Mars เจ้าสงครามครองโลก นิยาย บท 703

"ไอ้เด็กนี่ เธอข่มขู่ฉันอยู่งั้นเหรอ?"

กู่ชางหลงตบหัวเย่เซิ่งเทียนไปหนึ่งที "อายุยังน้อย แต่ใจกล้าไม่เบานี่ ชายแก่อย่างฉันเล่าเรื่องตระกูลโบราณที่ลึกลับให้เธอฟัง แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเจ็ดตระกูลเก่าแก่ล่ะ?"

เย่เซิ่งเทียนตอบอย่างเคืองๆว่า "ตาแก่ พอได้แล้วล่ะ อย่าคิดว่าคุณอายุมากแล้วฉันจะไม่กล้าทำอะไรคุณนะ รีบๆคิดหน่อย จะร่วมมือกันไหม? ถ้าจะร่วมมือกันก็เล่าเรื่องพวกนั้นมา ไม่ร่วมมือกันก็ไม่ต้อง"

จู่ๆเย่เซิ่งเทียนก็ยิ้มแล้วพูดว่า "ยังไงก็มีตระกูลกู่ร่วมมืออยู่แล้วนี่ ถ้าฉันชนะ ตระกูลกู่จะเจริญไปด้วย ถ้าฉันตาย ตระกูลกู่ก็ซวยตาม ฉันไม่เชื่อหรอกว่าคุณจะไม่ทุกข์ร้อน"

กู่ชางหลงจ้องมองที่เย่เซิ่งเทียนเป็นเวลานาน แล้วลูบหัวเย่เซิ่งเทียน ถามอย่างสังสัยว่า "เธอไม่ใช่ลูกสุดที่รักของเย่หลงเหรอ? ทำไมเธอกับเขาช่างเหมือนกันไร้ยางอาย?"

"ตาแก่ คุณพอได้แล้ว!"

เย่เซิ่งเทียนยกมือขึ้นปัดมือของกู่ชางหลงออก แต่ว่ากลับถูกกู่ชางหลงตบหัวไปอีกหนึ่งทีจนร่างกายแข็งทื่อไม่ไหวติง

กู่ชางหลงพูดอย่างเหยียดหยามว่า "ไม่รู้จักเคารพผู้ใหญ่ ก็แค่แดนเหนือโลกีย์ก็แค่นั้น แข็งแกร่งมากงั้นเหรอ? ขนาดชายแก่ผู้นี้ที่แข็งแกร่งในแดนลอยเมฆยังไม่จองหองเท่าเธอ!"

เย่เซิ่งเทียน:"......"

ตาแก่แข็งแกร่งมาก เอาชนะไม่ได้!

ตาแก่ รออีกเดี๋ยวเถอะ!

แค้นนี้ ฉันจะจำเอาไว้ให้ขึ้นใจ!

เดี๋ยวนะ ตาแก่คนนี้ไม่จริงใจเลย!

เมื่อกี้เขาพึ่งพูดว่าทันทีที่เขาเข้ามาในแดนเหนือโลกีย์แล้ว พลังก็มาถึงขีดสุดไม่ใช่เหรอ? ไม่ใช่ว่าไร้หนทางแล้วไม่ใช่เหรอ?"

แล้วผู้แข็งแกร่งแดนลอยเมฆนี่มันคืออะไรกัน?

หลังจากแดนเหนือโลกีย์แล้วก็ยังมีแดนลอยเมฆอีกงั้นเหรอ?

"ตาแก่ คุณไม่ได้บอกว่าไร้หนทางแล้วไม่ใช่เหรอ?"

กู่ชางหลงหน้าแดงขึ้นนิดหน่อย พูดด้วยเสียงเบาๆว่า "เรียกฉันว่าคุณปู่ก่อนแล้วจะบอก"

"คุณปู่บุญธรรม บอกผมหน่อยได้มั้ย? ตอนนี้ผมติดอยู่ในแดนเหนือโลกีย์แล้ว ทำยังไงก็หนีออกไปไม่ได้"

เย่เซิ่งเทียนดันตัวเองออกมาจากพื้น แล้วพูดอย่างยิ้มแย้มว่า "คุณปู่ จะกล้าทำอย่างั้นได้อย่างไร พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกันนะ อีกหน่อยผมกับกู่เหอก็เป็นพี่น้องกันแล้วล่ะ ผมก็ต้องเป็นพวกเดียวกับตระกูลกู่แน่นอน ไอ้มังกรร้ายของตระกูลกู่ตัวนั้นให้ผมจัดการเถอะ"

กู่ชางหลงพูดด้วยท่าทีสบายๆว่า "นับว่าหลานคนนี้รู้ความนัก"

เย่เซิ่งเทียนยิ้มมืดมน "คุณปู่บุญธรรม ได้ที่ไหนกันล่ะ นี่มันไม่ต้องมาเกรงอกเกรงใจอะไรกันแล้ว คุณมีสมบัติล้ำค่าอะไรก็บอกผมได้ตามสบายจะหนึ่งหรืองสองตัน ผมว่าก็ไม่น้อยไปนะ หลังจากนั้นจะมีการฝึกฝนอะไรยังไงก็บอกผมมาได้เลย"

กู่ชางหลงพูดด้วยสีหน้าเข้มว่า "ไม่ใช่ว่าเธอเป็นคนตัดสินใจเองเหรอ? เธอเป็นถึงลื่อของฉัน หลานคนนี้ฉันไม่เอา"

เย่เซิ่งเทียนกระแอมแล้วพูดว่า "คุณปู่บุญธรรม คุณคงไม่ได้ยากจนถึงขั้นที่ของขวัญซักชิ้นยังไม่มีให้หรอกใช่ไหม? แต่คุณอยู่มาสองร้อยกว่าปีแล้วนะ ยาวนานขนาดนี้ รับหลานบุญธรรมซักคน แม้แต่ของขวัญซักชิ้นยังไม่มี ช่างเถอะ ผมรู้ว่าคุณแกล้งตายมานานขนาดนี้ก็คงไม่ง่ายสินะ หลังจากคุณกลับไปใช้ชีวิตค่อยว่ากันแล้วกัน"

กู่ชางหลงหน้าเปลี่ยนสี ไอ้เด็กนี่มันกล้าดูถูกใครกันน่ะ ตั้งใจหมายถึงเขาแน่ๆ

ใครยากจนกัน!

ข้าคนนี้มีแต่ของเก่าแก่หายากอายุสองร้อยปีนะ!

ไอ้เด็กไม่รู้ความ