มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1650

ในไม่ช้าทั้งสี่ก็ออกจากถ้ำและก้าวไปข้างหน้า

“ชายศีรษะล้านฆ่าเจ้าวิหารราชวงศ์ศักดิ์สิทธิ์ไปแล้ว ช่างดีจริง ๆ!"

แนชหัวเราะเบา ๆ ขณะที่เขานึกถึงฉากนั้น “สิ่งเดียวที่ผมเสียดายคือการปล่อยให้ตาเฒ่าโจเอลคนนั้นหนีไปได้!” เขาพูดกับอีกสามคนที่เหลือ

รอยยิ้มอันขมขื่นผุดขึ้นบนใบหน้าของเฟนด์เมื่อได้ยินคำพูดของแนช “ไม่ว่าสองคนนั้นจะตายหรือมีชีวิตอยู่ พวกเขาไม่ใช่ภัยคุกคามที่ใหญ่ที่สุด ภัยคุกคามที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับเราในตอนนี้คือผู้ที่มีความแข็งแกร่งในระดับเทพแท้จริงที่ได้เข้ามาในสถานที่แห่งนี้! เพราะนั่นหมายความว่ากองกำลังของพวกเขากำลังแทรกซึมอยู่ในสถานที่แห่งนี้แล้ว! และถ้าพวกเขาสามารถทะลวงไปสู่ระดับเทพสูงสุดได้เร็วกว่าเรา นั่นต้องเป็นปัญหาแน่!”

“ฮิฮิฮิ!”

อย่างไรก็ตามเมโลดี้เอามือปิดปากและหัวเราะคิกคัก “พวกเขาคงไม่รู้ว่าแม้พวกเขาจะทะลวงไปสู่ระดับเทพสูงสุดได้ พวกเขาก็ยังห่างชั้นกับคุณใช่ไหม? เพราะเมื่อวานนี้คุณฆ่านักสู้ในระดับเทพสูงสุดไปุถึงสองคน ยิ่งกว่านั้นทั้งสองนั้นก็อยู่ในระดับเทพสูงสุดอยู่ก่อนแล้วและพลังของพวกเขาก็คงมั่นคงมาก แต่พวกเขากลับถูกคุณฆ่า เพราะฉะนั้นคนที่เพิ่งทะลวงเข้าสู่ระดับเทพสูงสุดจะเป็นสู้คุณได้ยังไง”

“นั่นก็ไม่เชิงว่าผิดหรอก แต่ผมกลัวว่าคนพวกนั้นจะเล่นแง่กับตระกูลวู๊ดของเรา! ตอนนี้ทุกคนต่างกระจัดกระจายกันไปและบางคนก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะไปที่ไหน ตอนนี้การรวบรวมคนถือเป็นเรื่องยาก อะไร ๆ คงจะดีกว่าถ้าผมอยู่กับพวกเขาด้วย แต่ตอนนี้…” เฟนด์ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้

แนชซึ่งอยู่ข้าง ๆ พูดกับเฟนด์ว่า "เฟนด์ อันที่จริงลูกไม่ต้องกังวลเรื่องพวกนี้หรอก แน่นอนว่ามันเป็นเรื่องดีที่ลูกห่วงความปลอดภัยของตระกูลวู๊ด และนี่คือสิ่งที่ลูกควรรู้สึกในฐานะนายน้อยของตระกูล แต่มันไม่มีประโยชน์ที่จะมาคิดถึงเรื่องนี้ในตอนนี้เนื่องจากทุกคนต่างกระจัดกระจายกัน ก็ถือเป็นโอกาสให้พวกเขาได้ฝึกฝนและก้าวหน้าต่อไป!”

เซเลน่าผงกศีรษะเห็นด้วย “ใช่ พวกเขาไม่อาจหลบอยู่ภายใต้ปีกของคุณไปได้ตลอดหรอก พวกเขาจะต้องเติบโตขึ้นในสักวันหนึ่ง เราต่างมีทางเดินของตัวเอง และบางทีคนแรกที่บุกทะลวงสู่ระดับเทพสูงสุดได้อาจเป็นผู้อาวุโสลำดับหนึ่งหรือสองก็เป็นได้ ใครจะไปรู้”

“ก็จริง!”

ในที่สุดเฟนด์ก็เลิกกังวล จากนั้นเขาก็บินไปในทิศทางที่เสียงการต่อสู้ดังสะท้อนมา

"จริงหรือ? คุณเต็มใจที่จะไว้ชีวิตเรางั้นหรือ?”

ดวงตาของสาวกหญิงเป็นประกายทันทีเมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนั้นราวกับว่าเธอได้เห็นความหวังริบหรี่

“แน่นอน มันเป็นความจริง! เราเป็นถึงสมาชิกของตำหนักนภา เราย่อมต้องรักษาสัญญาของเรา!”

ชายคนนั้นพยักหน้าด้วยรอยยิ้มชั่วร้ายที่ฉาบบนใบหน้า

“ศิษย์พี่มู นี่ไม่ใช่ความคิดที่ดีเลย! ผู้หญิงพวกนี้หน้าตาดีกันทุกคน! ปล่อยพวกเธอไปเฉย ๆ งั้นเหรอ?! คุณแน่ใจเหรอ?"