มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1296

นักสู้ทั้งสองคนที่อยู่ขั้นกลางของระดับเทพแท้จริงนั้นทรงพลังมาก และมีออร่าของพลังฉีหนาแน่น การระเบิดของพลังงานที่น่าสะพรึงกลัวราวกับสายฟ้าฟาด มันแผดเสียงอันหนวกหูออกมา ทำเอาหลายคนต้องกระเด้งตัวลุกขึ้นยืนเพราะความตระหนก ก่อนจ้องมองท้องฟ้าด้วยความตกตะลึง

"ไม่มีทาง ผู้ชายคนนั้นไม่ขยับสักนิด!”

แดร์ริลคิดว่าเฟนด์จะถูกลูกชายของตนซัดจนหมอบด้วยหมัดเดียวแท้ ๆ ทว่าเพียงอึดใจเดียวใบหน้าของเขาก็เริ่มซีดลง ดูเหมือนว่าเฟนด์จะแข็งแกร่งพอ ๆ กับลูกชายของเขาทีเดียว

“ผู้ชายคนนั้น!”

เฮเลน่าจ้องมองไปที่เฟนด์ เธออ้าปากค้างด้วยความตกใจ

“ฉันบอกพี่แล้วไงว่าเขาออมแรงไว้ เพราะไม่อยากแสดงพลังที่แท้จริงของตัวเองต่อหน้าผู้คนมากมายที่เฝ้าดูเขาอยู่!”

ดาเนียลล่ามองพี่สาว แล้วเชิดหน้าขึ้นดีใจที่ตัวเองคิดไม่ผิด ชายใดที่เธอหมายตาไว้ย่อมต้องมีอะไรดีสักอย่าง

"ไม่มีทางหรอก ผู้ชายคนนั้นน่ะเหรอจะแข็งแกร่งกว่าโจชัว?”

เฮเลน่าผงะไป ไม่น่าแปลกใจที่ดาเนียลล่าชอบเขา ดูเหมือนว่าเขาต่างออกไปจากสิ่งที่ตัวเขาแสดงออกไกลลิบ

ในขณะนั้นเอง ริมฝีปากของเฟนด์โค้งขึ้นอย่างเหยียดหยาม เขาโจมตีอีกครั้ง ก่อนที่พละกำลังอันน่าสะพรึงกลัวของเขาจะทำให้โจชัวแพ้ราบคาบ เขากระอักเลือดออกมาและลอยถลาไปด้านหลัง ก่อนลงถึงพื้นซึ่งห่างออกไปไม่กี่ร้อยเมตร

“อั่ก!”

ริมฝีปากของโจชัวพ่นเลือดออกมาทันทีที่เขาตกลงบนพื้น ใบหน้าของเขาถอดสี

“นายยังสู้ต่อไหวรึเปล่า นายน้อยนอร์แมน?”

ก่อนหน้านี้สมาชิกในตระกูลวู๊ดไม่ค่อยมีสิทธิ์มีเสียงในการแข่งขันที่ผ่านมา ทั้งยังพยายามเก็บซ่อนตัวตนเอาไว้ แต่เมื่อยิ่งพวกเขาทำเช่นนั้นนั้น ตระกูลทั้งเจ็ดต่างก็คิดว่าพวกเขาเป็นเพียงตัวเลือกแสนง่าย และไม่แยแสพวกเขา

ตระกูลวู๊ดแข็งแกร่งกว่าตระกูลชนชั้นสองมาก เป็นสาเหตุให้ตระกูลชนชั้นสองบางตระกูลเก็บงำความขุ่นเคืองใจที่มีต่อพวกเขาเอาไว้ ในทางกลับกันตระกูลชั้นหนึ่งอีกเจ็ดตระกูลก็ดูถูกพวกเขาด้วย พูดกับตามตรงแล้วพวกเขาติดอยู่กึ่งกลาง ไม่ใช่ฝั่งใดฝั่งหนึ่ง

วันนี้เฟนด์แสดงให้พวกนั้นเห็นแล้วว่าพวกเขาแข็งแกร่ง

“ฮ่า เมื่อวันก่อนพี่ชายของนายก็เอาชนะฉันไม่ได้ เขายังบอกว่าจะรอจนกว่าจะถึงการแข่งขันอีก และตอนนี้นายก็พูดเหมือนเขา”

เฟนด์หัวเราะเยาะโจชัว “พวกนายสองคนนี่สมกับที่เป็นพี่น้องกันจริง ๆ หยาบคายเหมือนกันไม่มีผิด”

“อย่ามาถ่มน้ำลายรดหัวคนอื่นนะ! ลูกชายของฉันไม่ต้องการสู้กับแกต่อ แต่แกยังดูถูกเขา ฉันคงต้องสอนให้แกรู้จักที่รู้ทางของตัวเองเสียบ้าง!”