มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 3

Episode [02] คนคุ้นเคย

"ปลดกระดุมเสื้อให้ก็พอ"

ทำไมคำพูดเมื่อกี้มันทำให้ฉันคิดไม่ดีเลยนะ ฉันสะบัดหัวออกอย่างแรงก่อนจะตั้งสติแล้วยื่นมือไปหลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาว

เม็ดแรกผ่านไปก็เริ่มมือสั่นซะแล้วฉันกลืนนํ้าลายเหนียวๆลงคออย่างยากลำบาก กลิ่นตัวหอมๆบวกกับกลิ่นบุหรี่อ่อนๆยิ่งแผงอกขาวๆที่มีรอยซักเป็นตัวหนังสือ ' DIARY ' น่าจะเป็นชื่อคนสำคัญของเขาแล้วทำไมฉันต้องผิดหวังเล็กน้อยนะที่เขามีคนสำคัญอยู่แล้วอาจจะเป็นเพราะว่าฉันก็คลั่งไคล้เขาเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆมั้ง

"เสร็จแล้วค่ะ"

"ขอบใจ"

"เอ่อ..ขอโทษนะคะเราจะไปไหนกันหรอคะ"

"สนามบิน" สมองฉันประมวลผลอย่างฉับไวเหตุการณ์มีคนมารับฉันจากโรงเรียนสมัย ม.1 ผู้ชายที่ใส่แว่นหนาเตาะอ้วนๆดำๆคนที่ฉันไม่อยากเข้าไกล้คนนั้นอย่าบอกนะว่าเขาคือ..

"คุณเป็นเพื่อนอาวิลหรอคะ?"

"ไม่รู้สิ" บ้าน้าาาา..เขาจะหล่อขึ่นแบบนี้ได้ยังไงมันหน้าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว จากผู้ชายที่ฉันมองข้ามมาตลอดเขากลับกลายเป็นคนที่ฉันเฝ้ามองอยู่ห่างอย่าบอกนะว่าช่วงเวลาที่เขาหายสาบสูญไปคือไปเปลี่ยนแปลงตัวเองได้ขนาดนี้..

"อาภามใช่ไหมคะ"

"อืม" ตั้งแต่ที่ฉันเจอเขาวันแรกตอนสมัยเด็กๆอาวิลที่เป็นน้องสุดท้องของครอบครัวในวัย 28 ปี ก็บอกให้ฉันเรียกเขาว่า อาภาม เพราะอาภามเหมือนเป็นญาติของฉันอีกคนเพราะทั้งสองสนิทกันมากฉันจึงเรียกเขาติดปากแบบนั้นมาจนเขาหายไปตั้งสามสี่ปีและกลับมารับฉันอีกครั้งตอนฉันอยู่มัธยมปลาย

"แล้วทำไมอาภามไม่บอกหนูตั้งแต่แรกละคะ"

"ถ้าบอกเเล้วจะยอมมาหรอ?"

"หนูขอโทษค่ะ..ที่ผ่านมาหนูทำเป็นรังเกียจอา" อาภามคงจะจำฝังใจเพราะฉันดูรังเกียจเขาแล้วก็ปฏิเสธมาตลอดตอนนั้นฉันก็ยังเด็กๆมากอยู่ทำอะไรไม่ค่อยคิด

"อาไม่โกรธเราหรอก"

"อาภามนี้เหมือนเดินเลยนะคะ..ไม่เคยโกรธเด็กนิสัยไม่ดีแบบหนูเลย~" อาภามคนเดิมสินะ..คนที่อบอุ่นและคอยตักเตือนฉันมาตลอดเท่าที่ฉันรู้อาภามเคยมีแฟนแค่คนเดียวเธอสวยเอาซะมากๆแต่ฉันก็ไม่รู้อะไรมากกว่านี้ รอยสักน่าจะเป็นชื่อแฟนคนนั้นของอาภาม

ส่วนฉายาที่เขาได้รับเพราะมีคนเคยถ่ายรูปเขาตอนงานโชว์รูมรถแล้วโพสลงโซเชี่ยลด้วยลุคที่ดูอปป้าอบอุ่นจึงทำให้ดาเมจความเป็นสามีของเขารุนแรงแซงทุกโพสในขณะนั้นจนได้รับฉายานั้นชั่วข้ามคืนที่ฉันรู้ก็เพราะว่าฉันติดตามเพจของแอดมินที่เป็นแฟนคลับเขายังไงล่ะ

"อามีงาน..หนูอย่างอลอานะครับ" อาวิลเดินจับมือฉันเดินมาหาอาภามที่ยืนมองเราสองคนอยู่ตามมาด้วยการ์ดอีกสองคนที่เดินตามมาไม่รวมกับคนที่ถือกระเป๋า..

"หนูเข้าใจค่ะ..แต่อยู่คนเดียวเหงามากๆเลยหนูขออยู่กับเพื่อนแทนนะคะหนูจะได้มีเพื่อน"

"ไม่ได้ครับ..ถ้าหนูอยู่กับเพื่อนเดี๋ยวก็ชวนกันไปถเหลถไหลที่ไหนต่อไหนอีก"

ที่จริงฉันก็พอจะรู้แหละว่ายังไงอาวิลก็ไม่ยอมแน่ๆแต่ฉันก็ขอทุกครั้งที่อาวิลกลับมาแต่อาวิลก็ไม่ยอมซักทีแถมยังให้คนมาเฝ้าหน้าห้องฉันตลอดเวลาอีกทำไมต้องคุ้มกันขนาดนั้นด้วยฉันไม่เข้าใจ ก็พอรู้ว่าเป็นคนขี้หวงหวงทุกอย่างแม้กระทั่งหวงหลานตัวเอง..

"ค่ะ"

"แต่อามีคนจะให้หนูไปอยู่ด้วยแล้ว"

-------------

พบกับความวุ่นวายได้ในตอนต่อไปค่ะ555