มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1391

"เอาล่ะ เรื่องนี้ผมตัดสินใจแล้ว” แรนดัลล์ประกาศ “ต่อจากนี้ไปคุณคือพี่ใหญ่ของผม!”

"ก็ได้ ไปกันเถอะ น้องชายแรนดัลล์!”

เมื่อเห็นว่าทุกคนเก็บของที่ริบมาจากการต่อสู้เสร็จแล้ว เฟนด์ก็โยนดาบของเขาไปข้างหน้า มันขยายขนาดขึ้นทันทีและลอยต่อหน้าทุกคน

"ไปกันเถอะ เราจะได้พักเมื่อไปถึงที่ที่คนอื่นอยู่!”

แรนดัลล์และคนอื่น ๆ กระโดดขึ้นไปบนดาบก่อนจะทรงตัวยืนบนมัน “นี่เป็นดาบที่น่าทึ่งมาก พี่ใหญ่เฟนด์ มันสามารถบินได้และใช้เป็นอาวุธได้ด้วย ดูเหมือนว่ามันจะเพิ่มพลังในการต่อสู้ของพี่ใหญ่ได้ดีนะ อย่างน้อยมันก็ต้องเป็นอาวุธวิญญาณระดับกลาง ใช่ไหม?”

ก่อนที่เฟนด์จะได้ตอบ หญิงสาวคนหนึ่งจากตระกูลวู๊ดก็ตัดบทขึ้นมาอย่างภูมิใจว่า “นายน้อยแรนดัลล์ ครั้งนี้คุณเดาผิดแล้วล่ะ ดาบบินของนายน้อยเฟนด์ไม่ใช่อาวุธวิญญาณระดับกลาง แต่เป็นอาวุธวิญญาณระดับสุดยอด!”

“โอ้พระเจ้า ระดับสุดยอด?”

แรนดัลล์และคนอื่น ๆ ต่างสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่ สงสัยว่าพวกเขาได้ยินเธอพูดผิดไปหรือเปล่า พวกเขาได้ยินมาว่ามีเพียงตระกูลฮันท์เท่านั้นที่มีอาวุธระดับนั้นหนิ พวกเขาไม่คิดเลยว่าเฟนด์จะมีสมบัติเช่นนี้ด้วย

เฟนด์พยกหน้านิ่ง ๆ เมื่อเห็นสีหน้าตะลึงงันของคนอื่น เขาควบคุมดาบบินมุ่งหน้าไปที่ใดที่หนึ่งตรงใจกลางเชิงเขาโกเบ

ก่อนมาถึงป่าเฟนด์สังเกตว่าดาเนียลล่า เฮเลน่า และคนอื่น ๆ เหาะอยู่เหนือแนวต้นไม้และมองมาทางเขา เห็นได้ชัดว่าพวกเขากำลังรอให้เขากลับมา

“เขากลับมาแล้ว พี่ใหญ่ น้องรู้ว่าเขาจะสามารถจัดการมันได้อย่างง่ายดาย!”

ดาเนียลล่ายิ้มอย่างภูมิใจเมื่อเธอเห็นเงาของเฟนด์กับคนอื่น ๆ

ความชื่นชมก็ได้จุดประกายขึ้นในตัวเฮเลน่า "ใช่แล้ว เขาน่าทึ่งมาก” เธอตอบกลับพร้อมยิ้มหวานออกมา “พี่ไม่เคยเจออัจฉริยะและผู้ชายที่ยอดเยี่ยมแบบนี้มาก่อน!”

"แน่นอน!"

เฮเลน่าจ้องดาเนียลล่าอีกครั้ง ทั้งสองได้แต่ปิดปากเงียบเมื่อเห็นว่าเฟนด์และคนอื่น ๆ กำลังเข้ามาใกล้แล้ว

"โอ้พระเจ้า สองสาวงามจากตระกูลคาเบลโลก็อยู่ที่นี่ด้วย ไม่แปลกใจเลยที่พี่เฟนด์จะบินเร็วมาก!”

แรนดัลล์พูดด้วยน้ำเสียงสุภาพหลังจากที่เขาเห็นดาเนียลล่าและเฮเลน่า

“หมายความว่ายังไง แค่เราสองคน? มีคนอื่นอีกที่รออยู่ด้านล่าง!”

ดาเนียลล่ามองพิจารณาเขาอยู่พักหนึ่ง “คุณคือลูกชายของนายท่านแลงคาสเตอร์ แรนดัลล์ แลงคาสเตอร์ไม่ใช่เหรอ?” เธอพูด “ทำไมคุณถึงเรียกเฟนด์ว่า พี่ ล่ะ?”

“ต่อจากนี้ไปเขาเป็นพี่ใหญ่ของฉัน และฉันก็เป็นน้องเล็กของเขา!”

แรนดัลล์พูดยิ้ม ๆ