มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1625

ผู้อาวุโสถอนหายใจและคร่ำครวญถึงชะตากรรมของพวกเขา

“เราจะจำการกระทำที่น่ารังเกียจเหล่านี้ของพวกเขาไว้ เมื่อเรามีโอกาสทะลวงไปสู่ระดับเทพสูงสุดหรือกลายเป็นปรมาจารย์เมื่อไหร่ เราจะล้างแค้นให้คนของเรา!” ลูกชายของนายท่านเวสต์คำรามลอดไรฟัน

นายท่านเวสต์พยักหน้า แต่จากนั้นเขาก็พึมพำ “ใช่ แต่ตอนนี้เราทำอะไรไม่ได้นอกจากตามน้ำไป”

“พ่อ เราควรพาพรรคพวกของเราไปที่ป่าไอเมฆากี่คนดี?” ลูกชายของนายท่านเวสต์เอ่ยถาม “ยิ่งเข้าไปลึกก็จะยิ่งออกจากป่าได้ยากขึ้น การเดินทางทั้งขาไปและขากลับนั้นล้วนยากลำบาก และเราก็ไม่รู้ว่าปรมาจารย์ในอดีตเหล่านั้นท้ายที่สุดไปอยู่ที่ใดกัน การไปที่นั่นกับพวกมันจะไม่อันตรายเหรอ? เราไม่รู้อะไรเลยสักอย่าง!”

“ลูกพูดถูก ระดับเทพระดับสูงสุดนั้นล่อตาล่อใจเหลือเกิน และเราควรพยายามให้ดีที่สุดและส่งคนไปที่นั่นให้มากขึ้น ถึงกระนั้นผมก็คิดว่าเราควยทิ้งให้คนในระดับเทพแท้จริงอยู่ที่นี่จะดีที่สุด เพราะมันอันตรายเกินไป เราควรแนะนำให้ผู้ที่อยู่ในขั้นต้นและขั้นกลางระดับกึ่งเทพอยู่ที่นี่ด้วย แต่ถ้าพวกเขายืนกรานก็ตามแต่พวกเขาจะต้องการ แน่นอนว่าไม่มีใครยืนยันได้ว่าพวกเขาจะได้กลับบ้านหลักจากออกเดินทางครั้งนี้”

นายท่านเวสต์พูดอย่างตั้งใจหลังจากที่เขาเงียบไประยะหนึ่ง “ท้ายที่สุดแล้ว ตำราโบราณบันทึกว่าหลังจากพวกเขาไปที่นั่น ไม่มีปรมาจารย์คนใดกลับมา และเราก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นเช่นนั้น เป็นไปได้ว่ามีที่นั่นอาจมีพลังฉีมากกว่าที่นี่ จึงไม่มีใครเต็มใจกลับมา”

“เอาล่ะ กลับไปคุยกันให้แน่นอนเสียดีกว่า”

ด้วยเหตุนี้ สมาชิกของตระกูลเวสต์จึงมุ่งหน้ากลับบ้าน

“ฉันได้ตัดสินใจแล้ว ในการผจญภัยครั้งก่อนฉันไม่อาจไปกับคุณได้ เพราะฉันกลัวว่าด้วยพลังยุทธของฉันมันจะไปเป็นตัวถ่วงคุณ ฉันจึงฝึกฝนอย่างหนัก และตอนนี้ฉันก็อยู่ขั้นกลางของระดับกึ่งเทพแล้ว จริงอยู่ มันไม่ได้สูงอะไรนัก แต่ก็ไม่ได้น่าเกลียดเหมือนกัน ดังนั้นฉันต้องไปกับคุณ!”

เซเลน่ามีสีหน้ามุ่งมั่น “ยิ่งไปกว่านั้น หลังจากที่ปรมาจารย์ทั้งหลายไปที่นั่น พวกเขาก็ไม่เคยกลับมา และฉันกลัวว่าคุณจะพบว่าการจะกลับมาจากที่นั่นมันไม่ง่าย ดังนั้นฉัน...ต้องไปกับคุณ! หลังจากที่เราไปที่นั่นไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นฉันจะติดตามคุณไปเสมอ ต่อให้ต้องตายฉันไม่กลัว”

เมื่อเขาได้ยินคำของเซเลน่า เฟนด์ก็รู้สึกประทับใจอย่างไม่น่าเชื่อ “ถ้างั้นคราวนี้เราไปด้วยกันและผมเชื่อว่าเราจะได้กลับมา ยังไงเสียเฟอร์นันโดยังคงรอให้ผมไปช่วยเขาอยู่ เดิมทีผมอยากจะออกไปหลังจากนี้สักครึ่งเดือน คุณจะได้มีเวลาอยู่กับพ่อแม่และลูกสาวของเรามากขึ้น ยังไงอนาคตของเราไม่แน่นอน และผมก็ไม่รู้ว่าเราจะต้องเผชิญกับอะไร แต่เฟอร์นันโดไม่เหลือเวลาให้เรามากนัก”

"ใช่ ฉันเข้าใจ ฉันเห็นว่าเมื่อเร็ว ๆ นี้คุณใช้เวลาว่างไปกับการบ่มเพาะเม็ดโอสถระดับสอง เป็นยังไงบ้าง? คุณทำสำเร็จหรือเปล่า?” เซเลน่ายังยิ้มเมื่อเห็นว่าเฟนด์เห็นด้วยกับเธอ เธอยังรู้ด้วยว่าถ้าเธอไม่ได้ฝึกฝนอย่างหนักและมีความสามารถมากพอ เฟนด์คงไม่พาเธอไปด้วยทั้งที่พลังยุทธอยู่ในระดับเท่านี้