มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1060

“พี่ได้ที่หนึ่งเองงั้นเหรอ? จริงจังหรือเปล่าเนี่ย? พี่รู้ใช่ไหมว่าฉันอยู่ระดับกึ่งเทพขั้นกลางแล้ว?”

ยูลรู้สึกงุนงงกับคำพูดเกินจริงของเฟนด์ เธอสงสัยว่าเธอได้ยินสิ่งที่เขาพูดผิดไปหรือเปล่า เธอค่อนข้างอายุน้อยในบรรดากลุ่มคนรุ่นใหม่ของตระกูลวู๊ด และการที่เธออยู่ในระดับดังกล่าวได้ เธอถือว่าเป็นเด็กอัจฉริยะในกลุ่มคนอัจฉริยะ!

เฟนด์มั่นใจในความสามารถของตัวเองขนาดนั้นได้ยังไง? หรือว่าระดับศิลปะการต่อสู้ของเขาและความสามารถในการต่อสู้ของเขานั้นจะอยู่ระดับสูงกว่าเธอ?

“พี่รู้ระดับศิลปะการต่อสู้ของเธอ ดังนั้นพี่จะยั้งมือไว้นิดหน่อย เพราะยังไงซะ เธอก็เป็นน้องสาวของพี่ พี่ไม่อยากทำร้ายเธอ!”

เฟนด์ยิ้มให้ยูลบาง ๆ แม้ว่ารอยยิ้มจะเลือนลาง แต่ก็เป็นรอยยิ้มที่สดใสและอบอุ่น

เขารู้ว่ายูลเป็นคนจิตใจดี แม้ว่าเธออาจจะถูกตามใจมาตั้งแต่เด็กและมักจะมีออร่าที่น่าเกรงขามและสูงส่งอยู่เสมอ แต่เธอก็เป็นหญิงสาวที่มีจิตใจบริสุทธิ์และเรียบง่าย

“ฮ่า ๆ! ไม่เลวเลย! งั้นออมมือให้ฉันด้วย!”

ยูลตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มกว้างอย่างเป็นมิตร ใกล้ ๆ มุมปากของเธอปรากฏลักยิ้มน่ารักออกมา

หลังจากที่หยอกล้อกับเฟนด์เสร็จ ยูลก็กำหมัดแน่น กระทืบเท้า แล้วกระโดดจู่โจมใส่เฟนด์ เธอตะโกนออกมาว่า “พี่เฟนด์ ฉันหวังว่าพี่จะไม่ทำให้ฉันผิดหวังนะ!”

ตอนที่ยูลพูดจบ เธอก็มาอยู่ตรงหน้าเฟนด์ แม้ความเร็วของเธอจะไม่เร็วเท่าแสง แต่มันก็เร็วอย่างกับภาพลวงตาที่ไม่มีใครมองเห็นได้ทัน ไม่ถึงวินาที เธอก็อยู่ตรงหน้าเฟนด์แล้ว

เฟนด์ก็กำหมัดของเขาด้วนเหมือนกันเมื่อเห็นยูลพุ่งเข้ามาหาด้วยหมัดที่หนักแน่น

ปัง!

การปะทะกันของหมัดที่ดูธรรมดาระหว่างคนสองคน ทำให้เกิดเสียงดังที่น่าสะพรึงกลัว มีประกายคลื่นวงกลมอันทรงพลังและรุนแรงแพร่กระจายไปสู่ผู้ชม

และเมื่อพวกเขาเห็นการปะทะกันระหว่างยูลกับเฟนด์ สีหน้าของพวกเขาก็เต็มไปด้วยความสับสนและความประหลาดใจ เพราะยังไงซะ ความสามารถในการต่อสู้ของยูลก็อยู่ในระดับกึ่งเทพแล้ว ลูกนอกสมรสที่เพิ่งกลับมาจากโลกภายนอกจะแข็งแกร่งกว่าเธอได้ยังไง?

“นั่นมันสุดยอดไปเลย! นายท่านวู๊ด นายน้อยเฟนด์สุดยอดไปเลย จริงไหม? ฮ่า ๆ ! เขาแข็งแกร่งกว่าที่ฉันคิดไว้ซะอีก!”

ที่อัฒจันทร์ของผู้ชม ดวงตาของพ่อบ้านไททัสเป็นประกายขึ้นมาทันทีราวกับว่าเขาได้เห็นสิ่งมหัศจรรย์ “ถ้าเฟนด์ชนะเป็นอันดับหนึ่งได้และกลายเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งหัวหน้าตระกูล ในที่สุดเราก็จะได้ผู้สืบทอดของตระกูลวู๊ดแล้ว!” ไททัสพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

อย่างไรก็ตาม ตอนที่เขาพูดจบ เขาก็รู้สึกได้ถึงดวงตาที่เต็มไปด้วยโทสะจ้องมาที่เขาอย่างอาฆาตและเกลียดชัง

ถ้าหากสายตานี้สามารถฆ่าเขาได้ ไม่ต้องสงสัยเลย เขาคงจะตายมากกว่าล้านครั้งแล้ว

คลื่นความโกรธพุ่งขึ้นมาในตัวลิลลี่จนเธอแทบจะสำลักความโกรธ เธอจ้องไททัสด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง จากนั้นเธอก็ตะโกนออกมาว่า “คุณหมายความว่าไง ที่บอกว่า 'ในที่สุดก็จะได้ผู้สืบทอดของตระกูลวู๊ดแล้ว'? ลูกชายของฉันไม่ได้เป็นสมาชิกของตระกูลวู๊ดเหรอ? เขาก็เป็นลูกชายของแนช วู๊ดเหมือนกันไม่ใช่เหรอ? ฉันดูการต่อสู้ด้วยตาของตัวเองแล้ว มันปลอมมาก! เห็นได้ชัดว่ายูลออมมือให้ไอ้เด็กนั่น! ก่อนการแข่งขันพวกคุณคงคุยเรื่องกลยุทธ์กันแล้ว! ไม่อย่างนั้นจะเป็นไปได้ไงที่ไอ้เด็กนั่นจะทำแบบนั้นได้!”