ลูกเขยมังกร นิยาย บท 662

บทที่ 662 ลาก่อนเฉินอิงไฉ

“นักกินอะไร? แบบฉันเขาเรียกว่ารู้จักใช้ชีวิต” เสี้ยเมิ่งเหยามองตามองบนใส่เฉินเฟิง

เฉินเฟิงเถียงไม่ขึ้น จากนั้นก็มองเห็นชายหลายคนสวมชุดแบรนด์เนมเดินเข้ามาในร้านอาหาร หนึ่งในคนเดินนำหน้าคนนั้นดูแล้วก็ค่อนข้างคุ้นตา

เฉินอิงไฉ ลูกพี่ลูกน้องของเขา

เฉินเฟิงหรี่ตาลงอย่างอดทนไม่ไหว เมื่อไม่นาน ลูกพี่ลูกน้องคนนี้เพิ่งโทรศัพท์หาเขา ตอนนั้นลูกพี่ลูกน้องของเขาคนนี้หลอกใช้แอนนี่ เพื่อลงทุนในเขตฝางซานยันเจียง สุดท้ายกลับถูกแอนนี่ล่วงรู้แผนการของเขา จึงได้ไล่เขาออกทันที

คิดไม่ถึงว่า วันนี้ที่ทะเลสาบตะวันตก ก็ยังจะได้เจอลูกพี่ลูกน้องคนนี้

ในขณะที่เฉินเฟิงมองเห็นเฉินอิงไฉ เฉินอิงไฉก็เห็นเฉินเฟิงกับเสี้ยเมิ่งเหยา

ความจริงแล้ว ไม่ว่าใครที่เดินเข้ามาในร้าน ต่างก็ต้องหันมามองโต๊ะที่ทั้งสองคนนั่งอย่างไม่ได้นัดหมาย

ทั้งหมดนี้ เป็นเพราะเสี้ยเมิ่งเหยา งดงามมีเสน่ห์มาก เธอไม่เพียงมีรูปร่างที่มีเสน่ห์กับใบหน้าที่งดงาม ท่าทีก็สง่าดูดีกว่าทุกคน ร่างกายดูเหมือนมีเวทมนตร์ที่มองไม่เห็น ไม่ว่าจะเดินไปถึงที่ไหนล้วนต่างก็ดึงดูดสายตาของผู้คนให้หันมามอง

อืม?

แว๊บแรกที่มองเห็นเสี้ยเมิ่งเหยา สายตาเฉินอิงไฉแวววาว ดวงตาที่เป็นประกาย เต็มไปด้วยความประหลาดใจและความปรารถนาที่ไม่อาจคาดเดาได้

จากนั้น เมื่อหลังจากที่เขาเห็นเฉินเฟิงที่นั่งอยู่ด้านข้างเสี้ยเมิ่งเหยา ความปรารถนาในดวงตากลายเป็นความสยดสยองทันที

ไม่ผิด คือความสยดสยอง

เพราะเมื่อวานบนเรือทะเลสาบตะวันตก เขามองเห็นภาพที่เฉินเฟิงฆ่าจิ่งเถิง

ไม่ต้องคิดก็รู้ ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ เขาเจอเฉินเฟิงอย่างไม่ได้ตั้งใจ จะทำให้มีความสยองแบบไหน?

เฉินอิงไฉเป็นเหมือนดั่งหุ่น ยืนอยู่ตรงนั้น อย่างไม่ขยับ

เฉินอิงไฉหยุดฝีเท้า เพื่อนหลายคนด้านหลังก็หยุดตาม ทำให้ประตูหน้าร้านถูกปิดกั้น

“คุณชายเฉิน ทำไมหรือ?” ด้านหลังเฉินอิงไฉ ไอ้หนุ่มสวมชุดอาร์มานี่คนหนึ่งถามขึ้นอย่างสงสัย แต่ก็ไม่ได้คำตอบ

เฉินอิงไฉเหมือนไม่ได้ยินคำถามของชายหนุ่ม ยืนนิ่งมองดูเฉินเฟิง ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ความรู้สึกนั้นเหมือนกลัวว่าเฉินเฟิง จะมาคิดบัญชีกับเขาในตอนนี้

และในขณะที่เฉินอิงไฉมองอยู่อย่างหวาดกลัว เฉินเฟิงก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไร กลับหลบสายตา ทำเป็นเหมือนเห็นเฉินอิงไฉเป็นอากาศ

เขาไม่จำเป็นต้องไปสนใจคนอย่างเฉินอิงไฉ หากไม่มีตระกูลเฉิน เฉินอิงไฉก็เป็นได้เพียงแค่แอ่งโคลนที่ไม่สามารถรองรับกำแพงได้

อึก

เมื่อเห็นเฉินเฟิงหลบสายตาไปแล้ว เฉินอิงไฉกลืนน้ำลายลงคอ หัวใจที่โล่งลงอย่างช้าๆ เหมือนคนที่เพิ่งถูกลากขึ้นมาจากน้ำ เหงื่อไหลดั่งฝน เสื้อด้านหลังเปียกชุ่มไปหมด

“เปลี่ยน...เปลี่ยนไปกินที่อื่น” เฉินอิงไฉรู้สึกเหมือนตัวเองเพิ่งรอดมาจากประตูความตาย พูดขึ้นอย่างหวัดกลัว แล้วก็หันตัวเดินออกไป

“อืม ผมจะปกป้องตัวเองให้ดี” มองดูสีหน้าเสี้ยเมิ่งเหยาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง เฉินเฟิงจึงพูดขึ้นอย่างจริงจัง

ภูเขาไท่เหิงเป็นหนึ่งในภูเขายันเจียง เดิมเรียกว่า “ภูเขาไท่เหิงแห่งแรก” และเรียกว่าภูเขาชิงเหลียงน้อย เนินโค้งเหมือนดั่งงูเหลือม ล้อมเมืองยันเจียงจากทิศตะวันตก ถูกขนานนามเป็น “มือขวาของหลวง”

หลังจากที่ก่อตั้งหวาเซี่ย ภูเขาซีเป็นเขตที่ตั้งของทหารมายาวนาน สำนักงานใหญ่ทางทหารและหน่วยงานพิเศษบางแห่งได้ตั้งสำนักงานอยู่ที่ภูเขาซี

ตอนนี้ เมื่อเวลาผ่านไป หน่วยงานหลายหน่วยงานได้ย้ายออกไปจากภูเขาซี แต่ภูเขาซีก็ยังคงเป็นสถานที่ของทหาร หน่วยงานพิเศษบางหน่วยงานยังคงตั้งอยู่ที่ภูเขาซี

อย่างเช่น สำนักงานใหญ่สหพันธ์บูโด ที่ลักลับที่สุดก็ตั้งอยู่ที่ภูเขาซี

นอกจากนี้แล้ว ยังมีเจ้าหน้าที่ของฝ่ายทหารบางส่วนก็อาศัยอยู่ที่นี่

ในฐานะลูกศิษย์ของเซียวกั่วจง ตอนที่เย่หนานเทียนยังหนุ่มไม่ได้เข้าร่วมสหพันธ์สงคราม แต่เลือกเข้าร่วมสหพันธ์บูโด

และตอนที่เขายังหนุ่ม ยังมีสถานะที่มีอำนาจสูงที่สุดในสหพันธ์บูโด

หลังจากที่ถูกผู้แข็งแกร่งอันดับเทพรุมทำร้ายจนพิการ เขาได้ลาออกจากการเป็นรองประมุขสหพันธ์บูโด แล้วเลือกที่จะครูฝึกอยู่ในสหพันธ์บูโด ทำหน้าที่ในการสอนศิลปะการต่อสู้

เขาในตอนนี้ ได้รับการดูแลในฐานะรองประมุข และบ้านที่สหพันธ์บูโดมอบให้เขาก็ยังคงอยู่เหมือนเดิม กลายเป็นที่อยู่อาศัยของเขา

ตึกสองชั้นนี้ ตั้งอยู่ในพื้นที่ของเขตบ้านพักเชิงภูเขาซี ด้านหน้ามีลำธารเล็กๆไหลผ่าน ล้มรอบด้วยภูเขาลำธาร บรรยากาศหน้าอยู่ เหมาะแก่การพักอาศัยมาก

ตอนรุ่งเช้า เย่หนานเทียนก็เหมือนดั่งเช่นทุกวัน นั่งอยู่บนรถเข็นคนเดียว “เดินเล่น” ในอีกรูปแบบหนึ่งข้างริมลำธาร