งเหยาที่เป็นเด็กดี เธอจะไม่มีวันปฏิเสธที่จะไม่ฟังเธอ

“นี่...คือพนันอย่างไร?”

“ง่ายมาก หลังจากที่คุณป่าวประกาศว่าเฉินเฟิงไอ้ขยะนั่นไม่ได้เป็นลูกเขยคุณแล้วคุณก็จัดการประมูลเลย”

“ประมูล? ประมูลอะไร?” หลินหลันสับสน

“ประมูลลูกสาวคุณไง คุณเข้าใจ!” ซุนกุ้ยฟางยิ้มและกล่าว

หลินหลันตกตะลึง ซุนกุ้ยฟางมีความคิดที่ไม่ดีเช่นนี้ได้อย่างไร ประมูลหญิงสาวงั้นเหรอจะมีคนซื้อ? ถึงแม้ว่าเสี้ยเมิ่งเหยาจะสวยมาก และสถานะปัจจุบันของเธอไม่ใช่อย่างที่เคยเป็น แต่หลินหลันก็ไม่คิดว่าจะมีคนมาซื้อหญิงสาวประมูลหรอก

ดูเหมือนว่าหลินหลันกำลังคิดอะไรบางอย่าง ซุนกุ้ยฟางยิ้มและถาม “คุณกังวลว่าจะไม่มีใครสนใจเข้าร่วมสินะ?”

“แม้ว่าจะมีใครมาสนใจ เมิ่งเหยาเธอก็คงไม่กลับมา” หลินหลันยืนยันว่าเธอรู้จักนิสัยของลูกสาวเป็นอย่างดี ความบริสุทธิ์ยุติธรรมสำคัญกว่าสิ่งอื่นใด

“ถ้าคุณเต็มใจที่จะเสียสละตัวเอง เมิ่งเหยาจะมาแน่นอน” ซุนกุ้ยฟางยังคงกล่าวต่อ

“ฉัน..เสียสละตัวเอง?”

“ใช่ เมื่อเวลาประมูล คุณต้องเซ็นสัญญาที่เป็นประโยชน์ตามกฎหมายกับผู้ประมูล เมื่อผู้ประมูลจ่ายเงินลูกสาวของคุณจะต้องแสดงตัวเอาตัวเข้าแลกกับผู้ประมูล หากลูกสาวของคุณไม่มา คุณจะผิดสัญญา ผลที่ตามมาของการผิดสัญญานั้นคือการเข้าคุก!” ซุนกุ้ยฟางหรี่สายตาและกล่าว

“นี่ไม่ได้!” หลินหลันปฏิเสธโดยไม่ได้คิด หากว่าเสี้ยเมิ่งเหยาไม่มาถ้าเช่นนั้นเธอจะไม่ต้องติดคุกไปตลอดชีวิตหรือไง?