มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 4

Episode [03] ยัดเยียด

@บริษัท PMT.KAR

Pham talk

ผมนั้งจ้องหน้าไอ้เพื่อนเวรที่มันยัดเยียดหลานมันให้ผมเลี้ยงแล้วยังงี้ผมจะพาสาวๆเข้าบ้านได้ยังไงลุคผมก็เสียหมดนะสิ แพรวาก็ไม่ใช่เด็กแล้วด้วยไม่ใช่ว่าเธอจะไม่รู้เรื่องอะไร

"เอาหน่าา..แค่เลี้ยงผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียวเอง"

"ไม่"

"น้าไอ้ภาม..ในเมืองไทยมึงเป็นคนที่กูไว้ใจสุดแล้ว"

มันคิดยังไงจะให้ผู้หญิงมาอยู่บ้านกับผู้ชายสองต่อสอง มันไม่กลัวผมจับน้องมันทำเมียรึไงน่าตาน่าเอ็นดูแบบนั้นผมจะทนได้นานซักเท่าไหร่กัน

"ให้การ์ดดูแลเหมือนเดิน" ผมพูดจบก็จุดบุหรี่ขึ่นสูบแล้วพ้นควันสีขาวพุ่งใส่หน้ามันที่กำลังอ้อนผมอยู่

"มึงก็รู้นิ..ว่าตอนนี้กูกำลังทำอะไรอยู่กูเป็นห่วงหลาน แพรวาเป็นญาติคนเดียวที่กูเหลืออยู่กูไม่อยากเสียเธอไป"

ที่มันมันกลับจากอังกฤษมันตั้งใจจะยัดเยียดหลานมันให้ผมโดยเฉพาะแน่ๆเพราะถ้ามันมีงานจริงๆมันคงไม่มีหน้ามานั่งมองหน้าผมแบบนี้หรอกมาตั้งแต่เช้ายันบ่ายผมก็ไม่ยอมรับหลานมันไปเลี้ยงซักทีแต่หลานมันดันรับปากอย่างว่าง่ายเด็กอะไรซื้อบื้อไม่กลัวเสียตัวบ้างรึไงวะ

"กูขอร้องมึงจริงๆเถอะไอ้ภาม..พวกนั้นไม่ใช่คนธรรมดามันสามารถฆ่าคนโดยที่กฎหมายก็ไม่สามารถทำอะไรได้ กูรู้มึงช่วยได้เพราะมึงก็ได้เป็นแค่เจ้าของซุปเปอร์คาอย่างเดียว"

คาวิลเดินมาตบไหล่ผม มันเป็นคนเดียวที่รู้ความลับของผมทุกอย่างและผมเองก็รู้ความลับมันทุกอย่างเหมือนกัน

"อืม"

"ขอบใจมึงมากเดี๋ยวเย็นนี้กูเลี้ยงเหล้า"

ฟอดดด!?

ปึก!! อัก!!

"เกินไป" ทันทีที่ความนิ่มจากปากของไอ้วิลทับลงบนแก้มผม เท้ามันก็กระตุกทีบเข้าน้องชายมันเต็มๆจนร่างไว้วิลล้มไปกองอยู่บนพื้น

"ทีบมาได้"

"ใครใช้ให้มึงกวนตีน?"

ผมตีหน้านิ่งตอบกลับมัน ไอ้วิลกุมท้องตัวเองลุกขึ่นจากพื้นก่อนจะทิ้งระเบิดลูกใหญ่ให้ผม..

"เย็นนี้ไปรับน้องแพรให้กูด้วย..พอดีไม่ว่าง:)" ให้เลี้ยงหลานให้ไม่พอยัดเยียดให้ผมไปรับอีก..ไอ้เพื่อนเวร ธุระของมันคงหนีไม่พ้นเรื่องตีหรี่หน้าม่อยังไงก็หน้าม่ออยู่อย่างงั้น..

"ไสหัวไป"

"บายครัช"

ไปได้ซักทีปวดหัวกับมันจะแย่อยู่แล้ว อยู่ดีๆก็มีหลานขึ่นมาซะงั้น..

Praewa talk

@MTR SCHOOL

18:30 AM

"วันนี้หยุดซ้อมแค่นี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวไว้พรุ้งนี้เรามาซ้อมกันต่อ กลับบ้านดีๆนะค่าา"

"หนูดูกลัวขนาดนั้นเลยหรอคะ" ที่จริงฉันก็กลัวจนฉี่จะลาดอยู่แล้ว..แต่ด้วยความสนิทกันมาหลายปีทำให้ฉันไม่ลังเลที่จะเกาะแขนของคนตัวโตที่พับแขนเสื้อนักศึกษาขึ่นมาครึ่งแขน

"ตัวสั่นขนาดนี้..ทำไมพี่จะดูไม่ออกล่ะ"

"เฮอะๆ" เราเดินมาต่ออีกไม่ไกลก็ถึงห้องนํ้าที่ดูท่าทางจะสว่างที่สุด พี่ภูมิคงจะคิดว่าฉันกลัวเลยเลือกจะพามาที่นี้

"เข้ามารอในห้องนํ้าก็ได้นะ" ฉันพยักหน้าหงึกๆก่อนจะวิ่งเข้าไปในห้องนํ้าหญิงที่พี่ภูมิเข้าไปตอนนี้คนก็กลับหมดแล้วคงไม่มีใครเข้ามาเห็นหรอกมั้งว่าเขาเข้าห้องนํ้าหญิง

พอนึกได้ว่าตัวเองจะมาล้างหน้าฉันจึงหยิบโฟมจิ๋วออกจากกระเป๋าออกมาเพื่อร่างหน้าให้สดชื่น ทันทีที่ล้างนํ้าเปล่าเสร็จฉันก็บีบเนื้อครีมสีขาวนุ่มๆใส่ฝ่ามือแล้วถูๆไปรอบหน้า

ฉันหลับตาพริ้มกับความเย็นก่อนที่ความรู้สึกตรงหัวเหมือนมีมือของใครบางคนเลื่อนมาจับผมที่ฉันมัดรวบเป็นหางม้าพร้อมกับลมหายใจร้อนๆที่เป่ารดลำคอทำให้ร่างกายจะลุกซู่ซ่าไปหมด อย่าเป็นผีก็พอ..

"พ..พี่ภูมิใช่มั้ย"

ฉันถามออกไปก่อนจะรีบคลำหาก็อกนํ้าแล้วรีบเปิดก่อนจะก้มหน้าล่างหน้าออกค่อยๆเงยหน้าขึ่นมองข้างหลัง..

"อ่ะ!?พี่ภูมืทำอะไรคะ" เพราะความไกล้ชิดกันไปทำให้ฉันตกใจรีบหันไปข้างหลังจนหน้าเราเกือบจะชิดกันอย่างเลี่ยงไม่ได้..

"พี่แค่จะรวบผมให้เราเห็นมันเปียก"

"ข..ขอบคุณนะคะ..แต่ไม่ต้องก็ได้" มือหนาของพี่ภูมิค่อยๆลูบผ่านลำคอฉันผ่านไปด้านหลังก่อนที่สายตาดูไม่มีพิษภัยอะไรจะเปลี่ยนเป็นแววตาของคนปราถนา..

"ที่ไม่ออกมาซักที..มาอยู่กับผู้ชายเองหรอ?"

-------------------

โดนดุแน่น้องแพรรรร