ลูกเขยมังกร นิยาย บท 844

เมื่อกลับมาถึงรถ เฉินเฟิงเห็นว่าน้ำมันยังเติมไม่เต็มถัง เขาจึงหยิบหัวจ่ายน้ำมันมาเติมน้ำมันเอง

ก่อนจะหันไปคุยกับชิงจือ “การพาเด็กคนนี้ไปด้วยจะต้องเจอปัญหาแบบนี้แน่นอน”

ชิงจือเปิดประตูพลันตอบเขา： “ฉันรู้”

ในเมื่อเธอคิดว่าจะเกิดอะไรก็ช่างมัน เฉินเฟิงจึงได้เพียงแค่นิ่งเงียบยอมรับเท่านั้น

พวกเขาขับรถออกจากปั๊มน้ำมัน เหลือเพียงสถานการณ์วุ่นวายไว้ข้างหลัง ส่วนเยว่เอ๋อก็ดูหวาดกลัวจนเอาแต่หลบอยู่ด้านหลัง ดูจากสีหน้าของเธอในตอนนี้แล้วเหมือนว่าเธอกำลังนึกเสียใจกับสิ่งที่ทำลงไป

นี่เป็นครั้งแรกที่เด็กสาวหนีออกจากบ้าน จึงทำให้เธอยังมีความลังเล

เฉินเฟิงหันไปมองเธอเพียงแวบเดียวโดยไม่สนใจว่าเธอจะตัดสินใจอย่างไรต่อ

หลังจากขับรถมาเป็นเวลานาน ในที่สุดเยว่เอ๋อก็ยอมเอ๋ยปากพูดออกมา

“หนูทำอะไรผิดไปหรือเปล่า หนูไม่ควรจะทำแบบนี้ใช่หรือเปล่าคะ”

ไม่รู้ว่าเธอกำลังถามใครอยู่ แต่ชิงจือที่กำลังมองดูบรรยากาศนอกหน้าต่างก็ตอบกลับ： “เรื่องแบบนี้ไม่มีถูกหรือผิด เธอโตแล้ว มีความคิดของตัวเอง ไม่ใช่ทุกสิ่งหรอกนะที่จะสามารถยับยั้งเธอเอาไว้ได้”

เฉินเฟิงได้แต่เหลียวมองไปยังชิงจือ คำพูดแบบนี้ดูจะไม่เหมาะกับนิสัยของชิงจือสักเท่าไหร่

“แต่ที่จริงแล้วคุณปู่ก็ดีกับหนูมาก……”

“เธออยากกลับไปงั้นหรอ？” ชิงจือขัดคำของเธออย่างเย็นชา

เยว่เอ๋อที่โดนถามแบบนี้ก็เงียบลงทันที เธออาจจะมีความลังเลอยู่ในใจ

ในขณะที่กำลังขับรถไปเรื่อยๆ อยู่ๆ ก็มีกระดาษแผ่นหนึ่งลอยมาติดอยู่หน้ากระจกรถ เฉินเฟิงมองอย่างละเอียดก็พบว่านั่นคือแบงก์หนึ่งร้อยหยวน ซึ่งในตอนที่เขากำลังแปลกใจอยู่นั้น เงินอีกใบก็ลอยผ่านหน้ากระจกข้างไปก่อนจะเห็นเป็นธนบัตรเงินที่โปรยปรายลงมาราวกับสายฝน

แบงก์ธนบัตรสีแดงปลิวว่อนไปด้านหลัง เขาจึงมองไปยังต้นทางที่แบงก์เงินนั้นลอยมาก็เห็นว่ามีคนอยู่ในรถมาเซราติคันสีเหลืองกำลังโปรยเงินออกมา

“ผมมีเงินยังไม่กล้าเล่นพิเรนทร์แบบนี้เลย คนสมัยนี้ไม่มีจิตสาธารณะเลยสักนิด” เฉินเฟิงพูดด้วยความหงุดหงิด

แต่ในขณะที่ขับรถตามหลังไปเรื่อยๆ รถคันนั้นที่อยู่ข้างหน้าก็เริ่มส่ายไปมาบนท้องถนน รถตวาดซ้ายตวาดขวาราวกับว่าคนขับกำลังเมาเหล้าซะอย่างนั้น

เฉินเฟิงที่ขับรถตามหลังไม่กล้าที่จะเร่งความเร็วเพื่อแซงพวกเขาไปเพราะกลัวว่าจะไปโดนอีกฝ่ายชนเข้า

แต่ผ่านไปได้ไม่นาน รถคันหน้าก็เลี้ยวเข้าไปจอดข้างทาง เฉินเฟิงที่กำลังจะขับรถแซงพวกเขาไป แต่ดันมีชายหญิงคู่หนึ่งพุ่งออกมาทำเอาเฉินเฟิงต้องเหยียบเบรคจนสุดเท้าถึงไม่ไปชนเข้ากับพวกเขา

ถึงแม้ว่ารถจะหยุดทันแต่นั่นทำให้เฉินเฟิงรู้สึกหงุดหงิดอย่างมาก จะว่าไปใครที่เจอเหตุการณ์แบบนี้คงไม่มีใครดีใจหรอก

เขาได้แต่จอดรถอย่างไม่เต็มใจ ในขณะที่ชายหญิงคู่นั้นกำลังเดินมายังทางของพวกเขา

เฉินเฟิงหันไปบอกกับหญิงสาวสองคนที่นั่งอยู่ในรถ： “ผมจะลงไปดูสักหน่อย” เมื่อพูดจบเขาก็เดินลงรถไป

เขาเดินไปยังหลังรถ อีกฝ่ายเป็นชายหญิงวัยรุ่นคู่หนึ่ง ฝ่ายชายแต่งกายอย่างหรูหรา ทั้งตัวของเขาสวมชุดสูทแบรนด์เนม พร้อมด้วยนาฬิการาคาแพง และคาดเข็มขัดที่ประดับหมุดทอง

ทางฝั่งหญิงสาวก็เหมือนกันเธอเป็นผู้หญิงหน้าตาสะสวย เมื่อดูจากการแต่งตัวแล้ว เธอสวมใส่ชุดเดรสรัดรูปที่เผยให้เห็นสัดส่วนเว้าโค้งของร่างกาย พร้อมเติมแต่งด้วยสร้อยคอและเครื่องประดับ เธอถือกระเป๋าหนังใบหนึ่งซึ่งดูก็รู้ได้เลยว่าเป็นของแท้แน่นอน

แต่ว่าเฉินเฟิงไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้ เขาเพียงเดินตรงไปตรงหน้าของพวกเขาก่อนจะตะคอกใส่หน้าของชายหนุ่ม

“รนหาที่ตายหรือไง ทำไมไม่ดูหน่อยว่าที่นี่คือที่ไหน”

เมื่อได้ยินคนกำลังตะคอกใส่พวกเขา ชายหนุ่มจึงหันไปมองเฉินเฟิงโดยที่ไม่ได้มีความรู้สึกผิดต่อความผิดที่ตัวเองได้ทำลงไปเลยสักนิด ทั้งยังตะคอกเฉินเฟิงกลับอีกด้วย

“แกนี่ชอบแส่เรื่องชาวบ้านเสียจริง นี่เป็นบ้านแกหรือไง ฉันอยากจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน แกรีบไสหัวไปซะ”

เฉินเฟิงไม่สนใจอะไรเขาทั้งนั้นก่อนจะเดินเข้าไปต่อยเขาทีหนึ่ง ชายหนุ่มที่โดนต่อยถึงกับสะลึมสะลือ จนหญิงสาวที่เห็นผู้ชายของตัวเองถูกทำร้ายก็เกิดอาการโมโหเลือดขึ้นหน้าทันที

แล้วหันไปตวาดใส่เฉินเฟิง： “ทำไมถึงต้องทำร้ายคนอื่นด้วย บ้าไปแล้วหรือไง”

พูดไป เธอก็เดินเข้าไปประคองชายหนุ่มที่ถูกเฉินเฟิงซัดหมัดใส่คนนั้น ราวกับลืมไปแล้วว่าเมื่อกี้นี้ใครเป็นคนผลักเธอลงมาจากรถ

เฉินเฟิงเองไม่อยากจะไม่สนใจพวกเขา จึงเตรียมจะเดินกลับไปขึ้นรถ

แต่แล้วหญิงสาวคนนั้นกลับเข้ามาจับเฉินเฟิงเอาไว้ก่อนจะตะโกนใส่หน้าเขา ： “อย่าเพิ่งไป”

คุณชายหลัวตอบกลับอย่างไม่สนใจ： “ไม่เป็นไร แต่ว่าเจ้าหมอนี้ยังไงซะฉันจะเอามันเข้าคุกให้ได้ นายรู้จักคนนั้นหรือเปล่า ช่วยโทรหาเขาให้ฉันหน่อย”

หญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ตวาดเสียงออกมาเช่นกัน： “ใช่ ปล่อยไปไม่ได้เด็ดขาด จะต้องให้เขาได้รู้รสชาติของการติดคุกซะบ้าง”

เฉินเฟิงที่เห็นทั้งหมดนี้ได้แต่รู้สึกเยาะเย้ยเท่านั้น จากนั้นชายหนุ่มที่ดูเหมือนจะเข้ามาช่วยเหลือสองคนนั้นก็เดินเข้ามาหาเฉินเฟิง ก่อนจะแสร้งปั้นสีหน้าอ่อนโยนพูดคุยกับเฉินเฟิง

“คุณรู้หรือเปล่าว่ากำลังหาเรื่องกับใคร？”

เฉินเฟิงนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบด้วยความแปลกใจ

“เมื่อกี้ผมถามเขาแล้ว แต่เขาไม่ตอบ”

เมื่อได้ยินคำตอบนี้ของเฉินเฟิง ชายคนนั้นก็แสดงท่าทีเหมือนกำลังทุกข์ใจออกมา

“คุณไปมีเรื่องกับคนที่ไม่ควรหาเรื่องด้วย คุณแย่แน่ๆ ”

แล้วคุณชายหลัวคนนั้นก็หันมาตะคอกใส่ทางฝั่งเฉินเฟิง： “นายจะพูดอะไรกับมันนักหนา รีบเรียกคนมา ฉันจะเอามันให้ตาย จะให้มันต้องชดใช้จนล้มละลายไปเลย”

ชายหนุ่มที่เข้ามาช่วยแก้ปัญหาหันมาพูดกับเฉินเฟิงอีกครั้ง

“คุณก้มหน้ารับผิดกับคุณชายหลัว ผมจะช่วยหาทางช่วยเกลี้ยกล่อมแทนคุณ ให้คุณชดใช้น้อยลง”

เฉินเฟิงหัวเราะอยู่ในใจ พลางถามด้วยความสงสัย

“ถ้าผมไม่ยอมรับผิดจะเป็นยังไง？”

ชายคนนั้นได้แต่ส่ายหน้าอย่างสิ้นหวัง： “อย่างนั้นก็ไม่มีทางช่วยแล้ว คุณอาจจะต้องติดคุกไปด้วย พร้อมกับชดใช้ค่าเสียหาย”

เฉินเฟิงตอบกลับ： “แค่นี้หรอ ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมก็จะไปแล้ว”

“ทำไมคุณถึงไม่ฟังนะ สิ่งที่ผมพูดคุณไม่เข้าใจหรือไง คุณมีเรื่องกับใคร เขาคนนั้นคือคุณชายหลัวเชียวนะ คุณคิดว่าคุณจะหนีพ้นงั้นหรอ ให้คุณยอมรับผิดคุณกลับไม่ยอมทำ อย่างนั้นคุณก็รอให้ถูกจับไปแล้วกัน”

ชายคนนั้นพูดไปพลางแสดงสีหน้าเอือมระอา