Mars เจ้าสงครามครองโลก นิยาย บท 989

ฉากที่แปลกประหลาดอย่างนี้ ยิ้มที่ชั่วร้าย

ทำให้ในสมองของเย่เซิ่งเทียนระเบิดตูมออกเสียงหนึ่ง หนังหัวชาขนลุกขนพอง！

นี่คือฉากสมัยโบราณของเมื่อก่อน

แต่เขามองเห็นหนุ่มที่เหมือนกับตัวเองมากคนหนึ่งแล้ว

ยิ่งไม่มีวิธีที่จะอธิบายก็คือ เขารู้สึกว่าคนนั้นก็คือตัวเขาเอง

ความรู้สึกชนิดนี้ไม่ใช่การคาดเดาแต่เป็นความรู้สึกที่เป็นไปตามเหตุผลชนิดนี้

ก็ควรจะเป็นตัวเขาเอง

นั่นเป็นปฏิกิริยาสนองตอบของธรรมชาติชนิดหนึ่ง

แต่ปฏิกิริยาสนองตอบที่ยืนยันชนิดนี้ทำให้เขาเกิดความหวาดกลัวในใจ

ดังนั้นถึงถูกทำให้ตกใจแล้ว

เขาไม่รู้เพราะอะไรถึงเป็นอย่างนี้ ก็ไม่เข้าใจ

ยากที่จะอธิบายได้

นั่นเป็นเรื่องที่พูดไม่ชัดเจนชนิดหนึ่ง เป็นการพูดเชื่อมต่อที่ไม่เข้าใจ

แต่ตามมาติด ๆ เขามองเห็นอีก คนหนุ่มที่อยู่ในโลงศพดำยังคงนอนอยู่เงียบ ๆ บนหน้าของเขาใส่หน้ากากหยกขาวอยู่

“อ๊ะ？นี่เกิดเรื่องอะไรขึ้นอีก？”

เย่เซิ่งเทียนเต็มไปด้วยใบหน้าที่สงสัย

เมื่อกี้เห็นชัดว่าเขามองเห็นตัวเองในโลงศพดำแล้ว ยังนั่งขึ้นมายิ้มอย่างแปลกประหลาดให้กับตัวเองแล้ว

แต่ตอนนี้ศพนั่นที่อยู่ในโลงศพดำยังคงนอนอยู่ บนหน้าก็ใส่หน้ากากอยู่เดิมทีก็ไม่ได้เปิดเผยโฉมหน้าออกมา

ก็เหมือนทั้งหมดเมื่อกี้ ต่างก็เป็นภาพลวงตาของเขา

“ไม่มีทางเป็นภาพลวงตาได้ เป็นไปไม่ได้อย่างเด็ดขาด！”

เย่เซิ่งเทียนย่นคิ้ว ฉากนั้นเมื่อกี้เขาแยกไม่ชัดเจนเล็กน้อยว่าเป็นภาพลวงตาหรือเรื่องจริง

แปลกประหลาดมากแล้วจริง ๆ

หัวหน้าทำพิธีที่ใส่หน้ากากทองยังคงเต้นรำบูชาอย่างแปลกประหลาดอยู่รอบ ๆ โลงศพ

สองดวงตาของเย่เซิ่งเทียนจ้องมองมหาปุโรหิตทองอยู่นิ่ง ๆ นี่เป็นฉากโบราณของเมื่อก่อนสรุปแล้วกำลังถ่ายทอดข้อมูลแบบไหน？

แต่ไม่นานสีหน้าของเย่เซิ่งเทียนก็เปลี่ยนไปมาก เหงื่อเย็นโผล่มาเลยทันที

ด้านหน้ามีโลงศพดำอะไรที่ไหน มีศพอะไรที่ไหนก็มีเพียงมหาปุโรหิตทองคนหนึ่ง ถ่องบทสวดคาถารอบ ๆ ดาบเล่มหนึ่งอยู่

บนดาบพอมีเลือดสดหยด

“ก็เปลี่ยนอีกแล้ว！สรุปแล้วฉากอันไหนถึงเป็นความจริง？”

เย่เซิ่งเทียนกลับสูดอากาศเย็นเฮือกหนึ่ง อยากที่จะออกไปกลับพบว่าสองขาของตัวเองขยับเขยื้อนไม่ได้

เขาไม่รู้ตัวเองมาถึงที่นี่ได้ยังไง รู้อยู่ว่าทั้งหมดนี้ต่างก็เป็นเพียงแค่ภาพลวงตาหนึ่ง

แต่ตอนนี้ความรู้สึกที่ให้กับเขามันผิดปกติจากเรื่องจริง เขาไม่รู้ควรจะกลับไปยังไง！

“คุณมาแล้ว？”

เย่เซิ่งเทียนมึนงงแล้วอย่างสิ้นเชิง

คิดว่านี่ยังเป็นภาพความฝันไม่งั้นเหล่าจู่ตระกูลเซียวและเซียวเทียนเฉิงจะหายตัวไปในความว่างเปล่าอย่างนี้ได้ยังไง ตัวเองจะปรากฏตัวที่นี่ได้ยังไงอีก

“พี่เทียน！”

“เด็กน้อย！”

จู่ ๆ ปรากฏสองเสียงขึ้นมา ทำให้เย่เซิ่งเทียนมีสติหลอนเล็กน้อย เขาส่ายหน้าแล้ว

คือเกิดหูฝาดแล้วแน่นอน ไม่งั้นจะได้ยินเสียงของเย่ว์อิ่นหลงและปู่หอคอยได้ยังไง？

เย่ว์อิ่นหลงวิ่งมาถามอย่างตื่นเต้น“พี่เทียน คุณก็มาที่สนามรบเทพได้ยังไง？”

สนามรบเทพ？

เย่เซิ่งเทียนตะลึง สองคนที่ปรากฏอยู่ด้านหน้าก็คือเย่ว์อิ่นหลงและปู่หอคอย！

เขาสับสนเล็กน้อยแล้วอย่างสิ้นเชิง นี่เกิดเรื่องอะไรอีก？

เป็นใครที่พาตัวเองมาถึงที่นี่แล้ว？

เขาอดไม่ได้ที่จะนึกถึงฉากที่เลือนรางนั่นขึ้นมา

ซีเอ๋อร์ร้องไห้หันเดินมาทางเขาเรียกชื่อของเขาอยู่……

ทันใดนั้นหัวใจของเขาก็กระตุกเป็นระยะ เจ็บปวดมาก

ในสมองของเขาผลิตการคาดเดาที่น่ากลัวหนึ่ง

หรือว่าเป็นซีเอ๋อร์ที่ช่วยตัวเองแล้ว？