มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน นิยาย บท 52

"ผู้จัดการ?" พอรู้ว่าคนที่ยืนอยู่หน้าห้องคือใคร ของขวัญรีบปิดประตูกลับคืนไว้เหมือนเดิม "ขะ..คุณมาทำไมคะ"

"ตกใจเหมือนเห็นผี" โชคดีที่เขาก้าวขาถอยกลับทันจังหวะที่เธอปิดประตู ถ้าไม่งั้นได้หน้าแหกแน่ "เปิดประตูออกมาคุยกันก่อน"

"คุณไม่เห็นหรือไงว่าฉันอยู่ในสภาพไหน"

"ไม่ได้ใส่อะไรยังเห็นมาแล้ว แค่นี้ทำไมต้องอาย"

นี่แสดงว่าเขายังคงจำได้เหรอ? ..ของขวัญพยายามบอกตัวเองว่าเขาคงลืมแล้ว เพราะเธอไม่ได้สำคัญอะไรกับเขา แต่ทำไมเขายังจำได้ล่ะ "ฉันขออาบน้ำก่อนเดี๋ยวออกไปหา"

"คุณจะให้ผมยืนรออยู่ตรงนี้เหรอ"

"ไม่รู้จะมาทำไม แล้วนี่เมื่อไรพระรามกับจ๊ะเอ๋จะมา" หญิงสาวพึมพำออกมาแค่เบาๆ แต่ก็ยอมเปิดประตูให้

ห้องเช่าของเธอไม่ได้กว้างขวาง แต่ก็แบ่งโซนที่ใช้ทำเป็นครัว ห้องน้ำในตัว ส่วนเตียงนอนก็จะถูกจัดวางไว้อีกมุมหนึ่งในห้องเดียวกัน

"คุณนั่งรอก่อนแล้วกัน" ในห้องนี้ถ้าจะนั่งรอก็คงมีแค่เตียงนอน จากที่ไม่เคยเอาเสื้อผ้าเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำด้วย เธอก็เลยต้องได้เอาเข้าไป เพราะจะมาเปลี่ยนต่อหน้าเขาคงไม่ได้แล้ว

อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จของขวัญก็ออกมา

"คุณมีอะไรจะคุยกับฉันก็ว่ามาสิ"

"เก็บเสื้อผ้าเดี๋ยวจะพากลับบ้าน"

"ไหนบอกว่าจะกลับพรุ่งนี้ไง"

"ทำไมต้องมีคำถามด้วย"

"ก็ไม่รู้สิคะ เห็นบอกว่าวันนี้มีนัดทานข้าวดูหนังไม่ใช่เหรอ"

"อะไรนะ? เรื่องนี้เธอก็รู้เหรอ"

"หึ! ไม่รู้น่ะสิแปลก" หญิงสาวพูดกระแทกเสียงเล็กน้อยแบบหมั่นไส้ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะไปหมั่นไส้เขาในฐานะอะไร

พอเก็บเสื้อผ้าเสร็จ ของขวัญก็เลยส่งข้อความไปบอกจ๊ะเอ๋ยกเลิกนัดวันนี้ เพราะจะกลับบ้าน

สองชั่วโมงผ่านไป..

พระลักษณ์ก็ยังคงขับรถมุ่งไปทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือ

"คุณไม่หิวบ้างหรือไง" หลังจากที่นั่งเงียบมาตลอดทาง จนทนความหิวไม่ไหว ของขวัญก็เลยได้ถาม

"ยัง"

"คุณไม่หิวก็ไม่คิดว่าฉันจะหิวบ้างเลยเหรอ"

"ทีหลังถ้าหิวก็บอกว่าหิว"

"ใครจะไปกล้าบอก ไม่ได้อยู่ที่บริษัทสักหน่อยทำเป็นหน้าเครียดไปได้" หญิงสาวพูดออกมาเพียงแค่เบาๆ แต่รถคันแค่นี้ทำไมเขาจะไม่ได้ยิน

ขับรถมาอีกไม่ไกลก็เห็นปั๊มน้ำมัน พระลักษณ์เลี้ยวเข้าไปในปั๊มนั้น

"ฉันไปซื้อลูกชิ้นปิ้งก่อนนะ" เขาแวะตรงช่องเติมน้ำมัน ของขวัญเห็นว่ามีร้านลูกชิ้นปิ้งก็เลยเดินไปซื้อ

"ทำไมไม่กินให้เสร็จก่อนค่อยขึ้นรถ"

"กินบนรถไม่ได้เหรอ"

"รู้ไหมว่าของกินมีกลิ่น กว่ากลิ่นจะออกจากรถหมด"

"ค่ะคุณผู้จัดการ" เธอต้องได้รีบหอบลูกชิ้นไปนั่งเก้าอี้ที่หน้าร้านสะดวกซื้อ

พอกินเสร็จทั้งสองก็เดินทางต่อ

ยิ่งใกล้ถึงบ้าน ของขวัญก็ยิ่งกลัว เพราะเธอไม่ได้ส่งข่าวมาบอกที่บ้านก่อนว่าจะกลับ

หมู่บ้านหนึ่งในเขตทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือที่ไม่ไกลจากภาคกลางมากนัก

"รถใครมาวะ" ชายวัยกลางคนที่นั่งอยู่แคร่หน้าบ้าน ซึ่งมีผู้ชายวัยรุ่นคนหนึ่งกำลังบีบนวดขาให้ ก็ได้ชะเง้อมองดูว่าใครขับรถเข้ามาในเขตรั้วบ้าน

"มีคนมาร้องทุกข์หรือเปล่าพ่อกำนัน"

"กูไม่แน่ใจมึงไปดูหน่อยสิไอ้จ้อย" เนื้อที่บ้านหลังนี้ค่อนข้างกว้างขวาง จากประตูหน้าบ้านเข้ามาถึงตัวบ้านก็ไกลหน่อย

"นี่บ้านของคุณเหรอ" เขาจอดรถตรงลานหน้าบ้าน แล้วก็มองเข้าไปดูบ้านไม้สองชั้นหลังใหญ่ จะออกแนวเรือนไทยก็ไม่ใช่ โมเดิร์นก็ไม่เชิง

"ใช่ค่ะ ดะ.. เดี๋ยวก่อนสิคุณ" ของขวัญคว้าแขนเข้าไว้ก่อนที่จะลงจากรถ

"มีอะไร"

"เดี๋ยวฉันจะลงไปก่อน ถ้าฉันไม่เรียกคุณอย่าเพิ่งลงมานะ"

"ทำไม"

"คุณอย่าเพิ่งอยากรู้เลย" ว่าแล้วของขวัญก็ลงจากรถ

"แม่อย่าเพิ่งถามเลยมาช่วยขวัญก่อนเร็ว" หญิงสาวตัวเล็กพยายามผลักหน้าอกพ่อไว้ ไม่ให้เข้ามาทำอะไรเขาได้

"คนนี้ใครล่ะ" แก้วกานดาถามลูกสาว และก็รีบเข้ามาช่วยห้ามสามีไว้

"สวัสดีครับคุณแม่ ผมชื่อพระลักษณ์เป็นแฟนของ.."

"คุณ!" ของขวัญรีบห้ามเขาไว้ไม่ให้พูดต่อ แต่ก็ห้ามไม่อยู่

"ผมเป็นแฟนของเธอเองครับ"

"แฟน?"

"พ่อบอกแล้วใช่ไหม ว่าอย่าพาผู้ชายกลับมาบ้าน!"

"คุณใจเย็นก่อนสิคะ ลูกเราโตแล้วนะ"

"โตที่ไหน เรียนเพิ่งจะจบ!"

"เราไม่ได้.." ของขวัญกำลังจะอธิบายให้พ่อฟัง ว่าเธอกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่พระลักษณ์ก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน

"เรารักกันครับ ที่ผมมาก็อยากจะพูดเรื่องนี้กับคุณพ่อคุณแม่"

"คุณ! คุณเงียบไว้ก่อนได้ไหม" ของขวัญคิดว่าเรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องหลอกพ่อด้วยก็ได้ แค่ทำเหมือนว่ามาไหว้พ่อกับแม่ก็พอแล้ว

จังหวะนั้นพระลักษณ์ก็ได้ส่งสายตาให้เธอมองไปที่หน้าบ้าน

"รถใคร?"

"ไม่แน่ใจสงสัยจะเป็นรถนักข่าว"

"แล้วพวกเขาจะตามมาทำไม"

"ปืนมาแล้วครับพ่อกำนัน" ขณะที่ทั้งสองคนกำลังกระซิบกระซาบกันอยู่ จ้อยก็ได้ถือปืนวิ่งมา

"ไอ้จ้อยแกจะเอาปืนมาทำไม!" ของขวัญตะคอกให้

"ส่งมาให้กูไอ้จ้อย" กำนันเอื้อมมือไปรับปืนจากลูกน้องคนสนิท

"อย่านะพ่อ" ตอนนี้คงห้ามพ่อไม่ได้แล้ว เธอก็เลยเลือกที่จะลากแขนเขาวิ่งเข้าไปในบ้าน โดยขอร้องให้แม่ช่วยกันพ่อไว้ก่อน

ของขวัญรีบพาเขาเข้าไปในห้องนอนของเธอ ยังไงต้องรักษาชีวิตเขาให้ได้ก่อน