มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1304

แนชอึ้งไปชั่วขณะเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาสูดหายใจเฮือกใหญ่ “ลูกกำลังหมายความว่าตระกูลฮันท์ตระหนักว่าตระกูลอื่น ๆ นั้นรู้ตัวว่าพวกเขาแข็งแกร่งขึ้นและต้องการใช้โอกาสนี้กำจัดอัจฉริยะรุ่นเยาว์เพื่อไม่ให้ตำแหน่งของพวกพ้องตัวสั่นคลอนงั้นหรอ? ถ้าทายาทของแต่ละตระกูลหายไป ตระกูลฮันท์จะยิ่งแข็งแกร่งอย่างนั้นใช่ไหม?”

เฟนด์ผงกศีรษะ “ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้น คงไม่ใช่เรื่องแปลกที่พวกเขาจะฉวยโอกาสฆ่าอัจฉริยะบางคนที่พวกเขาไม่ลงรอยด้วย” เขาพึมพำ “เหมือนกับกับตระกูลที่เป็นปฏิปักษณ์กับพวกเขา!”

แนชขมวดคิ้วมุ่น “ตระกูลลาโกริโอ เมื่อก่อนก็เคยเป็นพันธมิตรของเรา แต่ตอนนี้พวกเขาแปรเปลี่ยนเป็นศัตรูไปแล้ว ตระกูลนอร์แมน,นายน้อยฮันท์และผู้คนมากมายที่อิจฉาคู่ของลูกกับคุณหนูคาเบลโลจะออกตามหาลูก หรือแม้แต่ตระกูลคาเบลโลเองก็อาจพยายามฆ่าลูกด้วยเหมือนกัน ครั้งนี้เราตกที่นั่งลำบากเข้าแล้วล่ะ!”

“เราไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องพึ่งพาตัวเอง ถอยไม่ทันแล้ว!”

เฟนด์ยิ้มอย่างขมขื่น “แต่ผมจะไม่ถูกฆ่าง่าย ๆ หรอก และใครก็ตามที่อยากฆ่าสมาชิกตระกูลวู๊ดจะต้องชดใช้ให้กับความคิดโง่ ๆ นั่น!”

สายตาของแนชพุ่งไปที่ตระกูลแลงคาสเตอร์ “ตระกูลแลงคาสเตอร์มีความสัมพันธ์อันดีกับเรา และพวกเขาก็เป็นคนที่ไว้ใจได้” เขาบอกกับเฟนด์ “เรายังมีความสัมพันธ์ที่ดีกับตระกูลจอร์จและตระกูลซีเมเนส เราเคยมีข้อพิพาทกันเล็กน้อยก่อนหน้านี้ แต่ไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไร”

“ไม่ต้องห่วงหรอกพ่อ! ผมไม่ตายหรอก!”

เฟนด์พูดอย่างจริงจังเพื่อไม่ให้แนชกังวลมากเกินไป

"ก็ดี!"

ด้วยคำพูดเหล่านี้ สมาชิกในตระกูลลาโกริโอ เงยหน้าขึ้นโดยอัตโนมัติและเริ่มปรบมือ ตระกูลอื่น ๆ ล้วนทนกับพฤติกรรมชอบเลียแข้งเลียขาคนอื่นของเทรนตัไม่ได้ แต่ด้วยการปรบมือทั้งตระกูลเช่นนั้น นอกจากต้องปรบมือตามน้ำไปแล้วนั้น พวกเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่น

“นายเห็นไหม? แม้ตระกูลลาโกริโอจะเป็นเพียงตระกูลชั้นสอง ไม่ใช่พวกชั้นหนึ่ง แต่ความรู้สึกนึกคิดของนายท่านลาโกริโอนั้นอย่างแยบคาย และทุกคนควรเอาเชาเป็นเยี่ยงอย่าง!”

นายท่านฮันท์ยิ้มเล็กน้อยและประเมินเทรนตัน เขารู้สึกว่าเทรนตันรู้จุดประสงค์อันแท้จริงของเขา

เทรนตันตอบทันทีอย่างสุภาพว่า “อืม ผมไม่มีอะไรให้คนอื่นเรียนรู้หรอก นายท่านฮันท์ ผมแค่พูดในสิ่งที่ผมคิดก็เท่านั้น!”