มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1390

“ฮ่า คุณโลภเกินไป!”

แรนดัลล์หัวเราะ “ผมพอใจที่เราได้ฆ่าพวกมันไปมากมายแล้ว เราคงตายแน่ถ้าคุณมาช้าเกินไป!”

"ใช่ ขอบคุณพระเจ้าที่คุณมา นายน้อยเฟนด์ ไม่งั้นเราคงนอนตัวเย็นอยู่บนพื้นแทนพวกนั้น พวกมันจะไม่หยุดจนกว่าเราจะตาย!”

อัจฉริยะจากตระกูลวู๊ดมีสีหน้าโล่งใจ

"เอาล่ะ เราจะสะสางความยุ่งเหยิงก่อน จากนั้นผมจะใช้ดาบบินของผมพาพวกคุณไปยังที่ที่ตระกูลวู๊ด ตระกูลคาเบลโล และสมาชิกตระกูลแลงคาสเตอร์รวมตัวกันอยู่!”

เฟนด์ยิ้มและบอกทุกคน

“ตระกูลแลงคาสเตอร์เหรอ? มีพวกเขาอยู่กันมากแค่ไหน?”

ดวงตาของแรนดัลล์เป็นประกายเมื่อเขาได้ยินสิ่งนี้ หัวใจของเขาก็เต้นรัวด้วยความปิติ

“ไม่มากเท่าไหร่! พวกเขากำลังรออยู่ในป่าที่เชิงเขา!”

เฟนด์ตอบพร้อมพยักหน้า

“ทุกคน มาเร็ว!”

แรนดัลล์สั่งให้สมาชิกในตระกูลของเขาเข้ามาใกล้ และเขาก็คุกเข่าลงต่อหน้าเฟนด์ “ขอบคุณนายน้อยเฟนด์ ที่ช่วยเราไว้ เราจะไม่มีวันลืมสิ่งที่คุณทำเพื่อเราแน่!”

“ขอบคุณนายน้อยเฟนด์ คุณมีบุญคุณกับเราอย่างที่สุด!”

อัจฉริยะคนอื่น ๆ จากตระกูลแลงคาสเตอร์ต่างก็คุกเข่าลงและสรรเสริญเฟนด์

"ลุกขึ้น! พวกคุณกำลังทำให้ฉันต้องอาย!”

เฟนด์แนะนำหลังจากยิ้มอย่างรู้สึกไม่ดี

เขายินดีที่จะนำหญ้าวิญญาณและวัสดุอื่น ๆ ไป แต่ถ้าเขานำแผ่นป้ายทั้งหมดไปด้วย และมีชัยเหนืออัจฉริยะจากตระกูลอื่น ๆ เขาคาดว่าตัวเองคงต้องเจอสถานการณ์ที่ยากจะอธิบาย เขาไม่อาจครอบครองมันได้มากมายขนาดนั้นเพราะโชคล้วน ๆ หรอก

แม้ว่าจะไม่มีหลักฐานก็ตาม แต่ตระกูลฮันท์จะสงสัยเขาได้

“ฮ่า ไม่เป็นไร ยังไงคุณก็ต้องชนะการแข่งขัน เราไม่มีแผ่นป้ายก็ไม่เป็นไรหรอกตราบเท่าที่คุณชนะ!”

แรนดัลล์เป็นคนสบาย ๆ หลังจากที่เขาพูดอย่างนั้น เขาก็เสริมว่า “อ้อ ใช่แล้ว ผมตัดสินใจแล้วว่าต่อจากนี้ไปคุณจะเป็นพี่ใหญ่ของผม และผมจะติดตามคุณเสมอ สำหรับคนที่มาจากแดนมนุษย์ต้องเป็นเรื่องยากในการฝึกฝนตนเองจนมาถึงขั้นนี้ ดังนั้นผมจะเป็นน้องชายคนเล็กของคุณ และคุณจะเป็นพี่ใหญ่ของผม!”

สีหน้าของเฟนด์เปลี่ยนเป็นบูดบึ้งเล็กน้อย “นั่นไม่เข้าท่าสักนิด คุณเป็นลูกชายของนายท่านแลงคาสเตอร์ คุณจะมานับถือผมในฐานะพี่ใหญ่ได้ยังไงกัน?” เขาพูดอย่างนอบน้อม “หลายคนดูถูกผมเพราะผมมาจากแดนมนุษย์ แถมยังเป็นลูกนอกสมรสอีก คุณจะกลายเป็นตัวตลกถ้ามานับถือผมเป็นพี่ใหญ่!”

“ตัวตลกงั้นเหรอ? ผมจะมอบบทเรียนดี ๆ ให้กับใครก็ตามที่กล้าหัวเราะเยาะผม!”