มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน นิยาย บท 55

"คุณจะให้ฉันขึ้นมาด้วยทำไม" ของขวัญรีบแกะมือออกจากการเหนี่ยวรั้งก่อนที่เขาจะพาเข้าไปในห้อง

"เห็นมีเรื่องอยากจะถามไม่ใช่เหรอ" พอเข้ามาถึงในห้องเขาก็ค้นชุดที่จะใส่

"แต่คุณจะขึ้นมาเปลี่ยนเสื้อผ้า..อุ๊ย!" พูดยังไม่จบประโยคเลยด้วยซ้ำหญิงสาวก็รีบหันหลังให้ เมื่อเห็นเขาสวมใส่กางเกงชั้นใน

พอเสร็จแล้วทั้งสองก็ลงมาข้างล่างพร้อมกัน

สีหน้าของกำนันไข่ไม่ได้แสดงความยินดีอะไรออกมาให้เห็นแม้แต่น้อย ถ้าไม่ใช่ภรรยาเป็นคนควบคุมอยู่ ป่านนี้คงจะวงแตกไปแล้ว

"มานั่งตรงนี้" แก้วกานดาให้ลูกสาวและลูกเขยเข้ามานั่ง เพื่อจะได้คุยกัน

"คุณพี่กำนันจะไปไหนคะ" พอลูกสาวพาแฟนมานั่งลงพ่อก็ลุกขึ้น

"ไม่อยากจะนั่งอยู่ตรงนี้"

"กำนันไข่นุ้ยนั่งลง!"

"บอกว่าอย่าเรียกไข่นุ้ยไง"

"จะนั่งลงดีๆ ไหมล่ะ" กำนันไข่ก็เลยต้องได้ทิ้งก้นลงนั่งที่เดิม

"จะคุยอะไรก็รีบคุยมา" กำนันเป็นคนพูดขึ้นมาก่อน "แต่บอกไว้ก่อนนะถ้าต่ำร้อยล้านอย่ามาคุย"

"พี่กำนัน!"

"พ่อคะ" หญิงสาวเหลือบสายตามองไปที่ท่านประธานเล็กน้อย แล้วก็หันไปตำหนิพ่อเบาๆ

"ตกลงใครเป็นพ่อใครเป็นลูกกันแน่"

"เรื่องนั้นผมคุยกับคุณพ่อแล้วครับ"

"คุยเรื่องอะไรคะ" ของขวัญหันขวับกลับมาหาคนที่นั่งอยู่ข้างๆ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบตามองไปที่ท่านประธานอีกครั้ง เพราะท่านยังคงนั่งทำหน้านิ่ง

"คุยเรื่องค่าสินสอด เราตกลงตามนั้น" เมื่อคืนนี้ตอนที่เธอนอนหลับ เขาได้โทรไปหาพ่อ และก็คุยอะไรหลายอย่าง ขณะที่กำลังคุยสายตาของเขาก็ได้มองมาดูคนที่นอนหลับอยู่บนเตียง เรื่องผ้าขนหนู จริงๆ แล้ว พระลักษณ์ตั้งใจให้มันไปกองอยู่ตรงนั้น แค่อยากทดสอบความไร้เดียงสาของเธอ ว่าที่แสดงออกมาให้เขาเห็นทุกครั้งมันจริงไหม หรือแค่มารยาหญิง

"ดะ ดะ เดี๋ยวก่อนนะคะ คุณไม่ได้ยินเหรอที่พ่อบอกว่าค่าสินสอดเท่าไร" หญิงสาวกระซิบพูด

"ได้ยิน"

"ร้อยล้านเลยนะคุณ"

"ก็ตกลงตามนั้นไง"

"ขอเวลานอกสักครู่นะคะ" มือเรียวคว้าแขนอีกฝ่ายให้เดินออกมาคุยด้านนอก เพราะเธอต้องได้ทำความเข้าใจกับเขาก่อน

"คุณรู้ไหมว่าค่าสินสอด มันต้องไปตกอยู่ในมือของพ่อ ฉันไม่มีปัญญาเอาคืนมาให้คุณได้หรอกนะ" เธอเข้าใจว่าเขาแค่จะเอาค่าสินสอดมาให้ชั่วครั้งชั่วคราว แล้วให้เธอเอากลับคืนไปให้เมื่อทุกอย่างจบลง

"ค่าสินสอดก็ต้องให้ผู้ใหญ่สิ"

"ร้อยล้านเลยนะคุณ.." ถึงแม้เขาจะเป็นมหาเศรษฐี แต่เงิน 100 ล้าน ..โอ๊ยไม่อยากจะคิดต่อ

"รีบเข้าไปข้างในกันเถอะ พ่อมาได้ไม่นาน" ว่าแล้วชายหนุ่มก็เดินนำหน้าเธอกลับเข้ามาในบ้าน

เย็นวันเดียวกัน..

"โอ๊ยยย เห็นไหมก็เลยไปกันใหญ่แล้ว"

พระลักษณ์ที่เดินตามเธอขึ้นมาบนห้องนอน ถึงกับสะดุ้งเมื่อเธอร้องโอ๊ยออกมาเสียงดัง

ทั้งสองเพิ่งจะร่วมรับประทานอาหารเย็นกันเสร็จ..แล้วส่งพ่อของเขากลับ ถึงได้ขึ้นมาบนห้องนอน

"แล้วต่อไปคุณจะทำยังไง เห็นไหมเรื่องอีรุงตุงนังไปกันใหญ่แล้ว" เพราะตอนนี้เรื่องค่าสินสอดร้อยล้านของลูกสาวกำนันไข่ กระจายกันไปทั่วหมู่บ้าน ถ้าถึงพรุ่งนี้เช้าคงจะทั่วตำบลแน่

"ผมก็เห็นแต่คุณ..คนอื่นก็ไม่เห็นอีรุงตุงนังอะไรกันเลย" เขายังคงมีสีหน้าไม่สะทกสะท้านสะเทือนอะไร

"นี่คุณผู้จัดการคะ..คุณไม่ได้ยินเหรอที่พ่อบอกว่าจะให้จดทะเบียนสมรสกันด้วย.." ทันใดนั้นหัวอัญชาญฉลาดของของขวัญก็คิดอะไรได้ขึ้นมา "..ฉันลืมไปว่าคุณรวยมาก ถ้างั้นคุณก็จ้างใครก็ได้ ทำใบทะเบียนสมรสปลอมขึ้นมา เราจะได้ไม่ต้องเซ็นต์กันจริงๆ ไง"

พระลักษณ์ที่กำลังเตรียมตัวจะอาบน้ำ ค่อยๆ หันมามองหน้าเธอ "อยู่ดีๆ ก็จะหาคุกหาตารางให้เราซะแล้ว" ชายหนุ่มส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนที่จะเดินเข้าห้องน้ำ

พออาบน้ำเสร็จเขาถึงนึกได้ว่าตัวเองไม่ได้เอาผ้าเช็ดตัวเข้ามาด้วย เพราะมัวขำความคิดของเธออยู่

"คุณ.. ช่วยส่งผ้าเช็ดตัวเข้ามาให้หน่อย"

"อาบน้ำยังไงไม่เอาผ้าเช็ดตัวเข้าไปด้วย" หญิงสาวเดินไปที่กระเป๋าของเขา แล้วก็หยิบผ้าเช็ดตัวที่อยู่ในนั้นออกมา..พอได้แล้วเธอก็เดินไปเปิดประตูห้องน้ำ

แกร็ก.. แอดดด...

"กรี๊ดดดดดด"