ลูกเขยมังกร นิยาย บท 845

และในขณะที่พวกเขากำลังสนทนากันอยู่นั้น ชายคนนั้นก็ดันหันไปเห็นชิงจือเข้าพอดี

เขาจึงหันไปถามเฉินเฟิงทันที “ผู้หญิงคนนั้นเป็นเพื่อนของคุณ หรือว่า？”

เฉินเฟิงมองตามทิศที่เขามองไป ก็เห็นว่าเป็นชิงจือ ส่วนเยว่เอ๋อนั่งอยู่ข้างหลังเขาจึงมองไม่เห็น

เฉินเฟิงถามกลับ： “คุณคิดจะทำอะไร？”

ชายคนนั้นจึงยิ้มออกมา： “ผู้หญิงคนนั้นหน้าตาไม่เลวนี่ ถ้าหากคุณยอมให้เธอไปนอนกับคุณชายหลัวสักคืนหนึ่ง บางทีหากคุณชายหลัวมีความสุขอาจยอมปล่อยคุณไปก็ได้”

เฉินเฟิงถึงกับพึมพำอยู่ในใจ： “เจ้าหมอนี่มันบ้าตัณหาชัดๆ ถึงได้กล้าชี้เป้าไปยังตัวชิงจือแบบนี้”

เฉินเฟิงไม่ตอบกลับใดๆ ส่วนทางด้านคุณชายหลัวดูเหมือนว่าจะติดต่อหาคนอื่นไปแล้ว ซึ่งดูจากสีหน้าของเขาแล้วคงจะมีการจัดการหมดแล้ว และอีกไม่นานก็คงจะมีคนมาจับตัวเฉินเฟิง

ชายคนนั้นพูดจาโน้มน้าวอีกครั้ง： “ถ้าหากตอนนี้คุณยังไม่คิดให้ดี รอให้คนมาแล้ว ต่อให้คุณอยากจะพูดก็ไม่มีโอกาสแล้วนะ”

เฉินเฟิงรู้สึกว่าความตื่นเต้นได้สิ้นสุดลงตรงนี้แล้ว เขาเลยเตรียมจะโทรไปยังคนที่เขารู้จัก ไม่อย่างนั้นถ้าเกิดเขาถูกไล่ตามที่นี่ ตัวเขาก็จะยิ่งเจอปัญหายุ่งยากมากขึ้นไปอีก

แต่ในขณะที่เขาเตรียมจะโทรเรียกคนมา คุณชายหลัวคนนั้นเหมือนจะสังเกตเห็นคนที่อยู่ในรถของเฉินเฟิง และจากนั้นสีหน้าของเขาก็กลายเป็นหวาดกลัวขึ้นมาทันที เฉินเฟิงที่เห็นแบบนั้นก็หยุดความคิดของตัวเองทันที

คุณชายหลัวเดินตรงไปยังรถของเฉินเฟิง และหญิงสาวคนสวยที่มากับเขาก็เข้าไปถามว่าเขาต้องการจะทำอะไร แต่เธอกลับถูกเขาผลักออกมา หญิงสาวกรีดร้องคร่ำครวญออกมาอีกครั้ง แต่ว่าคุณชายหลัวก็ไม่ได้สนใจเธอ พลางมุ่งหน้าไปยังรถของเฉินเฟิงที่จอดอยู่

เมื่อเขาเดินไปถึงหน้ารถก็พยายามมองดูอย่างถี่ถ้วนก่อนจะอุทานออกมาด้วยตกใจ： “เป็นเธอได้ยังไง？”

คุณชายหลัวหันไปมองเฉินเฟิงด้วยความสับสนก่อนจะถาม： “หลี่จื่อเยว่มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ？ทำไมเธอถึงมาอยู่บนรถของแกได้ แกลักพาตัวเธอมางั้นหรอ ？”

เฉินเฟิงเองก็ตกใจไม่น้อย เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งก็พอจะเดาได้ว่าหลี่จื่อเยว่คนนั้นน่าจะหมายถึงเยว่เอ๋อ แต่ทำไมคุณชายหลัวคนนี้พอเห็นเยว่เอ๋อแล้วต้องกลัวด้วย

ยังไม่ทันรอคำตอบจากเฉินเฟิง คุณชายหลัวก็เดินไปข้างรถของเฉินเฟิง เขาหยุดแล้วมองดูสภาพของตัวเองผ่านกระจกรถพร้อมกับจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ก่อนจะเปิดประตูหลังออกอย่างระมัดระวัง

ทางด้านหลี่จื่อเยว่ที่เป็นเพราะอารมณ์กำลังย่ำแย่ ดังนั้นสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นเธอเพียงแค่หันไปดูเพียงครู่เดียวก็ไม่ได้สนใจอีก

แต่จู่ๆ ตอนนี้กลับมีคนมาเปิดประตูข้างๆ ที่เธอกำลังนั่งอยู่จึงทำให้เธอตกใจไม่น้อย

“คุณหนูหลี่ สวัสดีครับ ดีใจที่ได้เจอคุณที่นี่” คุณชายหลัวพูดกับหลี่จื่อเยว่ด้วยรอยยิ้มจางๆ

เมื่อเห็นว่าเป็นชายแปลกหน้าคนหนึ่ง หลี่จื่อเยว่จึงขยับถอยหลังไปโดยสัญชาตญาณ ก่อนจะถามอีกฝ่าย

“คุณเป็นใคร？ฉันรู้จักคุณด้วยงั้นหรอ？”

“คุณหนู่หลี่อาจจะไม่รู้จักผมหรอก แต่ในงานเลี้ยงฉลองวันเกิดของคุณหนู ผมเคยไปร่วมแสดงคำอวยพรแก่คุณหนู ดังนั้นทุกวันนี้ก็เลยยังจำได้ เมื่อสักครู่นี้เห็นคุณหนูเข้าเลยแวะเข้ามาทักทาย”

เขาพูดออกมาด้วยความเกรงใจอย่างมาก ซึ่งแตกต่างกับท่าทีที่เขาแสดงต่อเฉินเฟิงโดยสิ้นเชิง

แต่ว่าหลี่จื่อเยว่กลับไม่ได้มีอารมณ์จะมาพูดคุยกับเขา จึงได้เพียงตอบกลับตามมารยาทเท่านั้น

“ขอโทษนะคะ คุณช่วยปิดประตูหน่อยได้ไหม ฉันไม่อยากให้ใครเห็นว่าฉันอยู่ที่นี่”

คุณชายหลัวได้เพียงตอบกลับด้วยความเคารพเท่านั้น

“ได้ครับ คุณหนูหลี่”

เฉินเฟิงและชายที่ยืนอยู่ข้างเขายืนดูฉากละครนั้นอย่างคาดไม่ถึง

“ผู้หญิงคนนั้นคือใคร？”

“คุณดูไม่ออกงั้นหรอ？คุณชายหลัวคนนั้นก็พูดออกมาแล้วไม่ใช่หรือไง？” เฉินเฟิงตอบกลับอย่างล้อเลียน

“ผมรู้ว่าคุณชายหลัวพูดแล้ว แต่ว่า ……”

คุณชายหลัวที่หลังจากปิดประตูลงก็เดินมาตรงหน้าของเฉินเฟิงพวกเขาสองคน

เขาพูดพร้อมกับจ้องเฉินเฟิง： “คุณมีความสัมพันธ์อะไรกับคุณหนูหลี่？”

จนกระทั่งเริ่มรู้สึกผ่อนคลายเขาจึงเดินออกมาจากหลังก้อนหินใหญ่ก้อนนั้น โดยตอนนี้หลี่จื่อเยว่พวกเธอสองคนก็ยังไม่กลับมา ในขณะที่พื้นที่รอบๆ เต็มไปด้วยความเงียบสงัด บนท้องฟ้าอันไร้เขตสิ้นสุดถูกประดับด้วยหมู่ดาวระยิบระยับจนแทบจะไม่เหลือพื้นที่ว่าง

เฉินเฟิงที่นั่งอยู่บนก้อนหินข้างทางกำลังนึกคิดว่าควรจะถามเรื่องเล่าขานของมหาปรมาจารย์กับชิงจือว่าเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า เพราะทางด้านชิงชิวอาจจะแค่เคยได้ยินคำบอกเล่าเท่านั้น แต่ชิงจือเป็นถึงมหาปรมาจารย์ก็น่าจะรู้เรื่องนี้แน่นอน

แต่เมื่อเห็นว่าหลี่จื่อเย่จูงมือชิงจือกลับมา เขาที่ได้เห็นใบหน้าไม่รับแขกของชิงจือนั้น เขาก็คิดได้ทันทีว่าไม่ควรจะไปลองดีด้วยน่าจะดีกว่า

“คืนนี้พักผ่อนที่นี่ไปก่อนแล้วกัน ต่อให้ตรงไปข้างหน้าก็ยังไม่มีเมืองอยู่ดี”

รอจนพวกเธอสองคนเดินเข้ามาใกล้ เฉินเฟิงจึงได้พูดขึ้น

สำหรับชิงจือไม่ได้มีความเห็นใดๆ แต่หลี่จื่อเยว่กลับพูดขึ้นด้วยความกลัว

“ในป่าแบบนี้หรอคะ？จะไม่เจออันตรายหรอคะ？”

เฉินเฟิงที่เห็นท่าทีระมัดระวังตัวเธอ ก็ตอบกลับด้วยความหยอกล้อ

“ในเมื่อเธอกลัว ก็ลองเดินตรงไปข้างหน้าดูเองสิ บางทีหากเจอหมู่บ้าน เธอก็ไม่ต้องมาค้างคืนที่นี่แล้ว”

หลี่จื่อเยว่ที่นึกสภาพตัวเองเดินบนถนนท่ามกลางความมืดมิดคนเดียว เธอก็นึกหวาดกลัวจนร้องออกมา

“ไม่เอา”

เฉินเฟิงที่เห็นอย่างนั้นก็หัวเราะชอบใจออกมา โดยที่เขาไม่ทันสังเกตเห็นสายตาของชิงจือที่กำลังเคร่งขรึม

หลังจากที่ทานอาหารและน้ำหมดแล้ว พวกเขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้อีกนอกจากนอนค้างคืนภายในรถเพื่อรอให้ฟ้าสางของวันรุ่งขึ้นมาถึงเท่านั้น

และในตอนที่เฉินเฟิงกำลังนอนหลับด้วยความสะลึมสะลือ เขาก็ได้ยินเสียงเรียกของชิงจือข้างๆ เขา

“ตื่นๆ ！”

เฉินเฟิงถึงค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา