มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1417

“นายน้อย… นายน้อยเป็นคนที่น่ารักขนาดนี้เชียวเหรอ?! เขายอมเสียสละตัวเองเพื่อคนอื่นขนาดนี้ได้จริง ๆ!” ก่อนที่คาเลบจะสะอื้นไห้ หญิงสาวที่มากับเขาก็เริ่มร้องไห้อย่างเศร้าสร้อย

“ทุกคนดูนั่น! นั่นมัน! เฟนด์!” ดาเนียลล่าดีใจอย่างที่สุดเมื่อเธอเห็นร่างที่คุ้นเคย บินเข้าหาพวกเขาบนยอดดาบบิน

ทุกคนในป่าตื่นเต้นมากเมื่อได้ยินเสียงอุทานของดาเนียลล่าและบินขึ้นไป

ในไม่ช้า คนกลุ่มใหญ่ก็ปรากฏตัวขึ้นในส่วนนี้ของท้องฟ้า

ทันทีที่พบพวกเขา เฟนด์ยิ้มและมุ่งหน้าไปทางขวาของกลุ่ม เมื่อเขาเห็นคนกลุ่มใหญ่บินขึ้นมากลางอากาศ

“ช่างวิเศษเหลือเกิน! เขาไม่ตายจริง ๆ ด้วย!” เฮเลน่าก็ร่าเริงเช่นกัน เธอดีใจมากเสียจนขอบตาแดงขึ้นเล็กน้อยในขณะนั้น

“เรารู้ว่านายน้อยเฟนด์จะต้องทำได้อย่างแน่นอน!” ชายคนหนึ่งพูดในขณะที่เขาตบต้นขาด้วยความตื่นเต้น

"ใช่ นายน้อยเฟนด์เป็นอัจฉริยะในหมู่อัจฉริยะทั้งหมด ถึงขนาดที่นายน้อยลำดับที่หนึ่งตระกูลฮันท์ก็ไม่เหมาะกับเขาเช่นกัน!” ชายคนหนึ่งจากตระกูลแลงคาสเตอร์ก็ตื่นเต้นมากไม่ต่างจากคนอื่น

เธอต้องยอมรับว่าน้องสาวของเธอตาถึง เธอจึงพบเข้ากับผู้ชายที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ได้

“เอาล่ะ วันนี้เรามาพักผ่อนกันที่นี่ก่อน พรุ่งนี้เราก็น่าจะออกไปได้แล้ว!” เฟนด์ยิ้มและเหาะลงมา ทุกคนตามเขาลงไปที่พื้น

เมื่อนึกถึงบางสิ่ง เฮเลน่าถามเฟนด์อย่างสงสัยใคร่รู้ “ว่าแต่ เกิดอะไรขึ้นกับคลาวด์กัน? เขาตายแล้วเหรอ? ฉันจำได้ว่าตระกูลฮันท์มีอักษรรูนบางอย่างที่สามารถช่วยให้บินและเพิ่มความเร็วในการบินได้ เขาได้ใช้มันไหม? หรือเขาใช้มันแล้วแต่ยังตามคุณไม่ทันอย่างนั้นรึเปล่า?”

“อ๋อ กระดาษแปลก ๆ นั่นเรียกว่าอักษรรูนเหรอ!” เฟนด์ตระหนักได้ในทันที แต่พูดต่อว่า "อย่าห่วงเลย ผู้ชายคนนั้นตายแล้ว ผมยอมรับว่าเขาเร็วขึ้นหลังจากที่เขาใช้กระดาษนั่น แต่ผมก็ยังต้านทานการโจมตีของเขาได้ ผมบินหนีหลังจากที่สกัดกั้นการโจมตีได้แล้ว แต่ผมต้องหนีอยู่นานเลย จนสุดท้ายผลของโอสถก็ค่อย ๆ ลดลง พลังในการต่อสู้ของเขาลดลงจนถึงสู่ขั้นเริ่มต้นของระดับกึ่งเทพ!”